Khaschayar Rochssani


"Solidarity with the Free-Democratic Party (FDP) of Germany in categorizing the Revolutionary Guard of Islamic Republic of Iran as a Terrorist Organization"

The Free-Democratic Party (FDP) of Germany, which is the coalition partner of the German government, has recently suggested categorizing the Revolutionary Guard of the Islamic Republic of Iran as a terrorist group and in order to implement this proposal, the German government requires to achieve the approval of the European Parliament.

In this regard, the Iranian people living abroad can be of significant help to realize this suggestion. To support this idea and to help its realization, all Iranians living around the world are asked to sign this petition and to contact separately, the FDP office and the Ministry of Foreign Affairs in Germany led by the FDP. The realization of this idea provides the Iranian Democratic Movement, with the conditions to be able to deprive the Revolutionary Guard of their financial resources abroad and to debilitate it as a result.

The Revolutionary Guard of the Islamic Republic Iran, which is almost in control of all of the economic systems in Iran and leads with favouritism in its mafia structure, is responsible for all of the political crack downs, systematic murders of the opposition figures and nation-wide inhumanities and oppressions against the Iranian people, at least in the past two decades in Iran; the persistence of the Mullah-regime depends on the endurance of this military organization. By including the Revolutionary Guard in the list of the terror groups, all of its financial capitals and assets will be frozen and its commercial relationship with the free world will be suspended.

The support of this idea, for five million Iranians living abroad, involves neither expenditures nor dangers, where as the application of this idea can inflict enormous damages on this notorious military organization and help accelerate the countdown to the collapse of the oppressive Mullah-regime and the establishment of Democracy at the same time.
Herewith, we stand in solidarity with the suggestion of FDP by signing this petition.

Sincerely yours,

http://www.petitiononline.com/baran/petition.html

"Solidarity with the Free-Democratic Party (FDP) of Germany in categorizing the Revolutionary Guard of Islamic Republic of Iran as a Terrorist Organiz

Khaschayar Rochssani

The Free-Democratic Party (FDP) of Germany, which is the coalition partner of the German government, has recently suggested categorizing the Revolutionary Guard of the Islamic Republic of Iran as a terrorist group and in order to implement this proposal, the German government requires to achieve the approval of the European Parliament.

In this regard, the Iranian people living abroad can be of significant help to realize this suggestion. To support this idea and to help its realization, all Iranians living around the world are asked to sign this petition and to contact separately, the FDP office and the Ministry of Foreign Affairs in Germany led by the FDP. The realization of this idea provides the Iranian Democratic Movement, with the conditions to be able to deprive the Revolutionary Guard of their financial resources abroad and to debilitate it as a result.

The Revolutionary Guard of the Islamic Republic Iran, which is almost in control of all of the economic systems in Iran and leads with favouritism in its mafia structure, is responsible for all of the political crack downs, systematic murders of the opposition figures and nation-wide inhumanities and oppressions against the Iranian people, at least in the past two decades in Iran; the persistence of the Mullah-regime depends on the endurance of this military organization. By including the Revolutionary Guard in the list of the terror groups, all of its financial capitals and assets will be frozen and its commercial relationship with the free world will be suspended.

The support of this idea, for five million Iranians living abroad, involves neither expenditures nor dangers, where as the application of this idea can inflict enormous damages on this notorious military organization and help accelerate the countdown to the collapse of the oppressive Mullah-regime at the same time.

Herewith, we stand in solidarity with the suggestion of FDP by signing this petition.

Sincerely yours,

http://www.petitiononline.com/baran/petition.html

Unterstützung von FDP Vorschlag für Kategorisierung von Revolutionswächtern der Islamischen Republik Iran in der Liste der terroristischen Gruppen

Khaschayar Rochssani


Die Freie Demokratische Partei (FDP), die als Koalitionspartner in der Bundesregierung beteiligt ist, hat neulich vorgeschlagen, dass die Revolutionswächter der Islamischen Republik Iran in der Liste der terroristischen Gruppen der Welt klassifiziert wird. Damit dieser Vorschlag Weltweit als Gesetz in die Tat umgesetzt wird, muss zuerst dieser Vorschlag dem Europaparlament vorgelegt und von dessen Mitgliedern zugestimmt wird. In diesem Zusammenhang können die im Ausland lebenden Iraner zur Unterstützung und Durchführung dieses Plans beitragen. Deshalb werden alle freiheitsliebenden Menschen und Anhänger der „Iranischen Grünen Bewegung“ in der ganzen Welt aufgefordert, durch Unterzeichnung dieser Petition, Sammlung der Unterschriften, und durch telefonische und schriftliche Kontakte mit dem Parteibüro der FDP and mit dem Auswärtigen Amt, das von FDP geführt wird, Ihre Solidarität mit diesem Vorschlag bekannt zu geben und dessen Durchführung zu fördern.
Mit Realisierung des Plans von FDP wird beste Chance der „Iranischen Grünen Bewegung“ und der demokratischen Opposition der Islamischen Republik Iran im Ausland zur Verfügung steht, die finanzielle Quelle dieser militärischen und berüchtigten Organisation, die als lange Hand der Mullah Regime und Erpressungshebel fungiert, zu zudrehen und zu destabilisieren.
Die Revolutionswächter der Islamischen Republik Iran, die parallel mit der Handhabung einer imperatorischen Ökonomie im Iran, eine Vetterwirtschaft mit Mafiastruktur verwaltet, ist verantwortlich für alle Ungerechtigkeit, Erpressung und Morde, die in den letzten zwei Jahrzehnten begehen wurden. Und das Überleben des Mullahregimes hängt nur an der Existenz dieser berüchtigten militärischen Organisation. Durch Klassifizierung der Revolutionswächter des Mullahregimes in der Liste der terroristischen Gruppen der Welt, werden alle ihren Bankkontos und deren Kapitals beschlagnahmt und ihre Wirtschaftshandel und Wirtschaftsbeziehung mit der ganzen Welt lahm gelegt.
Obwohl die Solidarität mit diesem Vorschlag für die im Ausland lebenden Iraner mit keinen Kosten verbunden ist, aber der Erfolg diese Plans kann eine große Hilfe für die „Grüne Bewegung“ innerhalb vom Iran sein, gleichzeitig enorme Schaden dem Mullahregime zufügen und das Countdown des Kollaps der Mullahregime zu beschleunigen.
Hiermit möchten wir mit unseren Unterschriften und Danksagung zu diesem Vorschlag, die Durchführung diesen Plan zu unterstützen.

Mit freundlichen Grüßen

Unterschrift:

http://www.petitiononline.com/Khorassn/petition.html

پشتیبانی از پیشنهاد حزب لیبرال دمکراتِ آلمان FDP از گذاشتن نام سپاه پاسداران در پهرست نام گروه های تروریستی جهان

خشایار رخسانی

بتازگی حزب لیبرال دمکرات آلمان که بخشی از دولت این کشور را رهبری میکند، پیشنهادِ به گذاشتن نام «سپاه پاسدارانِ انقلاب اسلامی» در پهرستِ نام گروه هایِ تروریستی داده است [1]. دولت آلمان برای به انجام رساندن این پیشنهاد باید خُرسندیِ پارلمان اروپا را بدست آورد. در این راه، ایرانیانِ برونمرزی میتوانند کمکِ بزرگی برایِ پیشبرد این برنامه باشند. برایِ پشتیبانی از این پیشنهاد و کمک برایِ بانجام رساندن آن، از همه-یِ سبزجامگان و آزادیخواهانِ ایراندوست در سراسر جهان درخواست میشود که از راه امضا درخواستنامه ای که در پایین آمده است و کمک به گردآوریِ امضا، تماس هایِ جداگانه-یِ تلفنی و نامه ای با دفتر حزب لیبرال دمکرات آلمان و وزارت امور خارجه-یِ آلمان که از سوی این حزب رهبری میشود، خُرسندی خودشان را به آگاهی آن برسانند و این حزب را در پیش بردِ این برنامه تشویق کنند.
پیشنهادِ حزب لیبرال دمکرات آلمان بهترین بخت را در فرادستِ جُنبش سبزها و اپوزیسیونِ حکومت اسلامی در برونمرز میگذارد تا آنها بتواند با پشتیبانی از این برنامه، توان مالی نهادِ سرکوبِ حکومت اسلامی را از آن بستانند و آن را ناتوان سازند.
سپاه پاسداران همکنون با امپراتوری اقتصادی که در ایران براه انداخته است، گرداننده-یِ یک اقتصاد مافیایی در ایران میباشد که همچمون «عمود خیمه-یِ استبداد»، مسئول همه-یِ ستم ها و جنایت هایی است که دستکم در دو دهه گذشته بر مردم ایران روا داشته شده اند و همچنین ماندگاریِ حکومت اسلامی تنها به وجودِ این نهادِ سرکوب بستگی دارد. با گذاشته شدن نام نهادِ سپاه پاسداران در پهرست نام گروه هایِ تروریستی، همه-یِ پس اندازه هایِ پولی این نهاد، در بانک هایِ برونمرزی مصادره خواهند شد و مراوده هایِ بازرگانی آن با کشورهایِ آزادِ جهان برچیده خواهند گشت.
اگرچه پُشتیبانی از این پیشنهاد برایِ پنج میلیون تن از ایرانیان برونمرزی هیچگونه هزینه ای را در برنخواهد داشت، ولی به انجام رساندن آن، میتواند کُمک بُزرگی به جُنبش سبزها در درون کشور باشد و همزمان آسیب بُزرگی به ماندگاری حکومت اسلامی در ایران بزند و شمارش وارونه تیک تیک ساعت مرگ آن را تندتر کند.
بدینوسیله ما با بجا دانستن این پیشنهاد و سپاس از حزب لیبرال دمکرات آلمان با دستینه-یِ ( امضا) خود از آن پُشتیبانی میکنیم.

با ارجمندی فراوان

امضا


یاداشت:

[1]


http://www.1oo1nights.org/index.php?page=1&newsitemId=4309

http://www.petitiononline.com/Mehestan/petition-sign.html


Unterstützung von FDP Vorschlag für Kategorisierung von Revolutionswächtern der Islamischen Republik Iran in der Liste der terroristischen Gruppen der Welt


Die Freie Demokratische Partei (FDP), die als Koalitionspartner in der Bundesregierung beteiligt ist, hat neulich vorgeschlagen, dass die Revolutionswächter der Islamischen Republik Iran in der Liste der terroristischen Gruppen der Welt klassifiziert wird. Damit dieser Vorschlag Weltweit als Gesetz in die Tat umgesetzt wird, muss zuerst dieser Vorschlag dem Europaparlament vorgelegt und von dessen Mitgliedern zugestimmt wird. In diesem Zusammenhang können die im Ausland lebenden Iraner zur Unterstützung und Durchführung dieses Plans beitragen. Deshalb werden alle freiheitsliebenden Menschen und Anhänger der „Iranischen Grünen Bewegung“ in der ganzen Welt aufgefordert, durch Unterzeichnung dieser Petition, Sammlung der Unterschriften, und durch telefonische und schriftliche Kontakte mit dem Parteibüro der FDP and mit dem Auswärtigen Amt, das von FDP geführt wird, Ihre Solidarität mit diesem Vorschlag bekannt zu geben und dessen Durchführung zu fördern.
Mit Realisierung des Plans von FDP wird beste Chance der „Iranischen Grünen Bewegung“ und der demokratischen Opposition der Islamischen Republik Iran im Ausland zur Verfügung steht, die finanzielle Quelle dieser militärischen und berüchtigten Organisation, die als lange Hand der Mullah Regime und Erpressungshebel fungiert, zu zudrehen und zu destabilisieren.
Die Revolutionswächter der Islamischen Republik Iran, die parallel mit der Handhabung einer imperatorischen Ökonomie im Iran, eine Vetterwirtschaft mit Mafiastruktur verwaltet, ist verantwortlich für alle Ungerechtigkeit, Erpressung und Morde, die in den letzten zwei Jahrzehnten begehen wurden. Und das Überleben des Mullahregimes hängt nur an der Existenz dieser berüchtigten militärischen Organisation. Durch Klassifizierung der Revolutionswächter des Mullahregimes in der Liste der terroristischen Gruppen der Welt, werden alle ihren Bankkontos und deren Kapitals beschlagnahmt und ihre Wirtschaftshandel und Wirtschaftsbeziehung mit der ganzen Welt lahm gelegt.
Obwohl die Solidarität mit diesem Vorschlag für die im Ausland lebenden Iraner mit keinen Kosten verbunden ist, aber der Erfolg diese Plans kann eine große Hilfe für die „Grüne Bewegung“ innerhalb vom Iran sein, gleichzeitig enorme Schaden dem Mullahregime zufügen und das Countdown des Kollaps der Mullahregime zu beschleunigen.
Hiermit möchten wir mit unseren Unterschriften und Danksagung zu diesem Vorschlag, die Durchführung diesen Plan zu unterstützen.

Mit freundlichen Grüßen

Unterschrift:

http://www.petitiononline.com/Karun/petition.html

زادروز اشو زرتشت بزرگترین فرزانه-یِ ایران و جهان بر همه-یِ ایراندوستان فرخُنده باد

برگرفته از تارنگار «اشو زرتشت»

به خشنودي اهورامزدا
اشو زرتشت پيامبر بزرگ آريائي، يكي از فرزانگان (فیلسوف های) بی همتایِ جهان است. درباره-یِ دوران زندگي وي آگاهي درستي در دست نيست، ولی بر پایه-یِ پژوهشها و برسیهایِ انجام شده از سویِ دانشمندان، زمانِ زندگي وي را از 1500 تا 3000 سال پيش از ميلاد اَنگارده اند. (اگر امسال را 1389 خورشیدی در نگر بگیریم موشکافانه 3748 سال پیش).
آموزش ها، فرزان (فلسفه) و جهان بيني اشو زرتشت از همان دوره هاي كهن، دانشمندان و فرزانگانِ بزرگ جهان را بخود کشیده و شیفه-یِ خود کرد. انديشمندانِ جهانِ باستان چون فيثاغورس، ارسطو، افلاطون و... با سرفرازی و نازش از زرتشت و فرزانِ وي ياد كرده اند. در «حكمت اشراق» [1] مَهَست (اهميت)، ورسنگی (اعتبار) و ديدگاههاي وي زمينه ساز بسياري از دگرگونی ها در فرزان و جهانبینی دانشمندان شد. فرزانِ ژرفِ اشو زرتشت، اندیشه هایِ دانشمندان را از افلاطون گرفته تا هگل و از جنبه هایِ گوناگون هَناییده است (زیر تأثیر گرفته است)، و سرشار خود كرده است؛ نيچه نسک «مرد برتر» را در هستی اين بزرگ مرد تاريخ يافته و شناسانده است.
اشو زرتشت نخستين پيامبری بود كه در آن دوران كهن خداي راستین را شناخت و يكتاپرستي را پیشکشید. در فرزان، اشو زرتشت برآن بود كه دو گوهر همزاد در آغاز، در جهانِ اَنگاشت (تصور) پيدايي يافتند كه یكي نيكي و آن ديگري بدي ست . بُنیادِ جنبش و زندگي از برخورد اين دو گوهر مي باشد و اين هدف هيچ پیوستگی با زاد (ذات) خداوند ندارد، در نهادِ آدمي هم گرایش به نیکوکاری است هست و هم بدکاری .
پروردگار، آدمي را آزاد و با آزادکامی (اختيار) و اراده-یِ رسا (كامل) آفريده است. فردِ خردمند بايد از ميان نيك و بد، نيك را بر گزيند نه بد را و پيرو راه سپنتا مينو باشد نه انگر مينو .
زرتشت در برابر ژاژپنداری (خرافات) و سَمرادهایِ (موهومات) دوره-یِ خود برخاست. کُرپانی (قرباني)، پيشكش، نذر ها و پرداخت باج و خراج به كاهنان و پذیرفتن زور و بيداد از سوي فرمانروايانِ خودكامه و پارسایی (زهد) و رنج کشیدن (رياضت) را ناپسند شمرده و از كردار اهريمني شناساند، در برابر، اشو زرتشت كار وكوشش و زندگي خوب، بی گزند، خوش و شِیدانی (نعمتی) را که از راه درست به دست آمده است، سُتود. اشور زرتشت نیایش خداوند را را تنها پیشکاری به مردم و پيروي از سه بُنپایه-یِ : انديشه، گفتار و كردار نيك شناساند. بسياري از پَشکان (طبقات) و گروههاي هَنجُمَنی (اجتماعي) آن روز كه سود خود را در پَژمَرگ (خطر) ديدند در برابر اشو زرتشت برخاستند، ولی زرتشت با ایستادگی بُردبارانه، پایورزی كرد و در گُسترش پیام خويش كامياب گشت.
سروده هاي زرتشت كه در ميان تمام یادگارهایِ ديني جهان شناخته شده ميباشند، گاته ها نامیده میشوند. گات سرودي است كه با سداي خوش و آهنگين خوانده مي شود و 17 بخش مي باشد. ساير بخشهاي اوستا به اشو زرتشت پیوندی نداشته و سپس تر به اين انديشمند بزرگ و پيامبر كهن نسبت داده شده است؛ ناسانی در سبك و چم ها (معني ها)، اين نهاده (مورد) را به رسایی (كاملاً) روشن مي كند.

یاداشت:

[1] چکیده ای از حکمت اشراق:
سهروردی در ضمن تحصیل چنین استنباط کرد که موجودات دنیا از نور به وجود آمده و انوار به یکدیگر می‌تابد و آن تابش متقابل را اشراق خواند و به همین جهت لقب شیخ الاشراق را یافت.
نظریه فلسفی سهروردی این بود که هستی غیر از نور چیزی نیست و هر چه در جهان است و بعد از این به وجود می‌آید نور می‌باشد. منتها بعضی از نورها رقیق است و برخی غلیظ و برخی از انوار ذرات پراکنده دارد و پاره‌ای دیگر دارای ذرات متراکم است.
او معتقد بود که نور یکی بر دیگری می‌تابد و لذا جهان جز اشراق نمی‌باشد. بعضی از نورها ضعیف اند وبعضی رقیق و برخی تراکم دارد . همانگونه که نورهای قوی بر ضعیف می‌تابد نورهای ضعیف هم بسوی انوار قوی تابش دارد. انسان که از موجودات جهان است از نور می‌باشد و به دیگران می‌تابد همانگونه که نورهای دیگران به او می‌تابد. بمناسبت اینکه از انسان به دیگران نور تابیده می‌شود انسان فیاض است و می‌تواند به دیگران نور برساند و از نور سایرین روشن شود.
سهروردی می‌گفت که حکمت بر دو نوع است: حکمت لدنی و حکمت العتیقه. حکمت العتیقه یعنی حکمت قدیم همواره بوده و در قدیم هندیها و ایرانیها و بابلیها و مصریها و بعد از آن یونانیها برخوردار بوده اند. اما حکمت لدنی خاصان از آن برخوردار می‌شوند. اما در آغاز این دو حکمت از یک مبدا سرچشمه می‌گرفته و آن ادریس بوده که نام دیگر آن هرمس است.بعد از اینکه مردم حکمت از ادریس آموختند به عقیده او به دو شاخه شد که یکی به سمت ایران و دیگری به‌طرف مصر و بعد این دو شاخه وارد اسلام گردید.

يزدان پاك نگهبان ايران باد

http://www.sepandarmazd.com/home.htm

راه پیروزی جنبش

Freitag, 26. März 2010

نُسخه فارسی

خودرهاگران

چیکده:

سال 1389 را میتوانند عامل هایِ گوناگونی به یک سال ِسرنوشت ساز برای ماندگاری یا سرنگونی حکومت اسلامی واگردانند. این عامل ها دربرگیرنده-یِ شماری از پراسنجه یا پارامترهایی هَستند که برخی از آنها در فرادست ما هَستند و ما میتوانیم بر روی آنها تأثیر داشته باشیم، و برخی نیز در دوردست ما هَستند. در میان پراسنجه هایی که بیرون از گُستره-یِ تأثیر پذیری ما هَستند، پراسنجه-ی کارنامه-یِ هسته ایِ حکومت اسلامی است که در دست کشورهایِ باختر است و وضعیت ناگوار اقتصادی آن. در میان پراسنجه هایی که به خواست و اراده-یِ ما بستگی دارند، میشود از کوشش هایی نام برد که هر شهروندِ ایرانی که خواهان ادمه-یِ این وضعیت ناگوار نیست، میتواند برای دگرگونی این وضع انجام دهد. راه پیروزی جنبش در انجام کارهایِ هدفمندی است که باید در راستا و در چهارچوبِ یک راهبُرد یا استراتژی روشن انجام گیرند، کارهایی که برآیندِ آنها به ناتوانی حکومت اسلامی ولی همزمان به نیرومندتر کردن اردوگاه آزادیخواهان بفرجامند

http://www.youtube.com/watch?v=P2nrsEGEhQY

سرآغاز:

در این گفتاورد میپردازم به بررسی جُنبش سبزها که از 23 خُرداد 1388 آغاز شد و در 25 خرداد دستکم چندین میلیون تن از شهروندان تهرانی را به خیابان ها سرازیر کرد. ولی رویدادهایِ پس از آن بیانگر این هَستند که به دلیل نبود یک رهبریِ شایسته، جُنبش نتوانست با بهرهمندی از آن نیروهایِ بیکران و میلیونی، در ماه هایِ سپس تر، کار رژیم جمهوری اسلامی را یک سره کند.
همکنون پرسشی که پیشکشیده میشود این است که چه رویداهایی در سال 1389 پیش خواهند آمد؟ چه کارهایی باید انجام دهیم، تا بتوانیم سال پیش ِروی را یک سال سرنوشت ساز کُنیم. سرنوشت ساز بودن یا نبودن سال ِدر پیش روی، بستگی به شُماری از پَراسُنجه ها یا پارامترهایی دارد که برخی از آنها در فرادست ما هَستند، و برخی از آنها در دور دست ما میباشند، ولی گردایه و مجموعه-یِ آنها میتوانند آینده-یِ جنبشی را که از خرداد 1388 آغاز شد روشن کُنند. در این پیوند چندین پَراسَنجه پیشکشیده شده اند که من تلاش میکنم در این گفتاورد به چکیده ای از آنها اشاره کُنم.
نخست میپردازم به پَراسنجه هایی که در فرادستِ ما نیستند، یا کمتر میتوانند زیر تآثیر خواست و اراده-یِ فردی یا گروهی ما باشند. نُخستین پَراسنجه وضعیت ناگواری است که مُراوده های جهانی جمهوری اسلامی بر سر پرونده هسته ای برپا ساخته اند. همانگونه که میدانید با رویکرد [توجه] به اینکه جمهوری اسلامی این آهنگ را دارد تا از برنامه-یِ تولید انرژی هسته ای، به سودِ تولید جنگ ابزار هسته ای بهرهمند شود، این تنگنا میانِ حکومتِ اسلامی و جهانِ آزاد به این زودی فروکش نخواهد کرد. زیرا جهان در برابر این پرسش ایستاده است: آیا جهان میخواهد پذیرای جمهوری اسلامی باشد که آراسته به جنگ ابزار اتمی است، یا نه؟ اگر پاسخ «آری» باشد این تنگنا سخت تر از این نخواهد شد، ولی اگر پاسخ «نه» باشد این تنگنا نه تنها میتواند سخت تر شود، بلکه میتواند به یک فاجعه فراروید، به سُخن دیگر تازش رَزمی به ایران. بنابراین یکی از پَراسنجه هایِ مهمی که بر رویِ سرنوشت جنبش سایه انداخته است، پرونده-یِ هَسته ایِ جمهوری اسلامی است که در دستِ کشور هایِ باختر میباشد؛ بویژه اینکه گرایش اسرائیل و آمریکا به این موضوع چگونه دگرش خواهد یافت.
پراسنجه-یِ دوم که بگونه-یِ کلان تأثیر گُذار است، وضعیتِ اقتصادی جامعه میباشد که پیرو وضعیتِ اقتصادی جهانی نیز هست؛ بگفته-یِ برخی از کارشناسان، جمهوری اسلامی در سال 1389 با بدترین سال اقتصادیِ خودش در درازایِ 31 سال گذشته روبرو خواهد شد. بنابر این اگر ما بخواهیم پراسنجه-یِ وضعیتِ اقتصادیِ جامعه را یکی از انگیزه هایی بشناسانیم که به ناخُرسندی و خشم مردم دامن میزند، باید اعتراف کنیم که از روزنِ وضعیتِ ناگوار اقتصادی، سال 1389 به نسبت هَمِگیِ 31 سال گذشته، یعنی از پیروزی انقلاب گرفته تا به این سوی، بهترین سال برای دامن زدن به یک جنبش اجتمایی خواهد بود. بنابراین، این پَراسَنجه نیز در ورای خواست من و شما بدین گونه تأثیر گذار است. در آینده روشن خواهم کرد که این پراسنجه را هم میشود به گونه ای، کُنش پذیر کرد که بهتر به سود ما کار کند. پَراسَنجه-یِ سوم وضعیت همگانی خاورمیانه است که پیرو برخی عامل ها همانند آشتی فلسطینی ها با اسرائیل است که همکنون به رسایی در بُن بستِ به سر میبرد. و همچنین وضعیت ناروشن و آینده نیروهایِ آمریکا در افعانستان و عراق است که میتواند همراه با وضعیت ناپایدار در پاکستان و احتمال بروز برخی از گرفتاری ها در منطقه-یِ شاخآب پارس [خلیج فارس]، سبب دخالتِ برخی پراسنجه هایِ جهانی در سرنوشت ایران شوند؛ با رویکرد [توجه] به اینکه میدانیم که چناچه تحریم ها آغاز شوند، برای سپاه پاسداران محدودیت هایِ بازرگانی فراوانی در شاخآبِ پارس به همراه خواهد داشت، دور از پیش بینی نخواهد بود که سپاه پاسداران دست به ماجرا جویی بزند و این ماجراجویی بتواند با اندکی پیچیده تر شدن به یک برخورد رَزمی فرسخت با جمهوری اسلامی بفرجامد.
ولی یک سری از عامل ها هستند که در فرادستِ ما میباشند، که میتوانیم آنها را همانندِ خویشکاری و وظیفه درنگریم که یک فرد و یا یک شهروندِ ایرانی آن را میپذیرد؛ این خویشکاری ها، کوشش هایی هستند که یک فرد میتواند نُخست در درون کشور و سپس درجایگاهِ یک نیروی پشتیبانی، در برونمرز انجام دهد. این کُنشگری ها سپس میتوانند گروهی انجام گیرند، به سُخن دیگر نُخست کارتاری ها و کُنشگری هایِ فردی و سپس کُنشگری هایِ گروهی. کارتاری ها و فعالیت های فردی به این گونه هستند که هرکدام از ما باید یک دستگاهِ واکاوی و تجزیه و تحلیل از شرایط داشته باشیم. و بدانیم که ما در این شرایط، نخست به نام یک آدم و سپس به نام یک ایرانی و در گامه-یِ سوم به نام یک شهروند، چگونه میخواهیم کار کنیم؟ در جایگاه یک آدم و به نام یک ایرانی هر کس میبایست آینده-یِ کشورش و آینده-یِ نسل هایِ کشورش را درنگرد. و سوم اینکه من به نام یک شهروند چه حق و حقوقی دارم؟ آیا باید که در جایی زندگی کنم که دارند 24 ساعته پارازیت هایِ سرطان زا بر روی سرم میریزند و صدها نمونه-یِ دیگر از پایمال شدن حقوق من که یک پهرست بلند بالایی دارد؟ این پرسش هایی است که هر فرد باید از خودش بکُند: آیا او میخواهد که در روند دگرگونی در این همبودگاه نقشی داشته باشد یا نه؟. اگر پاسخ «آری» است، پس او باید نُخست یک تنه کوشش هایش را بیآغازد و سپس در جاهایی که ممکن است در گروه و جمع کارکند. به سُخن دیگر هرکاری که ممکن است انجام دهد. هدفِ کوشش ها نُخست باید انجام همه-یِ کارهایی باشند که جمهوری اسلامی را سُست و ناتوان میکنند، برایِ آن گرفتاری و دردسر دُرست میکُنند و آمادگی آن را برای فروپاشی و سرنگونی بالا میبرند.
پس در سال 1389 خویشکاری و وظیفه ای که ما در برابر خود داریم، نخست با خود در تنهایی اندیشیدن برای پاسُخ گفتن به این پُرسش است، که آیا باید این پَستی، خواری و نگونساری، ستم، غارتِ کشور و این بی ارجی و بی آزَرمِش بُزرگی را که به حقوق شهروندی ما میشود، برتابیم که دارند از سویِ خامنه ای و احمدی نژاد و یک مشت پاسدار جنایتکار و آخوند دزد و شهوت ران به ما پذیرانده میشوند، یا نه؟ کسانیکه این خواری را میپذیرند در سال 1389 نیز هیچ گرفتاری نخواهند داشت! ولی هر ایرانی که با دادرس کردن وجدان خودش این وضعیت را بررسی میکند، با آشفتگی روبرو میشود. ایرانیانی که با وجدان خودشان زندگی میکنند، باید به درک، اندریافت و خرد خودشان پاسخ دهند، و برای پاسداشت از حقوق آدم بودن خودشان کاری کنند. کسی نمیتواند به شما فرمان دهد که چه بکنید و چه نکنید. اگر هم کسانی هستند که میگویند اینکار را یا آن کار را بکنید، اینها راهکارهایی هَستند که پیشنهاد میشوند؛ ولی آن کس که آهنگ به انجام کاری میکند، خودِ شما هستید، که آیا شما میخواهید که به اندازه-یِ توانایی تان در این روندِ دگرگونی شرکت کنید، یا نه؟ اگر پاسخ «آری» است، پس راه برای انجام هزاران کار باز است که سبب سستی و ناتوانی رژیم جمهوری اسلامی میشوند. چونکه فرآیندِ سرنگونی ِحکومت اسلامی و دگرگونی بسیار ساده است. رژیم خودکامه-یِ اسلامی باید ناتوان شود؛ و همزمان آزادیخواهان و اُردوگاهی که رو در رویِ رژیم ایستاده است، باید که نیرومند شوند. به همین سادگی. میشود نشست و با پُرگویی ساعت ها از پیچیدگی مبارزه سُخن گفت، و کاری هم از پیش نبرد؛ ولی راه پیروزی جنبش در ناتوان کردن رژیم جمهوری اسلامی و همزمان نیرومند کردن اُردوگاهِ آزادیخواهان است، که باید در راستا و چهار چوب یک راهبُرد یا استراتژی روشن انجام گیرد. این راهبُرد، در رویارویی فرجامین با حکومت اسلامی، به پایین کشیدن این دزدها، پاسدارها و آخوندهایِ جنایتکار و بازاری ها از اریکه قدرت، می سرانجامد و با برگُزاری یک گُزیدمان آزاد قدرت را به نمایندگان راستین مردم میسپارد، تا در یک ایران آباد و آزاد زندگی کنند.
پُرسمانِ سرنگونی حکومت اسلامی به همین سادگی هست و خیلی هم پیچیده نیست. تنها وابسته به دیدگاه و آهنگِ شما است که کاری را که شما انجام میدهید در چهارچوب یک راهبُرد و استراتژی روشن باشد، آنهم با این هدف که به سُستی و ناتوانی حکومت اسلامی و همزمان به نیرومند کردن آزادیخواهان بفرجامد.

http://www.youtube.com/watch?v=P2nrsEGEhQY

راه پیروزی جنبش

Freitag, 26. März 2010

نُسکِ پارسیک

خودرهاگران

چیکده:


سال 1389 را میتوانند دست ورزهایِ [عامل های] گوناگونی به یک سال ِسرنوشت ساز برای ماندگاری یا سرنگونی حکومت اسلامی واگردانند. این دست ورزها [عامل ها] دربرگیرنده-یِ شماری از پراسنجه یا پارامترهایی هَستند که برخی از آنها در فرادست ما هَستند و ما میتوانیم بر روی آنها هَنایش [تأثیر] داشته باشیم، و برخی نیز در دوردست ما هَستند. در میان پراسنجه هایی که بیرون از گُستره-یِ هنایش [تأثیر] پذیری ما هَستند، پراسنجه-ی کارنامه-یِ هسته ایِ حکومت اسلامی است که در دست کشورهایِ باختر است و نهشت [وضعیت] ناگوار ترازداریک [اقتصادی] آن. در میان پراسنجه هایی که به خواست و اراده-یِ ما بستگی دارند، میشود از کوشش هایی نام برد که هر شهروندِ ایرانی که خواهان ادمه-یِ این نهشت [وضعیت] ناگوار نیست، میتواند برای دگرگونی این نهش [وضع] انجام دهد. راه پیروزی جنبش در انجام کارهایِ هدفمندی است که باید در راستا و در چهارچوبِ یک راهبُرد یا استراتژی روشن انجام گیرند، کارهایی که برآیندِ آنها به ناتوانی حکومت اسلامی ولی همزمان به نیرومندتر کردن اردوگاه آزادیخواهان بفرجامند.

http://www.youtube.com/watch?v=P2nrsEGEhQY

سرآغاز:




در این گفتاورد میپردازم به بررسی جُنبش سبزها که از 23 خُرداد 1388 آغاز شد و در 25 خرداد دستکم چندین میلیون تن از شهروندان تهرانی را به خیابان ها سرازیر کرد. ولی رویدادهایِ پس از آن بیانگر این هَستند که به فرنود [دلیل] نبودِ یک رهبریِ شایسته، جُنبش نتوانست با بهرهمندی از آن نیروهایِ بیکران و میلیونی، در ماه هایِ سپس تر، کار رژیم جمهوری اسلامی را یک سره کند.
همکنون پرسشی که پیشکشیده میشود این است که چه رویداهایی در سال 1389 پیش خواهند آمد؟ چه کارهایی باید انجام دهیم، تا بتوانیم سال پیش ِروی را یک سال ِسرنوشت ساز کُنیم. سرنوشت ساز بودن یا نبودنِ سال در پیش روی، بستگی به شُماری از پَراسُنجه ها یا پارامترهایی دارد که برخی از آنها در فرادست ما هَستند، و برخی از آنها در دور دست ما میباشند، ولی گردایه و مجموعه-یِ آنها میتوانند آینده-یِ جنبشی را که از خرداد 1388 آغاز شد روشن کُنند. در این پیوند چندین پَراسَنجه پیشکشیده شده اند که من تلاش میکنم در این گفتاورد به چکیده ای از آنها نمار کُنم [اشاره کُنم].
نخست میپردازم به پَراسنجه هایی که در فرادستِ ما نیستند، یا کمتر میتوانند زیر هَنایش [تآثیر] خواست و اراده-یِ فردی یا گروهی ما باشند. نُخستین پَراسنجه نِهشت [وضعیت] ناگواری است که مُراوده هایِ جهانی جمهوری اسلامی بر سر پرونده هسته ای برپا ساخته اند. همانگونه که میدانید با رویکرد [توجه] به اینکه جمهوری اسلامی این آهنگ را دارد تا از برنامه-یِ فَرآوری [تولید] انرژی هسته ای به سودِ فرآوریِ جنگ ابزار هسته ای بهرهمند شود، این تنگنا میانِ حکومتِ اسلامی و جهان آزاد به این زودی فروکش نخواهد کرد. زیرا جهان در برابر این پرسش ایستاده است: آیا جهان میخواهد پذیرایِ جمهوری اسلامی باشد که آراسته به جنگ ابزار اتمی است، یا نه؟ اگر پاسخ «آری» باشد این تنگنا سخت تر از این نخواهد شد، ولی اگر پاسخ «نه» باشد این تنگنا نه تنها میتواند سخت تر شود، ونکه [بلکه] میتواند به یک آزَرَنگ [مصیبت] فراروید، به سُخن دیگر تازش رَزمی به ایران. بنابراین یکی از پَراسنجه هایِ مَهینی [مهمی] که بر روی سرنوشت جنبش سایه انداخته است، پرونده-یِ هَسته ایِ جمهوری اسلامی است که در دستِ کشور هایِ باختر میباشد؛ بویژه اینکه گرایش اسرائیل و آمریکا به این نهاده [موضوع] چگونه دگرش خواهد یافت.
پراسنجه-یِ دوم که بگونه-یِ کلان هَنایش گُذار [تأثیر گُذار] است، نهشتِ ترازداریکِ همبودگاه [وضعیتِ اقتصادی جامعه] میباشد که پیرو نهشتِ ترازداریک جهانی نیز هست؛ بگفته-یِ برخی از کارشناسان، جمهوری اسلامی در سال 1389 با بدترین سال اقتصادیِ خودش در درازایِ 31 سال گذشته روبرو خواهد شد. بنابر این اگر ما بخواهیم پراسنجه-یِ نهشت ترازداریکِ همبودگاه [وضعیتِ اقتصادیِ جامعه] را یکی از انگیزه هایی بشناسانیم که به ناخُرسندی و خشم مردم دامن میزند، باید خَستو شویم [اعتراف کنیم] که از روزن نهشت [وضعیتِ] ناگوار ترازداریک [اقتصادی]، سال 1389 به نسبت هَمِگیِ 31 سال گذشته، به چَم [یعنی] از پیروزی انقلاب گرفته تا به این سوی، بهترین سال برای دامن زدن به یک جنبش هَنجُمَنی [اجتمایی] خواهد بود. بنابراین، این پَراسَنجه نیز در ورای خواست من و شما بدین گونه هَنایش گذار [تأثیر گذار] است. در آینده روشن خواهم کرد که این پراسنجه را هم میشود به گونه ای، کُنش پذیر کرد که بهتر به سود ما کار کند. پَراسَنجه-یِ سوم نهشت [وضعیت] همگانی خاورمیانه است که پیرو برخی دست ورزها [عامل ها] همانند آشتی فلسطینی ها با اسرائیل است که همکنون به رسایی در بُن بستِ به سر میبرد. و همچنین نهشت [وضعیت] ناروشن و آینده-یِ نیروهایِ آمریکا در افعانستان و عراق است که میتواند همراه با نهشت [وضعیت] ناپایدار در پاکستان و شایمندیِ [احتمال] بروز برخی از گرفتاری ها در منطقه-یِ شاخآب پارس [خلیج فارس]، سبب دخالتِ برخی پراسنجه هایِ جهانی در سرنوشت ایران شوند؛ با رویکرد [توجه] به اینکه میدانیم که چناچه تحریم ها آغاز شوند، برای سپاه پاسداران کرانمندی های [محدودیت هایِ] بازرگانی فراوانی در شاخآبِ پارس به همراه خواهد داشت، دور از پیش بینی نخواهد بود که سپاه پاسداران دست به ماجرا جویی بزند و این ماجراجویی بتواند با اندکی پیچیده تر شدن به یک برخورد رَزمی فرسخت با جمهوری اسلامی بفرجامد.
ولی یک سری از دَست ورزها [عامل ها] هستند که در فرادستِ ما میباشند، که میتوانیم آنها را همانندِ خویشکاری و وظیفه درنگریم که یک فرد و یا یک شهروندِ ایرانی آن را میپذیرد؛ این خویشکاری ها، کوشش هایی هستند که یک فرد میتواند نُخست در درون کشور و سپس درجایگاهِ یک نیروی پشتیبانی، در برونمرز انجام دهد. این کُنشگری ها سپس میتوانند گروهی انجام گیرند، به سُخن دیگر نُخست کارتاری ها و کُنشگری هایِ فردی و سپس کُنشگری هایِ گروهی. کارتاری هایِ [فعالیت های] فردی به این گونه هستند که هرکدام از ما باید یک دستگاهِ واکاوی [تجزیه و تحلیل] از سامه ها [شرایط] داشته باشیم. و بدانیم که ما در این سامه ها [شرایط]، نخست به نام یک آدم و سپس به نام یک ایرانی و در گامه-یِ سوم به نام یک شهروند، چگونه میخواهیم کار کنیم؟ در جایگاه یک آدم و به نام یک ایرانی هرکس میبایست آینده-یِ کشورش و آینده-یِ نسل هایِ کشورش را درنگرد. و سوم اینکه من به نام یک شهروند چه هاگ [حق] و هوده هایی [حقوقی] دارم؟ آیا باید که در جایی زندگی کنم که دارند 24 تسو [ساعت] در روز پارازیت هایِ سرطان زا بر روی سرم میریزند و سدها نمونه-یِ دیگر از پایمال شدن هوده هایِ [حقوق] من که یک پهرست بلند بالایی دارد؟ این پرسش هایی است که هر فرد باید از خودش بکُند: آیا او میخواهد که در روندِ دگرگونی در این همبودگاه نقشی داشته باشد یا نه؟. اگر پاسخ «آری» است، پس او باید نُخست یک تنه کوشش هایش را بیآغازد و سپس در جاهایی که شایش آن [ممکن] است در گروه و جَم [جمع] کارکند. به سُخن دیگر هرکاری که شایش آن [ممکن] است انجام دهد. هدفِ کوشش ها نُخست باید انجام همه-یِ کارهایی باشند که جمهوری اسلامی را سُست و ناتوان میکنند، برایِ آن گرفتاری و دردسر دُرست میکُنند و آمادگی آن را برای فروپاشی و سرنگونی بالا میبرند.
پس در سال 1389 خویشکاری ای [وظیفه ای] که ما در برابر خود داریم، نخست با خود در تنهایی اندیشیدن برای پاسُخ گفتن به این پُرسش است، که آیا باید این پَستی، خواری و نگونساری، ستم، غارتِ کشور و این بی ارجی و بی آزَرمِش بُزرگی را که به هاگ هایِ [حقوق] شهروندی ما میشوند، برتابیم که دارند از سویِ خامنه ای و احمدی نژاد و یک مشت پاسدار جنایتکار و آخوند دزد و شهوت ران به ما پذیرانده میشوند، یا نه؟ کسانیکه این خواری را میپذیرند در سال 1389 نیز هیچ گرفتاری نخواهند داشت! ولی هر ایرانی که با دادرس کردن وجدان خودش این نهشت [وضعیت] را بررسی میکند، با آشفتگی روبرو میشود. ایرانیانی که با وجدان خودشان زندگی میکنند، باید به درک، اندریافت و خرد خودشان پاسخ دهند، و برای پاسداشت از هاگ هایِ [حقوق] آدم بودن خودشان کاری کنند. کسی نمیتواند به شما فرمان دهد که چه بکنید و چه نکنید. اگر هم کسانی هستند که میگویند اینکار را یا آن کار را بکنید، اینها راهکارهایی هَستند که پیشنهاد میشوند؛ ولی آن کس که آهنگ به انجام کاری میکند، خودِ شما هستید، که آیا شما میخواهید که به اندازه-یِ توانایی تان در این روندِ دگرگونی بهُماسید [شرکت کنید]، یا نه؟ اگر پاسخ «آری» است، پس راه برای انجام هزاران کار باز است که سبب سستی و ناتوانی رژیم جمهوری اسلامی میشوند. چونکه فرآیندِ سرنگونی حکومت اسلامی و دگرگونی بسیار ساده است. رژیم خودکامه-یِ اسلامی باید ناتوان شود؛ و همزمان آزادیخواهان و اُردوگاهی که رو در رویِ رژیم ایستاده است، باید که نیرومند شوند. به همین سادگی. میشود نشست و با پُرگویی تسوها [ساعت ها] از پیچیدگی مبارزه سُخن گفت، و کاری هم از پیش نبرد؛ ولی راه پیروزی جنبش در ناتوان کردن رژیم جمهوری اسلامی و همزمان نیرومند کردن اُردوگاهِ آزادیخواهان است، که باید در راستا و چهار چوب یک راهبُرد یا استراتژی روشن انجام گیرد. این راهبُرد، در رویارویی فرجامین با حکومت اسلامی، به پایین کشیدن این دزدها، پاسدارها و آخوندهایِ جنایتکار و بازاری ها از اریکه قدرت، می سرانجامد و با برگُزاری یک گُزیدمان آزاد قدرت را به نمایندگان راستین مردم میسپارد، تا در یک ایران آباد و آزاد زندگی کنند.
پُرسمانِ سرنگونی حکومت اسلامی به همین سادگی هست و خیلی هم پیچیده نیست. تنها وابسته به دیدگاه و آهنگِ شما است که کاری را که شما انجام میدهید در چهارچوب یک راهبُرد و استراتژی روشن باشد، آنهم با این هدف که به سُستی و ناتوانی حکومت اسلامی و همزمان به نیرومند کردن آزادیخواهان بفرجامد.

http://www.youtube.com/watch?v=P2nrsEGEhQY

اهورامزدا خدای زرتشت کيست؟

دکتر خسروخزاعي پرديس

ارمغان به کساني که ميخواهند شناسه و هويت ايران فردا را باز سازي کنند
اهورامزدا خدای زرتشت « نه قومی برگزيده دارد (عرب) و نه با زباني ويژه ( عربي) برای کسانی وحی می فرستد و نه گروهی از آفريدگان خويش را مامور کشتار گروهی ديگر که انها را کافر مينامد می کند و نه خودش شبانه چند هزار نفر از بندگانش (فرزندان مصريان) را از میان می برد و نه براي اشتباهاتي که خودش در آفرينش اين بندگان کرده آنها را تا ابد با آتش و مار و عقرب در جهانی ديگر شکنجه می کند. بلکه اهورامزدا خدای زرتشت جوهر راستی و سرآغاز راستی است. او به هستی آورنده خرد و آغاز و پايان نظامی است که ميلياردها کهکشان را با ميلياردها خورشيد آنها را از ميلياردها سال پيش با خرد بيکران خود در گردش دارد. است. او برتر و پاک تر از آن است که ما او را درگير مسائل فرومايه زندگی چند انسان گمراه در کره اي کوچک بنام زمين بکنيم. او اهورا مزداست.» او خوشبختی و شادی و شکوفائی را برای جانداران اين زمين آفريده تا از آن بهره بگيرند. او آزادی گزينش را آفريده تا انسانها بتوانند راه و روش وشيوه زندگی خود را به دل خواه خود گزينش کنند. او آرامش را آفريده تا مردمان زندگی آسوده داشته باشند. او انديشه نيک را آفريده تا زنان ومردان را به سوی بخش پرفروغ زندگی راهنمائی کند. او چيرگی به خود را آفريده تا مردمان را از لغزشهای نا خواسته زندگی دور نگاه دارد. و سرانجام او رسا ئي و تکامل را آفريده تا انسانها بتوانند هر دم روان و بينش دروني خود را در پهنه هاي جهان غيرمادي مينوي گسترش داده و به جاودانگي برسند. آري، او اهورامزدا خدای زرتشت و تمام آفرينش است.
دکتر خسرو خزاعي ( پرديس)

شود مردمي کيش و آيين ما

نگيرد خرد ُخرده بر دين ما

بياريم باز آب رفته بجوي

مگر زان بيابيم باز آبروي
(فردوسي
www.gatha.org

بررسی وَرتیش (تحول) خودکامگی در گذشته-یِ نزدیک ایران، بخش چهارم

پنجشنبه‏، 2010‏/03‏/25

نُسخه فارسی

خودرهاگران

چکیده:

زمانیکه فرهیختگان و نیروهایِ دگرگونخواه، رهبری یک جُنبش پیشرو را بدست میگیرند تا همبودگاه بتواند از یک مرحله-یِ تاریخی به یک گامه-یِ جلو تر و پیشرفته تر گام بردارد، نبود یک بستر هَنجُمَنی و اجتمایی که بتواند این اندیشه-یِ پیشرو را به یک واقعیت واگرداند، سبب میشود که نیروهایِ کُهنه گرا بتوانند با احساس خطری که از پیامدهایِ دگرگونی برایِ خودشان میکنند، جُنبش را از ادامه-یِ پویش بازدارند. دینکاران توانستند بکمک سید حسن مدرس دو جُنبش مشروطیت و جمهوریخواهی را در درازای سال هایِ 1905 تا 1923 به شکست بکشانند. ازاینرو، برای اینکه امروز همبودگاهِ ما بتواند از راهبَندِ خودکامگی گذر کند، نیاز به دو زمینه سازی دارد: نُخست اینکه نیروهای کهنه گرای همبودگاه به اندازه ای ناتوان، بی آبرو و از هم پاشیده شوند که نتوانند با ایستادگی و سنگ اندازی در برابر رَوَندِ دگرگونی، آن را به شکست بکشانند. دوم اینکه نیروهایِ پیشرو و دگرگون خواه از نظر کمی و کیفی به اندازه ای سازماندهی و نیرومند شده باشند و اندیشه ها و شبکه هایشان بگونه ای در همبودگاه فراگیر شده باشند، که بتوانند برنامه-یِ دگرگونی را کامگارانه به سویِ یک سامانه-یِ پیشرو در همبودگاه رهبری کُنند.

http://www.youtube.com/watch?v=run8hsFI1wo

سرآغاز:

در سه گفتاوردِ پیشین با گُذری به گذشته-یِ نزدیکِ ایران، و بررسی رویدادهایِ دروه-یِ مشروطیت، به روشن کردنِ پدیده-یِ خودکامگی و علتِ شکستِ جُنبش ِمشروطیت پرداختم؛ و گفتم که ناکامی این جُنبش در نبودِ نیروهایِ فرهیخته و فراگیر در همبودگاه بوده است، نیروهایی که بتوانستند به نهادینه شدنِ قانونِ اساسی مشروطیت کمک کنند. سپس گفتم که به دلیل نبودِ نیرویی از توده هایِ فرهیخته در کشور، آن کمینه از نخبگان و فرهیختگان نیز که میبایست نقش بُنیادین را در پیاده کردن و انجام قانون اساسی، ایفا میکردند، در انجام کارشان، ناکام ماندند و کشور در گیر ِهرج و مرج و آشوب گشت. در پی آن، اینچنین احساسی در همبودگاه گُسترده شُد که چاره-یِ کار را در پیدایش کسی میدید که امنیت را دوباره برپا سازد؛ و این سببِ پیدایش ِرضاخان شد که فردی نیرومند و با درجه-یِ میرپنج، فرمانده-یِ یگان هایِ قزاق بود. نیرو هایِ قزاق در آن زمان یگانه نیروهایِ سازمان یافته و رزمی در ایران بودند. و رضاخان میرپنج توانست شایستگی خودش را در دادن سامان، نظم و امنیت به کشور نشان دهد. رضاخانِ میرپنج پس از کودتای 1299 و پذیرفتن جایگاهِ نخست وزیری، پاژنام سردار سپه را برگُزید.
ولی نکته-یِ دلچسب در این جُستار، دوره-یِ پس از مشروطیت تا پایان دوره قاجار است که بگفته-ی تقی زاده، سردار سپه با رونوشت برداری از رویدادهایِ ترکیه که در آنجا آتا تورک در سال 1923 ساختار جمهوری را برپا ساخته بود، او نیز، خواستار یک ساختار جمهوری در ایران شُد. در این دوره، سردار سپه نُخست وزیر کشور بود و احمد شاه قاجار که عملا نه قدرت و نه کنترلی بر اوضاع کشور داشت، در اروپا بسر میبرد. سردار سپه نیز که خودش خواستار این موضوع بود، طرح ِساختار ِجمهوری را برای ایران پیشکشید.
شوربختانه در این دوره نیز همانند دوره-یِ جنبش مشروطیت، به دلیل نبودِ یک بستر اجتمایی فرهیخته برای پذیرش یک ساختار سیاسی پیشرو که دستکم برایِ کشوری همانندِ ایران یک گام به جلو و پیچیده تر از سامانه-یِ پادشاهی است، سبب شُد که از این طرح، پیشوازی نشود. در سال 1302 خورشیدی، هنگامیکه در مجلس طرح برپایی یک سامانه-یِ جمهوری در ایران پیشکشیده شُد، نمایندگانِ قشر هایِ سُنتی در مجلس، همانند دینکاران و بازاریان، سامانه-یِ جمهوری را که از سویِ خودِ مردم اداره میشود، نپذیرفتند و برای به شکست کشاندن این طرح، نیروهایِ واپسگرایِ خودشان در همبودگاه را بسیج کردند. از اینرو با آنکه طرح ِجمهوری از سویِ نمایندگانِ پیشرو و سوسیالیست در مجلس پُشتیبانی شُد، ولی هدف دَشمنی سید حسن مدرس قرار گرفت، کسیکه نماینده-یِ دینکاران، قشر های سنتی و بازاریان در مجلس بود. ایستادگی مدرس در مجلس ملی در برابر این طرح، سبب شُد تا همبودگاهِ ایران نتواند از بَختِ پیش آمده برای گُذر از سامانه-یِ پادشاهی به سامانه-یِ جمهوری، بهرهمند شود؛ به زبان دیگر گُذشتن از یک راهبندِ بُنیادین برایِ رشد و پیشرفتِ سیاسی و اجتمایی که میتوانست با خودش شکوفایی اقتصادی نیز به همراه داشته باشد.
با این نمونه آوری از گذشته، درمیابیم که نمایندگانِ زمینداران بُزرگ و قشرهایِ سُنتی در آن دوران، همچون یک راهبند و نیروی بازدارنده، کشور ایران را از رفتن به سویِ یک همبودگاهِ نوین و صنعتی بازداشتند. این نمونه آوری نشان میدهد که تازمانیکه رشد و نُمُو ِاندیشه و تراز فرهنگی در بستر اجتمایی که به آن «فرهیختگی اجتمایی» میگویند، به اندازه ای نرسد، که بگذارد کشور طرح هایِ پیشرو از این دست را کامگارانه و موفق بسرانجامد، عملا جابجا شدن حکومت ها، هیچ دگرگونی فرسخت و جدی ای را در پی نخواهد داشت. آگاه شدن از این رویداد، خیلی دل انگیز است، هنگامیکه گواه هَستیم که در سال 1302 دینکارانِ ایران طرح برپایی «جمهوریِ ایران» را به شکست کشاندند، ولی آنها 55 سال پس از آن، این طرح را با پسوندِ «اسلامی»، پذیرفتند؛ به سُخن دیگر دینکاران، «جمهوری ای» را پذیرفتند که به دلیل اسلامی بودن آن، همه-یِ ویژگی هایِ یک جمهوری را از آن گرفته بودند تا آن را به زیر فرمانروایی و چیرگی خود ببرند.
این رویداد به ما یک آموزه-یِ تاریخی ِخیلی مَهین و مهمی را میدهد و اینکه، نیروهایِ اجتمایی ِکُهنه گرا و سنتی، یعنی نیروهایی که میخواهند همبودگاه را در حال ایستا نگه بدارند، پروانه-یِ دگرش و تحول را به آن نمیدهند، مگر اینکه دگرگونی، روندی به سوی واپسگرایی داشته باشد تا به سوی پیشروی. و تازمانیکه این نیروهایِ واپسگرا در دل همبودگاه باشند، عملا بَختِ همبودگاه برای اینکه از سُنت ها بکند و با یک حرکتِ پویا به سوی یک مرحله-یِ پیشرفته تر، گام بردارد، بسیار کم میشود، بویژه زمانیکه این نیروهایِ کهنه گرایِ اجتمایی، نیروهایِ گسترده و نیرومند و ریشه دار در همبودگاه هستند. این نیروهایِ واپسگرا با سنگ انداختن در روند رشد و یا خیز برداشتن برایِ بدستآوردنِ قدرت، امکان دگرش ِکیفی را از همبودگاه میگیرند. نمونه-یِ برجسته-یِ آن، خیزش ناکام دینکاران در پانزده-یِ خرداد 1342 برای گرفتن قدرت میباشد؛ با آنکه در آن زمان شرایط برای دینکاران آماده نبود، ولی آنها توانستند پانزده سال پس از آن، در سال 1357 به هدف شان برسند.
برآیندِ این جُستار این است، زمانیکه فرهیختگان و نیروهایِ دگرگونخواه، رهبری یک جُنبش پیشرو را بدست میگیرند تا همبودگاه بتواند از یک مرحله-یِ تاریخی به یک گامه-یِ جلو تر و پیشرفته تر گام بردارد، نبود یک بستر هَنجُمَنی و اجتمایی که بتواند این اندیشه-یِ پیشرو را به یک واقعیت واگرداند، سبب میشود که نیروهایِ کُهنه گرا بتوانند با احساس خطری که از پیامدهایِ دگرگونی برایِ خودشان میکنند، جُنبش را از ادامه-یِ پویش بازدارند. دینکاران توانستند بکمک سید حسن مدرس دو جُنبش مشروطیت و جمهوریخواهی را در درازای سال هایِ 1905 تا 1923 به شکست بکشانند. ازاینرو، برای اینکه امروز همبودگاهِ ما بتواند از راهبَندِ خودکامگی گذر کند، نیاز به دو زمینه سازی دارد: نُخست اینکه نیروهای کهنه گرای همبودگاه به اندازه ای ناتوان، بی آبرو و از هم پاشیده شوند که نتوانند با ایستادگی و سنگ اندازی در برابر رَوَندِ دگرگونی، آن را به شکست بکشانند. دوم اینکه نیروهایِ پیشرو و دگرگون خواه از نظر کمی و کیفی به اندازه ای سازماندهی و نیرومند شده باشند و اندیشه ها و شبکه هایشان بگونه ای در همبودگاه فراگیر شده باشند، که بتوانند برنامه-یِ دگرگونی را کامگارانه به سویِ یک سامانه-یِ پیشرو در همبودگاه رهبری کُنند.

http://www.youtube.com/watch?v=run8hsFI1wo

بررسی وَرتیش (تحول) خودکامگی در گذشته-یِ نزدیک ایران، بخش چهارم

پنجشنبه‏، 2010‏/03‏/25

نُسکِ پارسیک

خودرهاگران

چکیده:

زمانیکه فرهیختگان و نیروهایِ دگرگونخواه، رهبری یک جُنبش پیشرو را بدست میگیرند تا همبودگاه بتواند از یک گامه-یِ [مرحله-یِ] تاریخی به یک گامه-یِ جلو تر و پیشرفته تر گام بردارد، نبود یک بستر هَنجُمَنی [اجتمایی] که بتواند این اندیشه-یِ پیشرو را به یک راستینگی [واقعیت] واگرداند، سبب میشود که نیروهایِ کُهنه گرا بتوانند با سُهِش پَژمَرگی [احساس خطری] که از پیامدهایِ دگرگونی برایِ خودشان میکنند، جُنبش را از ادامه-یِ پویش بازدارند. دینکاران توانستند بکمک سید حسن مدرس دو جُنبش مشروطیت و جمهوریخواهی را در درازای سال هایِ 1905 تا 1923 به شکست بکشانند. ازاینرو، برای اینکه امروز همبودگاهِ ما بتواند از راهبَندِ خودکامگی گذر کند، نیاز به دو زمینه سازی دارد: نُخست اینکه نیروهای کهنه گرای همبودگاه به اندازه ای ناتوان، بی آبرو و از هم پاشیده شوند که نتوانند با ایستادگی و سنگ اندازی در برابر رَوَندِ دگرگونی، آن را به شکست بکشانند. دوم اینکه نیروهایِ پیشرو و دگرگون خواه از نگر چَندی [نظر کمی] و چُونی [کیفی] به اندازه ای سازماندهی و نیرومند شده باشند و اندیشه ها و تورینه هایِ [شبکه های] آنها بگونه ای در همبودگاه فراگیر شده باشند، که بتوانند برنامه-یِ دگرگونی را کامگارانه به سویِ یک سامانه-یِ پیشرو در همبودگاه رهبری کُنند.

http://www.youtube.com/watch?v=run8hsFI1wo

سرآغاز:

در سه گفتاوردِ پیشین با گُذری به گذشته-یِ نزدیکِ ایران، و بررسی رویدادهای دروه-یِ مشروطیت، به روشن کردن پدیده-یِ خودکامگی و شَوَندِ [علتِ] شکستِ جُنبش ِمشروطیت پرداختم؛ و گفتم که ناکامی این جُنبش در نبودِ نیروهایِ فرهیخته و فراگیر در همبودگاه بوده است، نیروهایی که بتوانستند به نهادینه شدنِ قانونِ اساسی مشروطیت کمک کنند. سپس گفتم که به فرنود [دلیل] نبودِ نیرویی از توده هایِ فرهیخته در کشور، آن کمینه از نخبگان و فرهیختگان نیز که میبایست نقش بُنیادین را در پیاده کردن و انجام داتنامه-یِ پایه ای [قانون اساسی]، ایفا میکردند، در انجام کارشان، ناکام ماندند و کشور در گیر ِهرج و مرج و آشوب گشت. در پی آن، اینچنین سُهِشی [احساسی] در همبودگاه گُسترده شُد که چاره-یِ کار را در پیدایش کسی میدید که اَرمَندی [امنیت] را دوباره برپا سازد؛ و این سببِ پیدایش ِرضاخان شد که فردی نیرومند و با پایه-یِ [درجه-یِ] میرپنج، فرمانده-یِ یگان هایِ قزاق بود. نیرو هایِ قزاق در آن زمان یگانه نیروهایِ سازمان یافته و رزمی در ایران بودند. و رضاخان میرپنج توانست شایستگی خودش را در دادن سامان [نظم] و اَمَندی [امنیت] به کشور نشان دهد. رضاخانِ میرپنج پس از کودتای 1299 و پذیرفتن جایگاهِ نخست وزیری، پاژنام سردار سپه را برگُزید.
ولی نکته-یِ دلچسب در این جُستار، دوره-یِ پس از مشروطیت تا پایان دوره قاجار است که بگفته-ی تقی زاده، سردار سپه با رونوشت برداری از رویدادهای ترکیه که در آنجا آتا تورک در سال 1923 ساختار جمهوری را برپا ساخته بود، او نیز، خواستار یک ساختار جمهوری در ایران شُد. در این دوره، سردار سپه نُخست وزیر کشور بود و احمد شاه قاجار که به کَردِ [عملا] نه قدرت و نه کنترلی بر نِهشت [وضعیت] کشور داشت، در اروپا بسر میبرد. سردار سپه نیز که خودش خواستار این نهاده [موضوع] بود، طرح ساختار جمهوری را برای ایران پیشکشید.
شوربختانه در این دوره نیز همانندِ دوره-یِ جنبش مشروطیت، به فرنودِ [دلیل] نبودِ یک بستر اجتمایی فرهیخته برای پذیرش یک ساختار سیاسی پیشرو که دستکم برایِ کشوری همانندِ ایران یک گام به جلو و پیچیده تر از سامانه-یِ پادشاهی است، سبب شُد که از این هَنداخ [طرح]، پیشوازی نشود. در سال 1302 خورشیدی، هنگامیکه در مَهِستان میهنی [مجلس ملی] هَنداخ [طرح] برپایی یک سامانه-یِ جمهوری در ایران پیشکشیده شُد، نمایندگانِ قشر هایِ تَرادادی [سُنتی] در مَهِستان میهنی [مجلس ملی]، همانند دینکاران و بازاریان، سامانه-یِ جمهوری را که از سویِ خودِ مردم اداره میشود، نپذیرفتند و برای به شکست کشاندن این هَنداخ [طرح]، نیروهایِ واپسگرایِ خودشان در همبودگاه را بسیج کردند. از اینرو با آنکه هَنداخ [ طرح] جمهوری از سویِ نمایندگانِ پیشرو و سوسیالیست در مجلس پُشتیبانی شُد، ولی هدفِ دَشمنی سید حسن مدرس قرار گرفت، کسیکه نماینده-یِ دینکاران، قشر هایِ تَرادادی [سنتی] و بازاریان در مَهِستان میهنی [مجلس ملی] بود. ایستادگی سید حسن مدرس در مَهستان میهنی [مجلس ملی] در برابر این هَنداخ [طرح]، سبب شُد تا همبودگاهِ ایران نتواند از بَختِ پیش آمده برای گُذر از سامانه-یِ پادشاهی به سامانه-یِ جمهوری، بهرهمند شود؛ به زبان دیگر گُذشتن از یک راهبندِ بُنیادین برایِ رُست [رشد] و پیشرفتِ کشورمداریک [سیاسی] و هَنجُمَنی [اجتمایی] که میتوانست با خودش شکوفایی ترازداریک [اقتصادی] نیز به همراه داشته باشد.
با این نمونه آوری از گذشته، درمیابیم که نمایندگانِ زمیندارانِ بُزرگ و قشرهایِ ترادادی [سُنتی] در آن دوران، همچون یک راهبند و نیروی بازدارنده، کشور ایران را از رفتن به سویِ یک همبودگاهِ نوین و تُخشاکی [صنعتی] بازداشتند. این نمونه آوری نشان میدهد که تازمانیکه رُست و گُوالش [رشد و نُمُو ] ِاندیشه و تراز فرهنگی در بستر هَنجُمَنی [اجتمایی] که به آن «فرهیختگی هَنجُمَنی [اجتمایی]» میگویند، به اندازه ای نرسد، که بگذارد کشور هَنداخ هایِ [طرح هایِ] پیشرو از این دست را کامگارانه بسرانجامد، به کَردِ [عملا] جابجا شدن حکومت ها، هیچ دگرگونی فرسختی [جدی ای] را در پی نخواهد داشت. آگاه شدن از این رویداد خیلی دل انگیز است، هنگامیکه گواه هَستیم که در سال 1302 دینکارانِ ایران هَنداخ [طرح] برپایی «جمهوریِ ایران» را به شکست کشاندند، ولی آنها 55 سال پس از آن، این هَنداخ [طرح] را با پسوندِ «اسلامی»، پذیرفتند؛ به سُخن دیگر دینکاران، «جمهوری ای» را پذیرفتند که به فرنودِ [دلیل] اسلامی بودن آن، همه-یِ ویژگی هایِ یک جمهوری را از آن گرفته بودند تا آن را به زیر فرمانروایی و چیرگی خود ببرند.
این رویداد به ما یک آموزه-یِ تاریخی ِخیلی مَهینی [مهمی] را میدهد و اینکه، نیروهایِ هَنجُمَنی [اجتمایی] ِکُهنه گرا و سنتی، به چَم [یعنی] نیروهایی که میخواهند همبودگاه را در هال ایستا نگه بدارند، پروانه-یِ دگرش [تحول] را به آن نمیدهند، مگر اینکه دگرگونی، روندی به سوی واپسگرایی داشته باشد تا به سوی پیشروی. و تازمانیکه این نیروهایِ واپسگرا در دل همبودگاه باشند، به کَردِ [عملا] بَختِ همبودگاه برای اینکه از اَپَرماندها [سُنت ها] بکند و با یک جُنبه-یِ [حرکتِ] پویا به سوی یک گامه-یِ [مرحله-یِ] پیشرفته تر، گام بردارد، بسیار کم میشود، بویژه زمانیکه این نیروهایِ کهنه گرایِ هَنجُمَنی [اجتمایی]، نیروهایِ گسترده و نیرومند و ریشه دار در همبودگاه هستند. این نیروهایِ واپسگرا با سنگ انداختن در روند رُست [رشد] و یا خیز برداشتن برایِ بدستآوردنِ مَجد [قدرت سیاسی]، شایش [امکان] دگرش ِچُونی [کیفی] را از همبودگاه میگیرند. نمونه-یِ برجسته-یِ آن، خیزش ناکام دینکاران در پانزده-یِ خرداد 1342 برای گرفتن مَجد [قدرت سیاسی] میباشد؛ با آنکه در آن زمان سامه ها [شرایط] برای دینکاران آماده نبود، ولی آنها توانستند پانزده سال پس از آن، در سال 1357 به هدف شان برسند.
برآیندِ این جُستار این است، زمانیکه فرهیختگان و نیروهایِ دگرگونخواه، رهبری یک جُنبش پیشرو را بدست میگیرند تا همبودگاه بتواند از یک گامه-یِ [مرحله-یِ] تاریخی به یک گامه-یِ جلو تر و پیشرفته تر گام بردارد، نبود یک بستر هَنجُمَنی [اجتمایی] که بتواند این اندیشه-یِ پیشرو را به یک راستینگی [واقعیت] واگرداند، سبب میشود که نیروهایِ کُهنه گرا بتوانند با سُهِش پَژمَرگی [احساس خطری] که از پیامدهایِ دگرگونی برایِ خودشان میکنند، جُنبش را از ادامه-یِ پویش بازدارند. دینکاران توانستند بکمک سید حسن مدرس دو جُنبش مشروطیت و جمهوریخواهی را در درازای سال هایِ 1905 تا 1923 به شکست بکشانند. ازاینرو، برای اینکه امروز همبودگاهِ ما بتواند از راهبَندِ خودکامگی گذر کند، نیاز به دو زمینه سازی دارد: نُخست اینکه نیروهایِ کهنه گرای همبودگاه به اندازه ای ناتوان، بی آبرو و از هم پاشیده شوند که نتوانند با ایستادگی و سنگ اندازی در برابر رَوَندِ دگرگونی، آن را به شکست بکشانند. دوم اینکه نیروهایِ پیشرو و دگرگون خواه از نگر چَندی [نظر کمی] و چُونی [کیفی] به اندازه ای سازماندهی و نیرومند شده باشند و اندیشه ها و تورینه هایشان [شبکه هایشان] بگونه ای در همبودگاه فراگیر شده باشند، که بتوانند برنامه-یِ دگرگونی را کامگارانه به سویِ یک سامانه-یِ پیشرو در همبودگاه رهبری کُنند.

http://www.youtube.com/watch?v=run8hsFI1wo

بررسی وَرتیش (تحول) خودکامگی در گذشته-یِ نزدیک ایران، بخش سوم

نُسخه فارسی

خودرهاگران

چکیده:

آزمون جُنبش مشروطیت نشان داد که نبودِ زمینه هایِ اجتمایی برای نهادینه کردن دمکراسی، سبب میشوند که حتا اگر بهترین قانون های دمکراتیک در یک کشور برنهاده شوند، در عمل کشور به آنچنان بی ثباتی ای گرفتار میشود که در درازای بیست سال یعنی از زمان پیروزی جنبش مشروطیت تا کودتای 1299، 51 دولت در ایران جابجا شُدند. آن کسانیکه میبایست این قانون ها را به انجام رسانند، نه از دل یک فرایندِ دمکراتیک بیرون آمده بودند که از آموزش هایِ دمکراسی بهرهمند شده باشند و نه از آموزه های یک مدیریت دمکراتیک برخوردار بودند. و جامعه نیز بدلیل اینکه شناختِ درستی از دمکراسی و قانونمندیهای آن نداشت، نتوانست در برابر سُستی های نُخبگان واکنش نشان دهد و خودش وارد میدان شود. بدینسان کشور به سوی آشفته سالاری رفت. و این آشفته سالاری چنان خواب را از چشم مردم ربود که دستیافتن به آسایش و امنیت نیاز برجسته کشور شد، درحالیکه نیاز به دادخواهی و آزادی و حقوق شهروندی به کنار زده شدند.

http://www.youtube.com/watch?v=Z5AOJXdKibU

سرآغاز:

در دو جُستار پیشین گفتیم که جُنبش های اجتمایی در ایران نتوانستند به آن دگرگونی هایی که هدفشان بود دست پیدا کنند. از اینرو بازده این جنبش ها دست بدست شدن کشور میان خودکامگان با رفتارهای کمابیش همانند بود. سپس برای نمونه به انقلاب مشروطیت از زبان شادروان احمد کسروی پرداختیم. نبود آگاهی در میان مردم ایران و دربست بودن آن در یک گروه ویژه از فرهیختگان و نُخبگان که از بهر گوناگونی در اندیشه نمیتوانستند به یک هماهنگی برسند، که بتوانند دستآوردهایِ جُنبش را پاسدارند و آن را به سرانجام برسانند، سبب شد که جنبش مشروطیت به بازیافت و نتیجه دلخواه خودش نرسد. و آنچه را که هدف خود کرده بود یعنی پادشاه از حکومت کردن خودداری کُند و تنها نمادی از ساختار شهریاری باشد، به سرانجام نرسد. از بهر اینکه بافتِ اجتمایی ایران در آن دوره هنوز به آن رشد و پیشرفت نرسیده بود که بتواند زمینه-یِ انجام کامگارانه-یِ قانون اساسی مشروطیت را فراهم آورد، بازرسی بر انجام آن به دست کمینه ای از نخبگان افتاد که خود آنها نیز بدلیل ناآزمودگی از روندِ برپاساختن نهاد هایِ دمکراتیک در همبودگاه و محدود بودن دانستنی های آنها از دمکراسی، به مسافرت کردن به اروپا و دیدن کردن از جامعه هایِ دمکراتیک، خواندن و شنیدن چیزهایی در باره-یِ آن بوده است، و از آنجا که آنها هرگز به کار دمکراتیک نپرداخته بودند، نتوانستند به آنگونه که شاید و باید از دست آورد جنبش مشروطیت نگهبانی کنند که در قانون اساسی آن، پادشاه تنها نمادِ همبستگی میهنی است و نباید خود را در حکومت درآمیزد، و حکومت برآیند رای مردم در گُزیدمان است. یک چنین قانونی با آنکه بر روی کاغذ نوشته شد، ولی می بینیم که در عمل انجام نگرفت. و علت ناکامی آن هم نبود یک بستر اجتمایی فرهیخته است که بتواند یک پشتوانه اجتمایی برای چنین جریانی بسازد. و دیگر اینکه آن اندک نخبگانی که رهبری جُنبش را در دست داشتند چنان گرفتار پراکندگی و پریشانی در اندیشه، نکوهش ناپذیری، ناتوانی در سُخن سنجی و نقد سازنده از یکدیگر و ناآزمودگی در یک مدیریت دمکراتیک بودند، که عملا چیزی بنام حکومت دمکراتیک یا مشروطه در عمل برپا نشد. به همین دلیل است که در فاصله پیروزی انقلاب مشروطیت تا کودتای 1299 رضا شاه، هیئت دولت 51 بار دگرگون میشود. به زبان دیگر در درازای زمانی 20 سال، ایران از هیچگونه پایستگی و ثبات برخوردار نبوده است. و دلیل نبودِ پایستگی بی گرایشی در همکاری میان کسانی بود که قدرت را بدست گرفته بودند، ولی هیچگونه شناخت و آزمون کاری از دمکراسی نداشتند. به زبان دیگر، همینکه پنجه-یِ نیرومند پادشاه از سر این روشن بین ها و فرهیختگان برداشته شد، که تا آن زمان یگانه شیوه-یِ قدرت ورزی بوده است، کشورمداران آمادگی همکاری و کار کردن با یکدیگر را از دست دادند؛ تا بتوانند، برای نمونه زیر بازرسی مجلس، هیئت دولتی تشکیل بدهند که اداره جاری امور کشور را بپذیرد. و سرپرستی کشور را به سویِ سودِ مردم ایران رهبرد. به همین دلیل است که ما گواه هستیم که آشفتگی در کشور چیره شد. و این آشفتگی نشانه-ی سستی از سوی کسانی بود که میبایست به نمایندگی از مردم قدرت را بدست بگیرند، و به گُشایش گرفتاری هایِ آنها بپردازند. ولی از آنجا که این فرهیختگان در انجام کارشان ناتوان ماندند، جوّ ناامنی در کشور چیره گشت. با رویکرد به اینکه کشور ما بسیار گسترده است، پُرسمان امنیت برای ایران پیوسته گرانوَزن و اهمیت فراوانی داشته است. اینچنین رویدادهایی چندین بار در گذشته بازکرد و تکرار شده اند، که نبود امنیت، شرایطی را برپا میسازد که مردم عملا از بی سرپناهی رنج میبرند. و خوب میدانیم که در هر کشوری که تنگدستی اقتصادی وجود دارد و همزمان از امنیت اجتمایی هم بی بهره است، تبهکاران، باجگیران، راهزن ها و سرگردنه بگیران رشد میکنند، و آسایش را از همبودگاه میروبایند. در وضعیتی که حکومت ناتوان از اداره کشور باشد، حکومت تلاش میکند که تنها امنیت پایتخت را نگهبدارد، درحالیکه حفظ امنیتِ شهرهایِ پیرامون و مرزی را به خودشان واگذار میکند. در جوّی که مردم آسایش نداشته باشند و ناامنی به اندازه ای گسترده شود که مردم نتوانند آن را برتابند، زمینه ای فراهم میشود که مردم آماده شوند که به بهای گذشتن از آزادی شان، آسایش و امنیت بدست آورند؛ پدیده ای که تاکنون چندین بار در تاریخ ما تکرار شده است و در این موردِ ویژه که داریم در باره آن گفتگو میکنیم، پس از مشروطیت تا زمان کودتا، کشور در یک وضعیتِ پریشانی، آشفتگی و بی برنامگی بسر میبرد. این وضعیتِ اجتمایی شرایط را برای پذیرش کسی آماده ساخت که باخودش آسایش و امنیت میآورد ولی همزمان آزادی را از شهروندان پس میگیرد.
آزمون جُنبش مشروطیت نشان داد که نبودِ زمینه هایِ اجتمایی برای نهادینه کردن دمکراسی، سبب میشوند که حتا اگر بهترین قانون های دمکراتیک در یک کشور برنهاده شوند، در عمل کشور به آنچنان بی ثباتی ای گرفتار میشود که در درازای بیست سال یعنی از زمان پیروزی جنبش مشروطیت تا کودتای 1299، 51 دولت در ایران جابجا شدند. آن کسانیکه میبایست این قانون ها را به انجام رسانند، نه از دل یک فرایندِ دمکراتیک بیرون آمده بودند که از آموزش هایِ دمکراسی بهرهمند شده باشند و نه از آموزه های یک مدیریت دمکراتیک برخوردار بودند. و جامعه نیز بدلیل اینکه شناختِ درستی از دمکراسی و قانونمندیهای آن نداشت، نتوانست در برابر سُستی های نُخبگان واکنش نشان دهد و خودش وارد میدان شود. بدینسان کشور به سوی آشفته سالاری رفت. و این آشفته سالاری چنان خواب را از چشم مردم ربود که دستیافتن به آسایش و امنیت نیاز برجسته کشور شد، درحالیکه نیاز به دادخواهی و آزادی و حقوق شهروندی کنار زده شدند.



http://www.youtube.com/watch?v=Z5AOJXdKibU

بررسی وَرتیش (تحول) خودکامگی در گذشته-یِ نزدیک ایران، بخش سوم

نُسکِ پارسیک

خودرهاگران

چکیده:

آزمون جُنبش مشروطیت نشان داد که نبودِ زمینه هایِ هَنجُمَنی [اجتمایی] برای نهادینه کردن دمکراسی، شوه میشوند [سبب میشوند] که هتا اگر بهترین دات هایِ [قانون های] دمکراتیک در یک کشور برنهاده شوند، به کَردِ [در عمل] کشور به آنچنان ناپایستگی [بی ثباتی] گرفتار میشود که در درازای بیست سال یعنی از زمان پیروزی جنبش مشروطیت تا کودتای 1299، 51 دولت در ایران جابجا شدند. آن کسانیکه میبایست این دات ها [قانون ها] را به انجام رسانند، نه از دل یک فرایندِ دمکراتیک بیرون آمده بودند که از آموزش هایِ دمکراسی بهرهمند شده باشند و نه از آموزه های یک مدیریت دمکراتیک برخوردار بودند. و همبودگاه [جامعه] نیز به فرنود [بدلیل] اینکه شناختِ درستی از دمکراسی و قانونمندیهای آن نداشت، نتوانست در برابر سُستی های نُخبگان واکنش نشان دهد و خودش وارد میدان شود. بدینسان کشور به سوی آشفته سالاری رفت. و این آشفته سالاری چنان خواب را از چشم مردم ربود که دستیافتن به آسایش و اَرمَندی [امنیت] نیاز برجسته کشور شد، درهالیکه نیاز به دادخواهی و آزادی و هاگ های [حقوق] شهروندی به کنار زده شدند.

http://www.youtube.com/watch?v=Z5AOJXdKibU

سرآغاز:

در دو جُستار پیشین گفتیم که جُنبش هایِ هَنجُمَنی [اجتمایی] در ایران نتوانستند به آن دگرگونی هایی که هدفشان بود دست پیدا کنند. از اینرو بازده-یِ این جنبش ها دست بدست شدن کشور میان خودکامگان با رفتارهای کمابیش همانند بود. سپس برای نمونه به انقلاب مشروطیت از زبان شادروان احمد کسروی پرداختیم. نبود آگاهی در میان مردم ایران و دربست بودن آن در یک گروه ویژه از فرهیختگان و نُخبگان که از بهر گوناگونی در اندیشه نمیتوانستند به یک هماهنگی برسند، که بتوانند دستآوردهایِ جُنبش را پاسدارند و آن را به سرانجام برسانند، شَوه شد [سبب شد] که جنبش مشروطیت به بازیافت [نتیجه] دلخواهِ خودش نرسد. و آنچه را که هدف خود کرده بود به چم [یعنی] پادشاه از حکومت کردن خودداری کُند و تنها نمادی از ساختار شهریاری باشد، به سرانجام نرسد. از بهر اینکه بافتِ اجتمایی ایران در آن دوره هنوز به آن رُست [رشد] و پیشرفت نرسیده بود که بتواند زمینه-یِ انجام کامگارانه-یِ [اجرای موفقیت آمیز] داتنامه-یِ پایه ای [قانون اساسی] مشروطیت را فراهم آورد، بازرسی بر انجام آن به دست کمینه ای از نخبگان افتاد که خود آنها نیز به فرنود [بدلیل] ناآزمودگی از روندِ برپاساختن نهاد هایِ دمکراتیک در همبودگاه، و کرانمند [محدود] بودن دانستنی هایِ آنها از دمکراسی، به مسافرت کردن به اروپا و دیدن کردن از همبودگاه هایِ [جامعه هایِ] دمکراتیک، خواندن و شنیدن چیزهایی در باره-یِ آن بوده است، و از آنجا که آنها هرگز به کار دمکراتیک نپرداخته بودند، نتوانستند به آنگونه که شاید و باید از دست آورد جنبش مشروطیت نگهبانی کنند که در داتنامه-یِ پایه ای [قانون اساسی] آن، پادشاه تنها نمادِ همبستگی میهنی است و نباید خود را در حکومت درآمیزد، و حکومت برآیند رای مردم در گُزیدمان است. یک چنین داتی [قانونی] با آنکه بر روی کاغذ نوشته شد، ولی می بینیم که به کردِ [در عمل] انجام نگرفت. و شَوَندِ [علت] ناکامی آن هم نبود یک بستر هَنجُمَنی [اجتمایی] فرهیخته بود که بتواند یک پشتوانه-یِ هَنجُمَنی [اجتمایی] برای چنین جریانی بسازد. و دیگر اینکه آن اندک نخبگانی که رهبریِ جُنبش را در دست داشتند چنان گرفتار پراکندگی و پریشانی در اندیشه، نکوهش ناپذیری، ناتوانی در سُخن سنجی [نقد] سازنده از یکدیگر و ناآزمودگی در یک سرپرستی دمکراتیک بودند، که به کردِ [عملا] چیزی بنام حکومت دمکراتیک یا مشروطه برپا نشد. به همین فرنود [دلیل] است که در بازه-یِ زمانی [فاصله] میان پیروزی انقلاب مشروطیت تا کودتای 1299 رضا شاه، هیئت دولت 51 بار دگرگون شد. به زبان دیگر در درازای زمانی 20 سال، ایران از هیچگونه پایستگی [ثبات] برخوردار نبوده است. و فرنود [دلیل] نبودِ پایستگی [ثبات] بی گرایشی در همکاری میان کسانی بود که قدرت را بدست گرفته بودند، ولی هیچگونه شناخت و آزمون کاری از دمکراسی نداشتند. به زبان دیگر، همینکه پنجه-یِ نیرومند پادشاه از سر این روشن بین ها و فرهیختگان برداشته شُد، که تا آن زمان یگانه شیوه-یِ قدرت ورزی بوده است، کشورمداران آمادگی همکاری و کار کردن با یکدیگر را از دست دادند؛ تا بتوانند، برای نمونه زیر بازرسی مَهِستان [مجلس]، هیئت دولتی تشکیل بدهند که کارگُزینی کشور را بپذیرد. و سرپرستی کشور را به سویِ سودِ مردم ایران رهبرد. به همین فرنود [دلیل] است که ما گواه هستیم که آشفتگی در کشور چیره شد. و این آشفتگی نشانه-ی سستی از سوی کسانی بود که میبایست به نمایندگی از مردم قدرت را بدست بگیرند، و به گُشایش گرفتاری هایِ آنها بپردازند. ولی از آنجا که این فرهیختگان در انجام کارشان ناتوان ماندند، جوّ ناامنی در کشور چیره گشت. با رویکرد به اینکه کشور ما بسیار گسترده است، پُرسمان اَرمَندی [امنیت] برای ایران پیوسته از گرانوَزنی [اهمیت] فراوانی برخوردار بوده است. اینچنین رویدادهایی چندین بار در گذشته بازکرد شده اند [تکرار شده اند]، که نبود اَرمَندی [امنیت]، سامه هایی [شرایطی] را برپا میسازد که مردم به کردِ [عملا] از بی سرپناهی رنج میبرند. و خوب میدانیم که در هر کشوری که تنگدستی ترازداریک [اقتصادی] وجود دارد و همزمان از اَرمَندی هَنجُمَنی [امنیت اجتمایی] هم بی بهره است، تبهکاران، باجگیران، راهزن ها و سرگردنه بگیران میگُوالند [رشد میکنند]، و آسایش را از همبودگاه میروبایند. در نهشتی [وضعیتی] که حکومت ناتوان از سرپرستی کشور باشد، حکومت تلاش میکند که تنها اَرمَندی [امنیت] پایتخت را نگهبدارد، درهالیکه پاسدارشتِ آرمَندی [امنیتِ] از شهرهایِ پیرامون و مرزی را به خودشان واگذار میکند. در جوّی که مردم آسایش نداشته باشند و ناامنی به اندازه ای گسترده شود که مردم نتوانند آن را برتابند، زمینه ای فراهم میشود که مردم آماده شوند که به بهای گذشتن از آزادی شان، آسایش و امنیت بدست آورند؛ پدیده ای که تاکنون چندین بار در تاریخ ما بازکرد شده است [تکرار شده است] و در این موردِ ویژه که داریم در باره آن گفتگو میکنیم، پس از مشروطیت تا زمان کودتا، کشور در یک نهشتِ [وضعیتِ] پریشانی، آشفتگی و بی برنامگی بسر میبرد. این نهشتِ هَنجُمَنی [وضعیتِ اجتمایی] سامه ها [شرایط] را برای پذیرش کسی آماده ساخت که باخودش آسایش و اَرمَندی [امنیت] میآورد ولی همزمان آزادی را از شهروندان پس میگیرد.
آزمون جُنبش مشروطیت نشان داد که نبودِ زمینه هایِ هَنجُمَنی [اجتمایی] برای نهادینه کردن دمکراسی، شوه میشوند [سبب میشوند] که هتا اگر بهترین دات های [قانون های] دمکراتیک در یک کشور برنهاده شوند، به کردِ [در عمل] کشور به آنچنان ناپایستگی [بی ثباتی] گرفتار میشود که در درازای بیست سال به چم [یعنی] از زمان پیروزی جنبش مشروطیت تا کودتای 1299، 51 دولت در ایران جابجا شدند. آن کسانیکه میبایست این دات ها [قانون ها] را به انجام رسانند، نه از دل یک فرایندِ دمکراتیک بیرون آمده بودند که از آموزش هایِ دمکراسی بهرهمند شده باشند و نه از آموزه های یک سرپرستی دمکراتیک برخوردار بودند. و همبودگاه [جامعه] نیز فرنود [بدلیل] اینکه شناختِ درستی از دمکراسی و داتمندی های [قانونمندی های] آن نداشت، نتوانست در برابر سُستی های نُخبگان واکنش نشان دهد و خودش وارد میدان شود. بدینسان کشور به سوی آشفته سالاری رفت. و این آشفته سالاری چنان خواب را از چشم مردم ربود که دستیافتن به آسایش و اَرمَندی [امنیت] نیاز برجسته کشور شد، درهالیکه نیاز به دادخواهی و آزادی و هاگ های [حقوق] شهروندی به کنار زده شدند.



http://www.youtube.com/watch?v=Z5AOJXdKibU

بررسی وَرتیش (تحول) خودکامگی در گذشته-یِ نزدیک ایران، بخش دوم

دوشنبه‏، 2010‏/03‏/22

نُسخه فارسی

خودرهاگران

چکیده:

جُنبش مشروطیت را اقلیتی از نُخبگانِ فرهیخته در دوره ای رهبری کردند که اکثریت مردم در همبودگاه ایران نافرهیخته و بیسواد بودند. یکی از تناقض ها و سُستی های جُنبش مشروطیت که از دست یافتن به هدف هایِ آن پیشگیری کرد، این بود که رهبران آن بدون فراگیر کردن و اجتمایی کردن جَنبش میخواستند از دستاوردهای اجتمایی آن بهرهمند شوند. از دیگر سُستی ها در جُنبش مشروطیت پدیدار نگشتن همسانی و همگونی در اندیشه-یِ مردم بود که میتواند به جنبش اجتمایی دامن بزند و آن را ژرف تر کند و دیگری نبود یک یاده-یِ جَمی [حافظه-یِ جمعی] با ارزش، که بکمک آن همبودگاه بتواند از لغزش ها در رویدادهای گذشته آموزش بگیرد. گردآوری حافظه-یِ جمعی همیشه بدست حکومت هایِ خودکامه انجام گرفته است که رویدادهایِ گذشته را به دلخواه خودشان نوشته اند.

http://www.youtube.com/watch?v=_0WR3GydyCs

سرآغاز:

در درازای یک سده-ی گُذشته، چهار جُنبش اجتمایی در ایران سربرآوردند که هر بار در راه رسیدن به هدف هایشان ناکام ماندند، و در پایان تنها به جابجایی ساختارهایِ خودکامگی سرانجامیدند. یکی از این جُنبش های مهم جُنبش مشروطیت است که دارای برخی ویژگی هایی است که میتواند برای ما دلنشین باشد. نخست اینکه جنبش مشروطیت بدست یک کمینه ای از فرهیختگان در همبودگاه ایران در دوره ای انجام گرفت که بخش بزرگی از مردم آن نافرهیخته بودند. گُذشتهنگاران در گزارش هایشان در باره چرایی پیدایش مشروطیت دلیل های گوناگونی را نشان داده اند، برای نمونه مسافرت دانشجویان و جهانگردان ایرانی به کشورهایِ اروپایی که در حال پیمودن پیشرفت های صنعتی و اجتمایی بودند، فراگیری دانش هایِ زمان و پیمودن درجه هایِ دانشی در دانشگاه هایِ اروپا. این ایرانیان از فرنگ بازگشته میتوانستند اقتصاد پویا و رشد فرهنگی و اجتمایی در اروپایِ سده-یِ 19 را با ایستایی تلخی که بر شرایط سیاسی، اجتمایی، اقتصادی و فرهنگی ایران سایه انداخته بود، بسنجند. سپس تر این سنجش ها انگیزه ای شُدند تا افرادی که از فرنگ بازمیگشتند، پیشگام برای انجام کارهایِ نو گردند، و گفته ها و خواست هایی را به میان آورند که تا آن زمان در همبودگاه ایران پیشکشیده نشده بودند. به همین دلیل است که از همان زمان، ناسانی ها میان سنت و نوگرایی نمایان شُدند. این ناسانی ها و تفاوت ها همان ارزش هایی هَستند که توانستند اروپا را از ساختارهایِ خودکامه و چیرگی دین بر حکومت گُذر دهند و آن را به سوی بهبودِ اقتصادی، آسایش اجتمایی، و پیشرفت فرهنگی با گُشایش سیاسی رهبرند.
ولی در جُنبش مشروطیت این اقلیت فرهیخته نتوانست زمان بسنده و کافی برای آگاه سازی توده ها هزینه کند. در این دوره پدیده هایِ دیگری نیز نمایان شدند که گذشتهنگاران از آنها به نام علت هایِ پیدایش جنبش مشروطیت نام میبرند، برای نمونه گُشایش دبستان ها، هرچند که افراد ویژه همبودگاه میتوانستند از آن بهره ببرند، و پراکندن روزنامه ها که برای نُخستین بار آگاهی های نوینی را به مردم میدادند. مجموعه این پدیده ها و افزون برآن نیاز هایِ پاسخ داده نشده-یِ اقتصادیِ جامعه، حضور پیش از اندازه بیگانگان در کشور و درآمیختن آنها در تعیین سرنوشتِ کشور، سبب شدند که سرانجام مردم ایران را به شرکت در یک جنبش اعتراضی وادارند. ولی رهبری جنبش مشروطیت در دستِ اقلیتی از نخبگان بود، درحالیکه حضور مردم در جنبش بگونه گذرا هدایت میشده است. با روی آوردن به بُنمایه ها و منبع هایِ گُذشتهنگاری، میتوانیم با ویژگی هایِ اجتمایی در آن دوره آشنا شویم، و این بُنمایه ها داده هایی را در فرادست ما میگذارند که میتوانیم بکمک آنها به بافت اجتمایی در زمان پیدایش این حرکت ها پی ببریم. یکی از تناقض ها در جنبش مشروطیت این بوده است که رهبران آن بدون فراگیر کردن و اجتمایی کردن جنبش میخواسته اند از دستآوردهایِ اجتمایی آن بهرهمند شوند. و این یکی از تناقض هایِ درونی این جُِنبش بوده است که راهبندِ آن در نهادینه کردنِ مشروطیت بگونه-یِ پایدار در ایران شُد. برای پاسخ گفتن به این پرسش که چرا اینچنین رویدادی پیشآمد، نگاهی به کتاب شادروان احمد کسروی میاندازیم که یکی از مهم ترین کتاب ها در باره-یِ جنبش مشروطیت است. او در پیشگفتار این کتاب به نکته هایی اشاره میکند که خواندنی هستند. برای نمونه در جایی میگوید:«مردم ایران گرفتار پراکندگی اندیشه هَستند. و شما ده تن را که دارای یک راه و یک اندیشه باشند، نخواهید یافت. پیشامد مشروطه زمینه دیگری برای پراکنده اندیشی ها شده بود». سپس او اشاره میکند که چگونه انجمن ها و چیزهای دیگر پدیدار گشتند. ولی نکته مهمی را که کسروی در اینجا میگوید، نبود یک بافت اجتمایی ِهمگون در جامعه است، که سبب شود تا یک بستر اندیشمندی و یک روح جمعی مشترک بوجود بیاید، که بشود بکمک آن روح جمعی، حرکتی را آغاز کرد؛ آن را به پیش برد و به سرانجام رساند و از بازده-یِ آن بهره برد. شادروان احمد کسروی در این پیشگفتار میگوید که:« ایرانیان از ناآگاهی رنج میبردند» و اینکه او انتظار این را داشت که در ورای فداکاری هایی که آن اقلیتِ نُخبه انجام داد، و در ورای آن کمینه ای از آگاهی هایی که روشنبین ها توانستند به جامعه بدهند، جُنبش مشروطه نمیتوانست زاینده یک حرکت دوام دار و با ریشه باشد. برای نمونه شادروان احمد کسروی در جای دیگر از پیشگفتار این کتاب میگوید که :«این یکی از گرفتاری های ایرانیان است که پیشامد ها را زود فراموش میکنند. » در همین دو گفته ای که از شادروان کسروی آوردم، او به دو نکته کلیدی اشاره میکند . نخست اینکه در میان ایرانیان، آن همسانی و همگونی اندیشمندی ای که میبایست بوجود بیاید، تا بشود بکمک آن به یک جنبش اجتمایی دامن زد که نیروهای گُسترده ای از مردم را در خودش همپیمان کند، بوجود نیامد. همبودگاه میتواند در حافظه-یِ تاریخی خودش یک سری چیزهای مشترکی را نگه بدارد و بکمک آن شخصیت های تاریخی ناوابسته ای را برای خودش درست کند. با بکارگیری از این روح جمعی مشترکی که حاکم است، جامعه میتواند شخصیت جمعی مشترکی را برای خودش بسازد. از آنجا که این روح جمعی ساخته نشده است، امیدی هم به آینده جنبش نمیتوان داشت. کسروی در پایان به این برآیند میرسد که چنین پدیده ای در جنبش مشروطیت وجود نداشته است. و نبود این روح مشترک است که سبب میشود که در جنبش هایِ سپسین نیز، بسیاری از این جُنبش ها نازا یا مرده زا شوند. به زبان دیگر از پیش روشن بود که آینده آنها بجایی ره نمیبرد. و از اینرو امید فراوانی نمیشد از آنها داشت. نکته دیگر در گفته-یِ دوم شادروان کسروی، نبود حافظه جمعی است. دلیل آن هم این است که در همبودگاهِ ما حافظه جمعی بگونه-یِ سامانمند نگهداری نمیشود. گردآوری و پردازش به حافظه جمعی در دست حاکمیت های خودکامه قرار دارد. و آنها هستند که داستان های پسندیده-یِ خودشان را بجای تاریخ رسمی ارایه میدهند. حافظه جمعی ما از تاریخ، داستان های دست ساخته حاکمیت های خودکامه هستند. از اینرو است که شادروان احمد کسروی با ندیدن حافظه جمعی پایدار در میان ایرانیان، نگران از این است که مردم دوباره آن آموخته های گذشته را فراموش، و لغزش های گذشته را تکرار کنند.
جُنبش مشروطیت بدست یک کمینه ای از فرهیختگان رهبری شد که آگاه شده بود، و کم و بیش میدانست که چکار باید کند، و یک بیشینه ای از مردم که از شرایط هم ناخرسند بودند، ولی نمیدانستند که چه باید کنند. اکنون باید که به این وضعیت بیاندیشیم که در درازای بیش از یک سده ادامه داشته است، و در آن یک کمینه ای از همبودگاه بیشینه ای از مردم را ره میبرده است. و باید که از خودمان پرسش کنیم که آیا جنبش کنونی نیز گرفتار چنین وضعیتی هست؟


http://www.youtube.com/watch?v=_0WR3GydyCs

بررسی وَرتیش (تحول) خودکامگی در گذشته-یِ نزدیک ایران، بخش دوم

دوشنبه‏، 2010‏/03‏/22

نُسکِ پارسیک

خودرهاگران

چکیده:

جُنبش مشروطیت را کمینه ای از نُخبگانِ فرهیخته در دوره ای رهبری کردند که بیشینه-یِ مردم در همبودگاهِ ایران نافرهیخته بودند. یکی از پارادُخش ها [تناقض ها] و سُستی های جُنبش مشروطیت که آن را از دست یافتن به هدف هایش بازداشت، این بود که رهبران آن بدون فراگیر کردن و هَنجُمَنی کردن [اجتمایی کردن] جَنبش میخواستند از دستاوردهای هَنجُمَنی [اجتمایی] آن بهرهمند شوند. از دیگر سُستی ها در جُنبش مشروطیت پدیدار نگشتن همسانی و همگونی در اندیشه-یِ مردم بود که میتواند به جنبش هَنجُمَنی [اجتمایی] دامن بزند و آن را ژرف تر کند و دیگری نبود یک یاده-یِ جَمی [حافظه-یِ جمعی] با ارزش، که بکمک آن همبودگاه بتواند از لغزش ها در رویدادهای گذشته آموزش بگیرد. گردآوری یاده-یِ جَمی [حافظه-یِ جمعی] همیشه بدست حکومت هایِ خودکامه انجام گرفته است که رویدادهایِ گذشته را به دلخواه خودشان نوشته اند.

http://www.youtube.com/watch?v=_0WR3GydyCs

سرآغاز:

در درازای یک سده-ی گُذشته، چهار جُنبش هَنجُمَنی [اجتمایی] در ایران سربرآوردند که هر بار در راه رسیدن به هدف هایشان ناکام ماندند، و در پایان تنها به جابجایی ساختارهایِ خودکامگی سرانجامیدند. یکی از این جُنبش هایِ مَهِین [مهم] جُنبش مشروطیت است که دارای برخی ویژگی هایی است که میتواند برای ما دلنشین باشد. نخست اینکه جنبش مشروطیت بدست یک کمینه ای از فرهیختگان در همبودگاه ایران در دوره ای انجام گرفت که بخش بزرگی از مردم آن نافرهیخته بودند. گُذشتهنگاران در گزارش هایشان در باره چرایی پیدایش مشروطیت فرنودهای [دلیل های] گوناگونی را نشان داده اند، برای نمونه مسافرت دانشجویان و جهانگردان ایرانی به کشورهایِ اروپایی که در هال پیمودن پیشرفت های تُخشاکی [صنعتی] و هَنجُمَنی [اجتمایی] بودند، فراگیری دانش هایِ زمان و پیمودن درجه هایِ دانشی در دانشگاه هایِ اروپایی. این ایرانیان از فرنگ بازگشته میتوانستند ترازداری [اقتصاد] پویا و رشد فرهنگی و هَنجُمَنی [اجتمایی] در اروپایِ سده-یِ 19 را با ایستایی تلخی که بر سامه هایِ کشورمداریک [شرایط سیاسی]، هَنجَمَنی [اجتمایی]، ترازداریک [اقتصادی] و فرهنگی ایران سایه انداخته بود. بسنجند. سپس تر این سنجش ها انگیزه ای شُدند تا افرادی که از فرنگ بازمیگشتند، پیشگام برای انجام کارهایِ نو گردند، و گفته ها و خواست هایی را به میان آورند که تا آن زمان در همبودگاه ایران پیشکشیده نشده بودند. به همین فرنود [دلیل] است که از همان زمان، ناسانی ها میان اَپَرماند [سنت] و نوگرایی نمایان شُدند. این ناسانی ها همان ارزش هایی هَستند که توانستند اروپا را از ساختارهایِ خودکامه و چیرگی دین بر حکومت، گُذر دهند و آن را به سوی بهبودِ ترازداریک [اقتصادی]، آسایش هَنجُمَنی [اجتمایی]، و پیشرفت فرهنگی با گُشایش کشورمداریک [سیاسی] رهبرند.
ولی در جُنبش مشروطیت این کمینه-یِ فرهیخته نتوانست زمان بسنده [کافی] برای آگاه سازی توده ها هزینه کند. در این دوره پدیده هایِ دیگری نیز نمایان شدند که گذشتهنگاران از آنها به نام شَوَندهای [علت هایِ] پیدایش جنبش مشروطیت نام میبرند، برای نمونه گُشایش دبستان ها؛ هرچند که افراد ویژه-یِ همبودگاه میتوانستند از آن بهره ببرند، و پراکندن روزنامه ها که برای نُخستین بار آگاهی های نوینی را به مردم میدادند. گردایه [مجموعه] این پدیده ها و افزون برآن نیاز هایِ پاسخ داده نشده-یِ ترازداریک [اقتصادیِ] هَمبودگاه، باشندگی پیش از اندازه-یِ بیگانگان در کشور و درآمیختن آنها در نشاخت [تعیین] سرنوشتِ کشور، شوه شدند [سبب شدند] که سرانجام مردم ایران را به هُماسش [شرکت] در یک جنبش واخواهی و پَتکارشی [اعتراضی] وادارند. ولی رهبری جنبش مشروطیت در دستِ کمینه ای از نخبگان بود، درهالیکه باشندگی مردم در جنبش بگونه گذرا هدایت میشده است. با روی آوردن به بُنمایه های [منبع هایِ] گُذشتهنگاری، میتوانیم با ویژگی هایِ هَنجُمَنی [اجتمایی] در آن دوره آشنا شویم، و این بُنمایه ها داده هایی را در فرادست ما میگذارند که میتوانیم بکمک آنها به بافتِ هَنجُمَنی [اجتمایی] در زمان پیدایش این جُنبش ها پی ببریم. یکی از پارادُخش ها [تناقض ها] در جنبش مشروطیت این بوده است که رهبران آن بدون فراگیر کردن و هَنجَمَنی کردن [اجتمایی کردن] جنبش، میخواسته اند از دستآوردهایِ هَنجُمَنی [اجتمایی] آن بهرهمند شوند. و این یکی از پارادُخش های [تناقض هایِ] درونی این جُنبش بوده است که راهبندِ آن در نهادینه کردنِ مشروطیت بگونه–یِ پایدار در ایران شد. برای پاسخ گفتن به این پرسش که چرا اینچنین رویدادی پیشآمد، نگاهی به نسک [کتاب] شادروان احمد کسروی میاندازیم که یکی از مَهِین ترین [مهم ترین] نسک ها [کتاب ها] در باره-یِ جنبش مشروطیت است. او در پیشگفتار این نسک [کتاب] به نکته هایی نمار میکند [اشاره میکند] که خواندنی هستند. برای نمونه در جایی میگوید:«مردم ایران گرفتار پراکندگی اندیشه هَستند. و شما ده تن را که دارای یک راه و یک اندیشه باشند، نخواهید یافت. پیشامد مشروطه زمینه-یِ دیگری برای پراکنده اندیشی ها شده بود». سپس او نمار میکند [اشاره میکند] که چگونه انجمن ها و چیزهای دیگر پدیدار گشتند. ولی نکته برجسته ای را که شادروان احمد کسروی در اینجا میگوید، نبود یک بافتِ هَنجُمَنی [اجتمایی] ِهمگون در همبودگاه است، که شوه شود [سبب شود] تا یک بستر اندیشمندی و یک روان جَمی انباز [روح جمعی مشترک] ساخته شود، که بشود بکمک آن روان جَمی، جُنبشی را آغازید؛ آن را به پیش برد و به سرانجام رساند و از بازده-یِ آن بهره برد. شادروان احمد کسروی در این پیشگفتار میگوید که:« ایرانیان از ناآگاهی رنج میبردند» و اینکه او پیوس [انتظار] این را داشت که در ورای فداکاری هایی که آن اقلیتِ نُخبه انجام داد، و در ورای آن کمینه ای از آگاهی هایی که روشنبین ها توانستند به همبودگاه بدهند، جُنبش مشروطه نمیتوانست زاینده یک جنبش دوام دار و با ریشه باشد. برای نمونه شادروان احمد کسروی در جای دیگر از پیشگفتار این نسک [کتاب] میگوید که :«این یکی از گرفتاری های ایرانیان است که پیشامد ها را زود فراموش میکنند. » در همین دو گفته ای که از شادروان کسروی آوردم، او به دو نکته-یِ کلیدی نمار میکند [اشاره میکند] . نخست اینکه در میان ایرانیان، آن همسانی و همگونی اندیشمندی ای که میبایست بوجود بیاید، تا بشود بکمک آن به یک جنبش هَنجُمَنی [اجتمایی] دامن زد که نیروهایِ گُسترده ای از مردم را در خودش همپیمان کند، بوجود نیامد. همبودگاه میتواند در یاده-یِ [حافظه-یِ] تاریخی خودش یک سری چیزهای اَنبازی [مشترکی] را نگه بدارد و بکمک آن شخصیت های تاریخی ناوابسته ای را برای خودش درست کند. با بکارگیری از این روان جَمی انبازی [روح جمعی مشترکی] که چیره است، همبودگاه میتواند شخصیت جَمی انبازی [جمعی مشترکی] را برای خودش بسازد. از آنجا که این روان جَمی [روح جمعی] ساخته نشده است، امیدی هم به آینده-یِ جنبش نمیتوان داشت. کسروی در پایان به این برآیند میرسد که چنین پدیده ای در جنبش مشروطیت وجود نداشته است. و نبود این روان انباز [روح مشترک] است که شوه [سبب] میشود که در جنبش هایِ سپسین نیز، بسیاری از این جُنبش ها نازا یا مرده زا شوند. به زبان دیگر از پیش روشن بود که آینده آنها بجایی ره نمیبرد. و از اینرو امید فراوانی نمیشُد از آنها داشت. نکته دیگر در گفته-یِ دوم شادروان کسروی، نبود یاده-یِ جَمی [حافظه جمعی] است. فرنوندِ [دلیل] آن هم این است که در همبودگاهِ ما یاده-یِ جَمی [حافظه جمعی] بگونه-یِ سامانمند نگهداری نمیشود. گردآوری و پردازش به یاده-یِ جَمی [حافظه جمعی] در دست داتواری های [حاکمیت های] خودکامه بوده است. و آنها هستند که داستان های پسندیده-یِ خودشان را بجای تاریخ رستادی [رسمی] ارایه میدهند. یاده-یِ جَمی [حافظه جمعی] ما از گُذشتهنگاری، داستان های دست ساخته داتواری های [حاکمیت های] خودکامه هستند. از اینرو است که شادروان احمد کسروی با ندیدن یاده-یِ جَمی [حافظه جمعی] پایدار در میان ایرانیان، نگران از این است که مردم دوباره آن آموخته های گذشته را فراموش، و لغزش های گذشته را تکرار کنند.
جُنبش مشروطیت بدست یک کمینه ای از فرهیختگان رهبری شُد که آگاه شده بود، و کم و بیش میدانست که چکار باید کند، و یک بیشینه ای از مردم که از سامه هاِ [شرایط] هم ناخرسند بودند، ولی نمیدانستند که چه باید کنند. اکنون باید که به این نهشت [وضعیت] بیاندیشیم که در درازای بیش از یک سده ادامه داشته است، و در آن یک کمینه ای از همبودگاه بیشینه ای از مردم را ره میبرده است. و باید که از خودمان پرسش کنیم که آیا جنبش کنونی نیز گرفتار چنین نهشتی [وضعیتی] هست؟


http://www.youtube.com/watch?v=_0WR3GydyCs

بررسی وَرتیش (تحول) خودکامگی در گُذشته-یِ نزدیکِ ایران، بخش نخست

يکشنبه‏، 2010‏/03‏/21

نُسخه فارسی

خودرهاگران

چکیده:

دو سری از علت ها هَستند که در دامن زدن به پیدایش جُنبش هایِ هَنجُمَنی و اجتمایی، نقش بازی میکنند. نُخست علت هایِ ریشه ای که میتوانند دهه ها و یا چند سده پیش از پیدایش این جنبش ها به دلیل فشار و سرکوب خواسته هایِ مردم در همبودگاه ریشه دوانده باشند و در جایی خود را نشان دهند. و دوم علت های زود گُذر هَستند که در برگیرنده-یِ رویدادهایِ ناگهانی و نابهنگام هَستند که میتوانند فتیله-یِ یک جنبش گردند اگر با علت های ریشه ای پیوند بخورند. از اینرو ریشه هایِ جُنبش مشروطیت را میتوان در دویست سال سرکوب همبودگاه ایران بدست دودمان خودکامه-یِ قاجار جستجو کرد که توانست به علت هایِ زودگذر همانند بالا رفتن بهای شکر، باشندگی بیگانگان و انیرانیان در کشور و آشنا شدن فرهیختگان ایران با نوشتارها و اندیشه هایِ اندیشمندان باختر گره بخورد و آغازگر جنبش شود.

http://www.youtube.com/watch?v=f5gQ31UEP2w


سرآغاز:


در درازایِ یک صد سال گذشته، ایران گواهِ چهار جُنبش هَنجُمَنی و اجتمایی بوده است. نخست جنبش مشروطیت است که در سال 1905 رویداد. این جُنبش به برنهادهِ شدنِ قانون اساسی تازه ای فرجامید که در آن سامانه-یِ پادشاهی به گونه-یِ مشروطه پذیرفته شد. پس از جُنبش مشروطیت، ایران گواهِ برپایی جُنبش جمهوریخواهی بود که شوربختانه به شکست کشیده شُد. در این جُنبش، سامانه-یِ پادشاهی دودمانِ قاجار برچیده گشت و سامانه-یِ پادشاهی دودمان پهلوی جایگزین آن گردید. پس از آن، ایران گواهِ جنبش ملی شدنِ نفت شُد که یک جنبش میهنی برای پَدافندی از حقوق مردم ایران بود، و در پایان به کودتای 28 امرداد سرانجامید. چهارمین جُنبش، انقلاب 1357 بود که در آن مردم برای بدست آوردن خواست هایِ بسیار فَرسخَت و جدیِ شهروندی شان، وارد میدان مبارزه شُدند. ولی به دلیل ژرف نبودن خواسته های آنها و افتادنِ سمت و سویِ رهبریِ جُنبش به دستِ نادان سالاران، کسانی که کُنشگری هایِ تبلیغاتی و فرارسانی برایِ این جُنبش را در دست داشتند، یعنی روحانیون و دینکاران، انقلابِ 1357 به پیدایش یک سامانه-یِ نامردمی و خودکامه، به نام جمهوری اسلامی واگردانده شد. با آغاز جُنبش سبزها در 23 خرداد 1388 براستی روشن شد که انقلاب اسلامی، به تاریخ سپرده شده است.
این واپسین جُنبش هَنجُمَنی و اجتمایی ایران، یک جنبش تازه و گسترده است که با واخواهی ها و اعتراض هایِ مردمی آغاز شد. این جُنبش توانست در 9 ماه گذشته با گُذشتن از تنگناها و گُذرگاهایِ سخت، راهش را کامروا و سرفراز ادامه بدهد تا به چهار شنبه سوری که چند روز پیش بود برسد. همکنون این جُنبش بگونه ای پویا و زنده است و ما گواه ادامه-یِ آن در سال 1389 خواهیم بود.
هدف این گُفتاوردها برسی جنبش کنونی است و بهره بردن از آموزش هایِ چهار جُنبش ناکام در یک صد سال گذشته تا از بازکرد و تکرار لغزش ها خودداری کنیم و ناگُزیر نباشیم که آزموده ها دوباره بیازمایم.
در پیوند با این هدف، باید بدانیم که جنبش هایِ هَنجُمَنی و اجتمایی که بگونه-یِ ناگهانی سر برمیآورند، با ریشه هایی گره خورده اند که میتوانند در چند دهه تا چند سده پیش از پیدایش آنها ریشه دوانده باشند و نشانه های آن در یک جایی بروز کنند. در چهار جنبش گذشته و سپس پنجمین جنبش که در خرداد 1388 آغاز شد، دو سری علت ها هَستند که در پیدایش آنها نقش بازی کرده اند. نُخست علت های ریشه ای و پایه ای هستند که ریشه در زمان دارند و گویایِ ویژگی هایی هستند که در گُذشته و در درازای زمان بر هَمبودگاه ایران اثر گُذاشته اند، و سپس تر سبب بروز این جنبش ها شُده اند. و دوم علت هایِ دوره ای یا زودگُذر همانند رویدادهایِ نابهنگام و ناگهانی میباشند. هنگامیکه علت هایِ ریشه ای و زودگُذر به یکدیگر پیوند بخورند، زاینده-یِ یک جُنبش هَنجَمَنی و اجتمایی میگردند که ما آن را بگونه-یِ خیزش و انقلاب اجتمایی میشناسیم. اگر نگاهی به رویدادهایِ جنبش ِمشروطیت بیاندازیم، می بینیم که آنچه که به نام علت ریشه ای کارکرد داشت، دوران خودکامگی دودمان قاجارها بود که نزدیک به دویست سال بر ایران چیره بودند و در این دوران از گُسترش و رشد فرهنگی و اقتصادی پیشگیری میکردند؛ هر چند که در دوران دودمان قاجار بگونه ای ایران از پایستگی و ثبات برخوردار بود، ولی این پایستگی به بهای از میان بردن واخواهی ها و اعتراض هایِ شهروندان بود، و نه به بهای پرداختن به آنها و برای پاسخ گفتن به آنها. به زبان دیگر سامان یا نظم قاجاری یک سامانِ خودکامگی و سرکوبگرانه بود. و به همین دلیل است که نمیشود سرفراز به این سامان یا نظم بود. و براستی میتوان گفت که چیزیکه در آن دویست سال رویداد، اَنگیخته یا معلول شرایطِ سرکوب و خودکامگی در دوران پیش از آن، یعنی دوران صفویان؛ هر چند که در آن دوران فرهنگ تا اندازه ای رشد کرد، ولی در پایان رخنه-یِ دین در حکومت هایِ صفوی، سبب شد که همبودگاهِ آمادگی پذیرش یک خودکامگی نیرومندتر را پیدا کند. و آن خودکامگی درنده و قبیله ای دوران قاجار بود که با چیره شدن بر ایران، سامان و نظم سرچشمه گرفته از ترس را بر همبودگاه جامعه اُستوار کرد. و انباشت ناخُرسندی ها که در دوران قاجار پدید آمدند در دوره-یِ مشروطیت با انگیزه هایِ زودگُذر گره خوردند، انگیزه هایِ زُودگُذری همانند افزایش بهای شکر و یا باشندگی گسترده-یِ بیگانگان و انیرانیان در کشور و تصمیم گیری های آنها در عرصه های کاملا ویژه و زیر نفوذ بودنِ دربار قاجار و تبدیل شدن آن به یک دلقک در دستِ بیگانگان و انیرانیان، و همه-یِ این ها در حالی روی میدادند که ویژگی هایِ خودکامگی دودمان قاجار به اوج خود رسیده بودند.
همه-یِ این پیشآمدها به زایش اندیشه های نو کمک کردند که با رفتن دانشجویان به برونمرز و آمدن نُخستین کارهایِ فرهنگی اندیشمندانِ باختر به ایران آغاز شد، و با خیزشی که فرهیختگان ایران برای برگردان کار هایِ فرهنگی اندیشمندان باختر از خود نشان دادند، ادامه پیدا کرد. این روند به آشنا شدن بخشی از همبودگاهِ ایران با جهان صنعتی اروپا و اندیشه های نوین در جهان باختر کمک کرد که در پایان به پیدایش جنبش مشروطیت فرجامید. ولی نکته بسیار مهم این است که ما نمیتوانیم جُنبش مشروطیت را «انقلاب» بنامیم، زیرا که دستآوردها و فرآیند شکلگیری یک «انقلاب» در آن جُنبش دیده نمیشوند.
در گفتار سپسین به ناتوانایی هایی خواهم پرداخت که در جُنبش مشروطیت وجود داشتند و توانستند از پیش، سرنوشت آن را روشن کُنند. خوب است که ما این رویدادها را برسی کُنیم تا پی ببریم که آیا چنین پدیده ای در جنبش های دیگر نیز بوده است؟ و آیا جنبش کنونی نیز از چنین پدیده ای رنج میبرد؟ هدف این گفتارودها این است که از گذشته آموزش بگیریم، و برای پیشگیری از بازکردِ لغزش ها، در باره-یِ آنچه که گذشته است پرسش کُنیم.

http://www.youtube.com/watch?v=f5gQ31UEP2w

بررسی وَرتیش (تحول) خودکامگی در گُذشته-یِ نزدیکِ ایران، بخش نُخست

يکشنبه‏، 2010‏/03‏/21

نُسکِ پارسیک

خودرهاگران

چکیده:

دو سری از شَوَندها [علت ها] هَستند که در دامن زدن به پیدایش جُنبش هایِ هَنجُمَنی [اجتمایی] نقش بازی میکنند. نُخست شوندهای [علت هایِ] ریشه ای که میتوانند دهه ها و یا چند سده پیش از پیدایش این جنبش ها به فرنودِ [دلیل] فشار و سرکوب خواسته هایِ مردم در همبودگاه ریشه دوانده باشند و در جایی خود را نشان دهند. و دوم شوند های [علت های] زود گُذر هَستند که در برگیرنده-یِ رویدادهایِ ناگهانی و نابهنگام هَستند که میتوانند فتیله یک جنبش گردند اگر با علت های ریشه ای پیوند بخورند. از اینرو ریشه هایِ جُنبش مشروطیت را میتوان در دویست سال سرکوب همبودگاه ایران بدست دودمان خودکامه-یِ قاجار جستجو کرد که توانست به شوندهایِ [علت هایِ] زودگذر همانند بالا رفتن بهای شکر، باشندگی بیگانگان و انیرانیان در کشور، و آشنا شدن فرهیختگان ایران با نوشتارها و اندیشه هایِ اندیشمندان باختر گره بخورد و آغازگر جنبش شود.

http://www.youtube.com/watch?v=f5gQ31UEP2w


سرآغاز:

در درازایِ یک سد سال گذشته، ایران گواهِ چهار جُنبش هَنجُمَنی [ اجتمایی] بوده است. نخست جنبش مشروطیت است که در سال 1905 رویداد. این جُنبش به برنهادهِ شدنِ داتنامه-یِ پایه ای [قانون اساسی] تازه ای فرجامید که در آن سامانه-یِ پادشاهی به گونه-یِ مشروطه پذیرفته شد. پس از جُنبش مشروطیت، ایران گواهِ برپایی جُنبش جمهوریخواهی بود که شوربختانه به شکست کشیده شُد. در این جُنبش، سامانه-یِ پادشاهی دودمانِ قاجار برچیده شُد و سامانه-یِ پادشاهی دودمان پهلوی جایگزین آن گردید. پس از آن، ایران گواهِ جنبش ملی شدنِ نفت شُد که یک جنبش میهنی برای پَدافندی از حقوق مردم ایران بود، و در پایان به کودتای 28 امرداد سرانجامید. چهارمین جُنبش، انقلاب 1357 بود که در آن مردم برای بدست آوردن خواست هایِ بسیار فَرسخَتِ [جدی] شهروندی شان، به میدان مبارزه اندر شُدند. ولی به فرنودِ [دلیل] ژرف نبودن خواسته های آنها و افتادنِ سمت و سویِ رهبری جُنبش به دستِ نادان سالاران، کسانی که کُنشگری هایِ فرارسانی [تبلیغاتی] برایِ این جُنبش را در دست داشتند، یعنی روحانیون و دینکاران، انقلابِ 1357 به پیدایش یک سامانه-یِ نامردمی و خودکامه، به نام جمهوری اسلامی واگردانده شد. با آغاز جُنبش سبزها در 23 خرداد 1388 براستی روشن شد که انقلاب اسلامی، به تاریخ سپرده شده است.
این واپسین جُنبش هَنجُمَنی و اجتمایی ایران، یک جنبش تازه و گسترده است که با واخواهی ها و اعتراض هایِ مردمی آغاز شد. این جُنبش توانست در 9 ماه گذشته با گُذشتن از تنگناها و گُذرگاهایِ سخت، راهش را کامروا و سرفراز ادامه بدهد تا به چهار شنبه سوری که چند روز پیش بود برسد. همکنون این جُنبش بگونه ای پویا و زنده است و ما گواه ادامه-یِ آن در سال 1389 خواهیم بود.
هدف این گُفتاوردها برسی جنبش کنونی است و بهره بردن از آموزش هایِ چهار جُنبش ناکام در یک سد سال گذشته تا از بازکرد [تکرار] لغزش ها خودداری کنیم و ناگُزیر نباشیم که آزموده ها دوباره بیازمایم.
در پیوند با این هدف، باید بدانیم که جنبش هایِ هَنجُمَنی [اجتمایی] که بگونه-یِ ناگهانی سر برمیآورند، با ریشه هایی گره خورده اند که میتوانند در چند دهه تا چند سده پیش از پیدایش آنها ریشه دوانده باشند و نشانه های آن در یک جایی بروز کنند. در چهار جنبش گذشته و سپس پنجمین جنبش که در خرداد 1388 آغاز شد، دو سری شَوَند ها [علت ها] هَستند که در پیدایش آنها نقش بازی کرده اند. نُخست شَوَند هایِ [علت های] ریشه ای و پایه ای هستند که ریشه در زمان دارند و گویایِ ویژگی هایی هستند که در گُذشته و درازای زمان بر همبودگاهِ ایران اثر گذاشته اند، و سپس تر شوه [سبب] بروز این جنبش ها شُده اند. و دوم علت هایِ دوره ای یا زودگُذر همانند رویدادهایِ نابهنگام و ناگهانی میباشند. هنگامیکه علت هایِ ریشه ای و زودگُذر به یکدیگر پیوند بخورند، زاینده-یِ یک جُنبش هَنجَمَنی و اجتمایی میگردند که ما آن را بگونه-یِ خیزش و انقلابِ هَنجُمَنی میشناسیم. اگر نگاهی به رویدادهایِ جنبش ِمشروطیت بیاندازیم، می بینیم که آنچه که به نام علت ریشه ای کارکرد داشت، دوران خودکامگی دودمان قاجارها بود که نزدیک به دویست سال بر ایران چیره بودند و در این دوران از گُسترش و رشد فرهنگی و ترازداریک [اقتصادی] پیشگیری میکردند؛ هر چند که در دوران دودمان قاجار بگونه ای ایران از پایستگی و ثبات برخوردار بود، ولی این پایستگی به بهای از میان بردن واخواهی ها و پَتکارش های [اعتراض هایِ] شهروندان بود، و نه به بهای پرداختن به آنها و برای پاسخ گفتن به آنها. به زبان دیگر سامان [نظم] قاجاری یک سامانِ خودکامگی و سرکوبگرانه بود. و به همین دلیل است که نمیشود سرفراز به این سامان [نظم] بود. و براستی میتوان گفت که چیزیکه در آن دویست سال رویداد، اَنگیخته [معلول] سامه هایِ [شرایطِ] سرکوب و خودکامگی در دوران پیش از آن به آرش [یعنی] دوران صفویان؛ هر چند که در آن دوران فرهنگ تا اندازه ای رشد کرد، ولی در پایان رخنه-یِ دین در حکومت هایِ صفوی، سبب شد که همبودگاهِ آمادگی پذیرش یک خودکامگی نیرومندتر را پیدا کند. و آن خودکامگی درنده و قبیله ای دوران قاجار بود که با چیره شدن بر ایران، سامان [نظم] سرچشمه گرفته از ترس را بر همبودگاه [جامعه] اُستوار کرد. و انباشت ناخُرسندی ها که در دوران قاجار پدید آمدند در دوره-یِ مشروطیت با انگیزه هایِ زودگُذر گره خوردند، انگیزه هایِ زُودگُذری همانند افزایش بهای شکر و یا باشندگی گسترده-یِ بیگانگان و انیرانیان در کشور و وَدایش گیری هایِ [تصمیم گیری های] آنها در وَرسیج هایی [عرصه هایی] که برسایی [ کاملا] ویژه و همچنین خَلِش پذیری [زیر نفوذ بودن] دربار قاجار و واگردانده شدن آن به یک دَلغک [دلقک] در دستِ بیگانگان و انیرانیان، و همه-یِ این ها در هالی روی میدادند که ویژگی هایِ خودکامگی ِدودمان قاجار به اوگ [اوج] خود رسیده بودند.
همه-یِ این پیشآمدها به زایش اندیشه های نو کمک کردند که با رفتن دانشجویان به برونمرز و آمدن نُخستین کارهایِ فرهنگی اندیشمندانِ باختر به ایران آغاز شد، و با خیزشی که فرهیختگان ایران برای برگردان کار هایِ فرهنگی اندیشمندان باختر از خود نشان دادند، ادامه پیدا کرد. این روند به آشنا شدن بخشی از همبودگاهِ ایران با جهان تُخشاکی [صنعتی] اروپا و اندیشه های نوین در جهان باختر کمک کرد که در پایان به پیدایش جنبش مشروطیت فرجامید. ولی نکته بسیار مَهین [مهم] این است که ما نمیتوانیم جُنبش مشروطیت را «انقلاب» بنامیم، زیرا که دستآوردها و فرآیندِ پیکر بندی [شکلگیری] یک «انقلاب» در آن جُنبش دیده نمیشوند.
در گفتار سپسین به ناتوانایی هایی خواهم پرداخت که در جُنبش مشروطیت وجود داشتند و توانستند از پیش، سرنوشت آن را روشن کُنند. خوب است که ما این رویدادها را برسی کُنیم تا پی ببریم که آیا چنین پدیده ای در جنبش های دیگر نیز بوده است؟ و آیا جنبش کنونی نیز از چنین پدیده ای رنج میبرد؟ هدف این گفتارودها این است که از گذشته آموزش بگیریم، و برای پیشگیری از بازکردِ لغزش ها، در باره-یِ آنچه که گذشته است پرسش کُنیم.

http://www.youtube.com/watch?v=f5gQ31UEP2w