۱۳۸۹ اسفند ۹, دوشنبه

چگونه در کمتر از یک تسو (ساعت)، یک دستگاه شوک برقی 75000 ولتی(!) بسازیم؟




چگونه به کمک دستگاه شوک الکتریکی از شر سگان ولایت رها شویم؟

موافق خشونت نبوده و نیستم، اما در شرایطی که چماق بدستان خامنه ای به وحشیانه ترین شکل با مردم برخورد می کنند ، ناچار به دفاع از خود هستیم. دستگاه شوک برقی (یا تیزر) هیچ خطری برای قربانی ایجاد نمی کند و صرفا برای چند لحظه او را دچار شوک می کند، چند لحظه مغتنمی که ما می توانیم فرار کنیم !
لذا به هیچ وجه ترویج خشونت نیست و صرفا یک دفاع کاملا مشروع و اخلاقی است.

تیزر چیست ؟

تیزر یک وسیله برقی است که از الکتریسته با ولتاژ بالا برای شوک دادن به عظلات بدن استفاده می کند. به عبارت دیگر با تماس یک سیم با ولتاز بسیار بالا با بدن، عضلات بدن برای لحظاتی دچار شوک می شوند.

قطعات مورد نیاز:

قطعات این تیزر را می توانید در تهران از جمهوری به راحتی تهیه کنید و قطعات بسیار ساده الکترونیکی است.

- مقاومت ها : همه نیم وات هستند که در اینجا مقاومت نوع یک و دو خوانده می شوند.(مقاومت نوع یک ، یکصدهزار (اوهم) و مقاومت نوع دوم پانصدهزار اوهم است. (از هر کدام دو عدد)

- دیود (چهار عدد) : 75 PIV bridge Rectifier یا 1n9004 300V

- خازن : دو عدد 4700 میکرو فاراد (مواظب باشید جنس چینی آشغال به شما نیاندازند، حجم خازن اینجا مهم است!)

- ترانس (یا همان ترانسفورمر) : ER 55 uH ( و البته من فکر می کنم می توانید از یک شارژر موبایل که دیگر استفاده نمی کنید ، نیز برای این منظور استفاده کنید. )

- دو تا کلید روشن خاموش کوچک (به منظور خاموش و روشن کردن)

- یک باطری نه ولت (کتابی) ، ترجیحا قابل شارژ مجدد، به همراه سوکت سر آن.

- یک لامپ نیون یکصدولت

- دو تا میخ به عنوان نوک تیزر برای شوک دادن.

- مقداری سیم ، هویه و سیم لحیم و سیم چین .

نکات مهم:

یک-همه را از یک مغازه لطفا تهیه نفرمایید

از هر کدام این اجناس چند تا بخرید که بتوانید چند تا درست کنید و در روز تظاهرات به بقیه بچه ها نیز بدهید(از آنها بخواهید در عوض، چند صلوات یا فحش نثار خجسته خانم، همسر مقام عظمی وقاحت کنند)

دو- شاید بد نباشد که به یک جای دیگری برای چند ساعت بروید و از آنجا یک پیک بگیرید و به او لیست بدهید که به جمهوری برود و این اجناس را بخرد، تا ردی از شما نماند.

سه- باطری چند تا همراه داشته باشید، که در صورت لزوم عوض کنید.

چهار- مهم ایده این کار است،

من سالها پیش در دبیرستان کمی فیزیک خوانده ام، من نیز این را روی اینترنت پیدا کردم. اما تا جایی که من روی اینترنت چک کردم، این نقشه کاملا کار می کند. لذا مصرا از دوستانی که مهندس برق هستند، خواهشمندم که راجع به این نقشه و کارایی آن در بخش نظرات اظهار نظر بفرمایند تا در صورت لزوم تصحیح شود.

یکی از دوستان در بالاترین این نقشه را نیز ارایه کرده است، پویا این نقشه کار می کند!

نقشه ساخت این تیزر به شکل زیر است ، و مشخص است که سیم خروجی، به دو میخ که سر شوک دهنده خواهد بود، متصل خواهد شد









محمد بن عبدالله کیست ؟




بُنمایه: آسمون ایران



آنرا که خَرَد است، دین نیست و آنرا که دین است، خَرَد نیست!

ابوالعلی معری

چکیده:

در قرآن بسیار به این نکته اشاره شده است که محمد بن عبدالله دیوانه نیست، و این نشان میدهد که عرب ها محمد بن عبدالله را بدنام به دیوانه بودن میکردند، در این نوشتار فَرنودهای (دلیل های) گمان پذیر در پشت این اِرَنگ (اتهام) را بر خواهم شمُرد. نیاز به روشنگری است که من باور ندارم محمد بن عبدالله به رسایی (کاملا) و سراسر دیوانه بوده است، رفتار محمد بن عبدالله نشان میدهد که او فردی باهوش بوده است و خوب میدانسته است چگونه به هدف هایِ خودش برسد، در این نوشتار تلاش بر این است که نشان داده شود محمد بن عبدالله بگونه ای از وَرتَکی هایِ (انحراف های) روانی رنج میبرده است و این امکان هست که او به فرنود (دلیل) همین ناترازمندی هایِ (بی تعادلی های) روانی، براستی آواهایی را هم شنیده باشد و چیزهایی را دیده باشد که از راستینگی (واقعیت) به دور باشند و همگی ساخته-ی ذهن او بوده باشند.

سرآغاز:


روامندانه (معمولا) باورهای دینی که ما با آنها آشنایی نداریم، بسیار خَنده دار بنگرمیرسند، برای نمونه من مسلمانان فراوانی را دیده ام که به باورهای ترسایان (مسیحیان) همانندِ باور به سه گانگی (تثلیث) و یاوه هایی که در انجیل نوشته شده است، همانند افسانه-یِ فرودآمدن خدا بر روی زمین و کُشتی گرفتن یعقوب پیامبر یهودی با خدا و دیگر افسانه ها میخندند و آنها را به ریشخند میگیرند. یک روزی من با یک مسلمان سنی گفتگو میکردم؛ او رَواگمند (طبق معمول) میگفت: «شما با اسلام آشنایی ندارید» و درباره-یِ اسلام بگونه ای سخن میگفت که انگار دارد درباره-یِ نیشگری (جراحی) مغز گفتگو میکند. او میگفت:« این آخوندهای نادان شیعه بسیاری از گوگالیان (جعلیات) را به اسلام برمیبندند و به همین فرنود (دلیل) است که شما اسلام را رها کرده اید.» او برای اینکه داوش (ادعای) خود را پشتیبانی کند، داستانی از یکی از نَسک هایِ (کتابهای) شیعه بازگُفت که در آن خَر پیامبر با پیامبر گفتگو میکرده است؛ و اینکه آن خَر گفته است که اجدادش هم خَر پیامبران پیشین بوده اند یا یاوه هایی از همین دست که در نَسک های (کتابهای) شیعه به فراوانی یافت میشوند. او سپس آغاز به خندیدن کرد و گفت:« اگر اسلام این است من نیز آنرا باور ندارم، کدام آدم تُهی مغز و خُلَکی میپذیرد که خَرَ میتواند گُفتگو کند؟» من نیز سُخن او را هاییدم (تایید کردم) و گفتم:« خوب اینکه جانوران بتوانند سُخن بگویند براستی بیخردانه است. ولی خوب، خود قرآن نیز از این گُفته هایِ بیخردانه فراوان آورده است؛ در قرآن آمده است که: «مورچه ها با سلیمان گُفتگو کرده اند و هد هد نیز همینگونه، و کسانی که اینها را باور میکنند براستی باید خُل باشند.» ناگهان چهره این مسلمان سنی که گرایش های سلفی نیز داشت سرخ شد و رگ گردنش بیرون زد، و نزدیک بود از خشم بتَرَک. به او گفتم هرآینه (البته) خوب شما چه بسا که اینرا نمیدانستید، و برای اینکه او بیش از این گله مَند (شاکی) نشود، گفتم: «فردید (منظور) من کسانی بودند که این چیزها را نمیدانند و به آنها باور ندارند… و کوتاه سُخن اینکه توانستم یک جوری این پیشامد را ماست مالی کنم که به پی های (اعصاب) آنکس فشار فراوانی نیاید.

در اینجا چیزیکه دلچسب است این است که آن آدم سُنی پس از اینکه سُخن من پایان یافت، گفت که:« آری، جانوران هم میتوانند گفتگو کنند و مورچه ها هم با همدیگر گفتگو میکنند و هد هد هم سخنرانی میکند و ...،؛ ولی من نیز به او نشان دادم که گفته هایش پایه-ی دانشیک (علمی) ندارد و… ولی در پایان من درنیافتم که اگر هد هد میتواند سُخن بگوید، چگونه است که خَر پیامبر نباید بتواند گُفتگو کند؟ و گفتگوی ما رَواگمند (طبق معمول) بدینسان پایان یافت که او آن آیه-یِ قرآن را خواند که میگوید:«در دل کافران بیماری هست،» و من هم به او گفتم که:« هرآینه (البته) من خوشبختانه هیچ بیماری در دل ندارم، ولی بنگر من هم در مغز مسلمانان بیماری هست، آدمی که مغز دُرُست داشته باشد این همه پرت و پلاهای قرآن را باور نمیکند و آنها را با داوش های (ادعاهای ) دُروغینی که به دانش برمیبندد، ماست مالی نمیکند و خودش را گول نمیزند.»

هدف از بیان این داستانِ خودویژه (شخصی) و کوتاه این بود که بگویم باورهای دینی دیگران همیشه برای دینداران خَنده دار، کودکانه و در پایان بیخَرَدانه هستند. ولی دینداران این یکرنگی (صداقت) و آزاد اندیشی را ندارند که دریابند باورهای دینی خودشان هم بسیار خُلانه هستند. آدمها آن باورهایِ دینی را که در پیرامونشان وجود دارد، باور میکنند و به اندازه ای این باورها برایشان تکرار میشود که سبُک مغزیِ پنهان در دین برای آنها کم کم روامند میگَردد؛ برای مسلمانان «کُشتی گرفتن با خدا» بیخَرَدانه بنگر میرسد، ولی اینکه سلیمان مانند «علاءالدین» سوار باد میشده است و یونس در شکم ماهی مانندِ پدر «ژپتو» (پدر پینو کیو) زندگی کرده است خُلانه بنگر نمیرسد. برای ترسایان نشستن محمد بن عبدالله بر روی خَرَش و رفتن به معراج خَنده دار بنگر میرسد، ولی «کُشتی گرفتن یعقوب با خدا» خَنده دار بنگر نمیآید. همین نهاده (موضوع) سبب میشود که اگر باورهایِ دینی تازه ای را کسی برای آدم پیش بکشد، در برخورد نُخست، آنکس در نگر آدم دیوانه آید. به یاد دارم نخستین بار که یک هندو از هندوئیسم برای من سخن میگفت من از او با شگفتی تمام پُُرسیدم که: «بیگُمان هَستید؟ شوخی نمیکنید؟» سپس هم در اندرون خودم میاَندیشیدم که این بابا باید به راستی دیوانه باشد که به این همه سُخن های بی پایه باور دارد.

جریان محمد رسول الله همینگونه بوده است، شکی وجود ندارد که بسیاری از عرب ها میاندیشیدند که محمد دیوانه است و به گفته ای: «بالاخانه را اجاره داده است؛» این راستینگی (واقعیت) را میتوان از روی قرآن نیز دریافت، به آیات زیر توجه کنید:

الفرقان آيه 8

أَوْ يُلْقَى إِلَيْهِ كَنزٌ أَوْ تَكُونُ لَهُ جَنَّةٌ يَأْكُلُ مِنْهَا وَقَالَ الظَّالِمُونَ إِن تَتَّبِعُونَ إِلَّا رَجُلًا مَّسْحُورًا

يا گنجى [از آسمان‏] براى او فرستاده شود، يا باغى داشته باشد كه از [ميوه‏] آن بخورد [و امرار معاش كند]؟! و ستمگران گفتند: (شما تنها از مردى مجنون پيروى مى‏كنيد!)

الطور آيه 29

فَذَكِّرْ فَمَا أَنتَ بِنِعْمَتِ رَبِّكَ بِكَاهِنٍ وَلَا مَجْنُونٍ

پس تذكّر ده‏، كه به مهر پروردگارت تو كاهن و مجنون نيستى‏!

القلم آيه 2

مَا أَنتَ بِنِعْمَةِ رَبِّكَ بِمَجْنُونٍ.

كه به نعمت پروردگارت تو مجنون نيستى‏.

الحجر آيه 6

وَقَالُواْ يَا أَيُّهَا الَّذِي نُزِّلَ عَلَيْهِ الذِّكْرُ إِنَّكَ لَمَجْنُونٌ.

و گفتند: اى كسى كه (ذكر) [= قرآن‏] بر او نازل شده‏، مسلماً تو ديوانه ‏اى‏!

المومنون آيه 70

أَمْ يَقُولُونَ بِهِ جِنَّةٌ بَلْ جَاءهُم بِالْحَقِّ وَأَكْثَرُهُمْ لِلْحَقِّ كَارِهُونَ.

يا مى‏گويند او ديوانه است‏؟! ولى او حق را براى آنان آورده‏؛ امّا بيشترشان از حق كراهت دارند و گريزانند.

الصافات آيه 36

وَيَقُولُونَ أَئِنَّا لَتَارِكُوا آلِهَتِنَا لِشَاعِرٍ مَّجْنُو.

و پيوسته مى‏گفتند: (آيا ما معبودان خود را از بهر شاعرى ديوانه رها كنيم‏؟!)

التكوير آيه 22

وَمَا صَاحِبُكُم بِمَجْنُونٍ.

و مصاحب شما = پيامبر [ ديوانه نيست]!

القلم آيه 51

وَإِن يَكَادُ الَّذِينَ كَفَرُوا لَيُزْلِقُونَكَ بِأَبْصَارِهِمْ لَمَّا سَمِعُوا الذِّكْرَ وَيَقُولُونَ إِنَّهُ لَمَجْنُونٌ.

نزديك است كافران هنگامى كه آيات قرآن را مى‏شنوند با چشم ‏زخم خود تو را از بين ببرند، و مى‏گويند:او ديوانه است‏.

کمتر چَمی (مفهومی) به این اندازه در قرآن تکرار میشود؛ به سُخن دیگر پروَردگار کیهان همگی کار و بار خود را رها کرده و چندین بار این سُخن را بازکرد داده است (تکرار کرده است) که: «بابا جان، این پیامبر ما دیوانه نیست!» هرآینه (البته) خوب، روشن است که این خودِ محمد بن عبدالله بوده است که میگفته:« باباجان من دیوانه نیستم»، این نیز چیزی روامندی (عادی) است که بیشینه-یِ (اکثریت) دیوانگان نمیدانند که دیوانه هستند، به هنجار (معمولاً) این دیگران هستند که به آنها میگویند: «شما دیوانه هستید». محمد بن عبدالله میپنداشته است که اگر از سویِ «الله» سُخن بگوید که «الله» هم گفته است که: « من دیوانه نیستم»، مردم به اندازه ای خنگ باشند که گُفته-یِ او را بپذیرند. و هرآینه (البته) او گویا (ظاهراً) درست میاندیشیده است؛ آن کسان که پیرامون محمد بودند، بجز کسانی که او را شناختند مانند عبدالله ابن ابی سرح، براستی که آدمهای نادان و خنگی بودند. هرآینه (البته) برخی از آنها محمد را برای هُماسش (شرکت) در غارتهای او همراهی میکردند، یا مانند کسانی که در تاریخ اسلام از آنها با فرنام «منافق» یاد شُده است، گُرمَک (جرات) نداشتند اسلام را کنار بگذارند و ناگُزیر بودند بگویند:« ما مسلمانیم». ولی همانگونه که پیش از این نیز گفته شد در این آیه ها روشن میشود که اَداتَستان هایِ (مخالفان) محمد او را به فرنود (دلیل) دیوانگی و ناترازمندیِ (عدم تعادل) روانیش رد میکردند. و محمد بن عبدلله باژگونه-ی (برخلاف) آنچیزی که مسلمانان میگویند، بجای اینکه به «امین و راستگو» نام آور باشد، بیشتر به دیوانه و خُل بودن پُرآوازه بوده است، هرآینه (البته) بسیاری از دیوانه ها آدمهای راستگویی نیز هستند.

محمد هتا برای اُستوانش (اثبات) اینکه دیوانه نیست پا را فراتر نیز میگذارد، او آیه هایی می آورد تا نشان دهد که مردم درباره-ی پیامبران پیشین نیز همینگونه میاندیشیدند و از بُن (اصولاً) همه-یِ پیامبران دیوانه و خُل و چُل بنگر میرسیند و دیوانه وار رفتار کردن از ویژگی هایِ پیامبران خدا است.

الذاريات آيه 52

كَذَلِكَ مَا أَتَى الَّذِينَ مِن قَبْلِهِم مِّن رَّسُولٍ إِلَّا قَالُوا سَاحِرٌ أَوْ مَجْنُونٌ.

اين گونه است كه هيچ پيامبرى پیش از اينها بسوى قومى فرستاده نشد مگر اينكه گفتند: او جادوگر يا ديوانه‏است.

سوره القمر آيه 9

كَذَّبَتْ قَبْلَهُمْ قَوْمُ نُوحٍ فَكَذَّبُوا عَبْدَنَا وَقَالُوا مَجْنُونٌ وَازْدُجِرَ.

پيش از آنها قوم نوح تكذيب كردند، [آرى‏] بنده ما [نوح‏] را تكذيب كرده و گفتند: (او ديوانه است‏!) و [با انواع آزارها از ادامه رسالتش‏] بازداشته شد.

در اینکه نوح نیز از سویِ مردم دیوانه شمُرده میشده است یا نه هرآینه (البته) جای شک بسیار است، زیرا از پایه (اساساً) نمیتوان هتا باور داشت که این شخصیت قرآنی و دینی، یک شخصیت تاریخی باشد؛ چه بسا (احتمالا) نوح به رسایی (کاملا) یک شخصیت افسانه ای است که از افسانه های بابلی مانند گیلگامش [1] و دیگر افسانه ها سرچشمه میگیرد. ولی اینکه محمد به یارانش گفته است که: «دیگر پیامبران نیز دیوانه بنگر میآمدند،» نکته-یِ درستی است. در هرکجای جهان اگر از بیمارستانهای روانی بازدید کُنید با انبوه بیشماری از بیماران روانی رو در روی خواهید شُد که داوش (ادعای) پیامبر بودن، امام زمان، عیسی مسیح، و یا خُدا بودن دارند، چند سال پیش در یکی از وبلاگهای پارسی که یادنامه های (خاطرات) یک پزشک در آن نوشته میشُد، یاداشتی رویکرد (توجه) مرا به خود اندرکشید:

یادآور به یکی از نشَست هایِ وارسی (وزیت) بيماران در بخش روانپزشکی

يکی از با وفاترين بيماران آن بخش يک بيمار شیتسوفرنیا (پارانوئيد) [2] بود با نِهَازش ها (توهمات) و هذيانهایِ براستی شنيدنی. اين بيمار (آقای «الف») جزء بيماران من نبود ولی هنگامیکه روانپزشک آقای «الف» بامدادان با او گفتگو میکرد من هم میرفتم گوش میکردم. گاهی سير هذيانهای او چنان هماهنگ باهم بود که من شگفت زده میشُدم که آقای «الف» با وجود چنين ذهن آشفته ای که داشت، چگونه او بازیافتِ کَرویزی میکند (نتیجه گیری منطقی میکند)! نُخستین روزیکه آقای «الف» به گَتَک (اتاق) گفتگو با بیماران اندر شد، او بی دَرَنگ به سویِ يکی از روانپزشکان رفت که از بهر نیشگریِ بینی (جراحی بینی) هنوز بانداژ بينيش را بر نداشته بود، و گفت: «این نیشگری (جراحی) سودی برای شما ندارد، زیرای گرفتاری شما رَخنی (ژنتیکی) است، بینی فرزند شما گُنده خواهد شُد!» ما مات و سرگشته از اين همه تیز هوشی این بیمار روانی مانده بوديم که به او گفتند بنشيند و به پُرسش ها پاسُخ بدهد. او هم با ادب نشست. نُخستین پُرسش اين بود: «شما پیش از این درباره-یِ اينکه خدا هستيد سُخن میگفتید. کمی درباره-یِ اين نهاده (موضوع) گُفتگو کنيد. (در اینجا نیاز است که به اين نکته اشاره کنم که در همگی اين نشست ها يکی از روانپزشکان «ارجمند» همیشه میخوابيد. اشتباه نکنيد چرت نمی زد به رسایی (کاملا) میخوابيد بگونه ایکه در میان نشست های روان درمانی، ما از سدای خروپف ايشان از جا میپريديم. استاد ديگر هم سرگرم خواندنِ یک روزنامه میشُد، و هنگامیکه از ايشان میپرسيدند: «دیدگاه شما چيست؟» او هم شتابان میگفت: « خوبه من هم با شما هَمداستان هستم». کوتاه سُخن اینکه جناب بيمار با کوشایی (جدیت) پاسخ میداد: «نه، من پیش از این خدا بودم ولی اکنون خسته شده ام. هم اکنون رایزن (مشاور) خدا هستم.» و همه-ی استاد ها نیز خُرسندی خودشان را از این همه «بهبودی» بیمار نشان میدادند!! دستکم از خدايی به جایگاه رایزن خدا رسيدن خودش نمونه ای از «بهبودی» به شُمار میآمد! پس از سگالش (مشورتِ) روانپزشکان با يکديگر به دليل (فرنود) پافشاری فراوان بيمار، آنها وَداییدند (تصميم گرفتند) که او را به آسایه (مرخصی) بفرستند. دو روز پس از آن آقای «الف» را به فرنود (دلیل) پرخاشگریِ لگام گُسیخته با خویشاوندان به بيمارستان آوردند. هنگامیکه از پدر بيمار پُرسش شد که چرا دوباره بيمار را آورده اند گفت: «او به شدت هذيان میگويد. میگويد من امام زمان هستم. هنگامیکه به او میگویم پسرم اين گفته ها را نزن، پاسُخ میدهد: نه! تو پدر من نيستی. پدر من امام حسن عسگری است!».

در گذشته نیز همینگونه بوده است، اگر کسی ناگهان داوش (ادعای) گفتگو با هَستمندان (موجودات) پنهان را میکرد و میگُفت که: «از آنها پیغام میگیرد،» آدم های خَرَدمند پی میبُردند که او دیوانه است؛ ولی در گذشته تیمارستان وجود نداشته است که آدم های دیوانه را در آنجا نگاهداری کنند، آدم هایِ دیوانه میان مردم پخش میشُدند. دلچسپ است که خود مسلمانان نیز کسانی را که پس از محمد، داوش (ادعای) پیامبری کرده اند، همچون بهاء الله و دیگران را دیوانه نامیده اند. بنابر این، شاید یکی از فرنودهایی (دلیل هایی) که سبب میشُد مردم گمان کنند محمد بن عبدالله دیوانه است، این بوده است که او اندیشه هایِ دینی «تازه ای» را که برای عرب هایِ بُت پرست آشنا نبود، برایشان بازگویی میکرد، اندیشه هایی که محمد بن عبدالله آنها را از یهودیان و صابئین و ترسایان آموخته بود، و از سویی دیگر او اندیشه ها و آیین عرب هایِ بُت پرست همانند آیین حج را برای یهودیان و صابئین و ترسایان بازگویی میکرد، و اینکار او سبب میشُد که همه باور کنند محمد دیوانه است، زیرا او اندیشه هایِ دینی «تازه» و ناشناخته ای برای هر دسته از مردم داشت که خودش آنها را از دسته-یِ دیگری از مردم آموخته بود.

خَرَدمندان آن دوران که در رَستَک (صف) کافران بودند بسیار زود به این دیوانگی محمد بن عبدالله پی بُردند زیرا محمد بن عبدالله نمیتوانست پیامبر بودن خود را به آنها بفرنودد (اثبات کند)، محمد بن عبدالله خود در قرآن نشان میدهد که همگی پیامبران وَرچ هایی (معجزه هایی) داشته اند، ولی هنگامیکه مردم از او وَرچ (معجزه) میخواستند او نمیتوانست وَرچی (معجزه ای) نشانشان دهد. نضرابن حارث و ابوجهل از خَرَدمندان آن دوران بودند، نام ابوجهل در اصل “ابو حکیمه” بوده است، ولی محمد از بهر سرخورگی هایی (عقده هایی) که از او داشت او را ابوجهل نامید، ببینید که تاریخ چگونه از برخورد این خَرَدمندان با محمد بن عبدالله بازگویی کرده است،

«چون پیغمبر علیه السلام، چنین جواب ایشان باز داد و نومید شدند از آن که وی رضای ایشان خواهد گرفت، یا چیزی از ایشان قبول خواهد کردن، به اقتراح و سؤال در آمدند و گفتند: ای محمد، چون چنین است که تو میگوئی و تو پیغمبر خدائی و رسول، بحثی و این دعوی که میکنی راست است، پس چنانکه خود میبینی، مکه جائی تنگ است و آبری و عمارتی ندارد، اکنون تو دعا بخدای کن و از حق تعالی درخواه، تا این کوههای مکه از جای بردارد و صحرائی فراخ در حوالی مکه بازدید آورد و چشمه های آب درآن (همچون سوریه و عراق) روان کند و رودها درآن بباشد، همچنان که در زمین شمال و عراق گشوده است، تا ما بدان عمارت و زراعت میکنیم، و دیگر دعا کن و از خدای درخواه تا از أسلاف (پدران) ما قصی بن کلاب زنده گرداند و به ما صدق رسالت تو گواهی دهد، پس چون تو چنین بکرده باشی ما به تو ایمان آوریم. سید علیه السلام، گفت: مرا نه از بهر این فرستاده اند، که مرا از بهر آن فرستاده اند تا رسالت حق بشما گزارم، اگر قبول کردید، خیر دنیا و آخرت یافتید و اگر قبول نکنید، من صبر میکنم تا حق تعالی چه حکم میکند میان من و شما.»

«دیگر گفتند: ای محمد چون تو این نمیکنی و خُرسندی ما بدست نمی آوری، از خدای درخواه تا فرشته از آسمان بفرستد، تا بر دُرُستی پیامبری تو گواهی دهد و هرچه تو گوئی باورکنیم. سید، علیه السلام، گفت: مرا نه از بهر آن فرستاده اند. دیگر گفتند: ای محمد ما ترا دارایی و بُنه ای (ملکی) نمیبینیم و تو هم چون مردم دیگر از بهر گُذرانِ زندگی به بازار میروی و این کار تو که دعوی میکنی، ضرورت آن اسبابی بکار میباید.، پس اگر از خدای درخواهی تا ترا گنج های زر و سیم بدهد و جویبارها روان ترا بدهد و باغ ها و بُستان ها ترا بدست آورد، تا دارایی و شِیدان (نعمت) تو از آن دیگران بسیار شود و دانایی و مهتری تو بر همگان پدیدار گردد، ما ایمان بتو آوریم و تصدیق رسالت تو کنیم. سید علیه السلام گفت: مرا از بهر این نفرستاده اند، مرا از بهر ادای رسالت فرستاده اند تا رسالت حث بشما گزارم، اگر قبول کردید خیر دنیا و آخرت شما را باشد و اگر نه صبر کنم تا حق تعالی چه حکم کند، و بدانید ای قوم، که این همه اقتراح که شما از من کردید، نزد حق تعالی سهل است، لکن مرا نفرموده است که این چنین از وی درخواهم.»

آنگاه گفتند: «ای محمد، چون این التماسها هیچ بجای نمی آوری، ما بر تو ایمان نمی آوریم و خداوند خود را بگوی تا از آسمان بر ما عذاب فرستد اگر قادر است و عذاب میتواند فرستادن، همچنانکه دعوی میکنی.» سید علیه السلام، گفت: «عذاب فرستادن به اختیار خداوند باز بسته است؛ اگر خواهد بفرستد و اگر نخواهد نفرستد.» دوباره گفتند:« ای محمد، خداوند تو نمیدانست که ما با تو این مجلس خواهیم ساختن و این سؤال خواهیم کردن تا ترا بیاموختی که جواب ما چگونه میباید دادن؟ و اگر ما بتو نگرویم و ایمان نیاوریم او بر سر ما چه عذاب خواهد فرستاد؟ و ترا از آن خبر دادی که ما را بچه عذاب گرفتار خواهد کرد. این همه بایستی که خداوند ترا از پیش خبر باز داده بودی، اگر چنانست که خداوند تو عالم الاسرار است و هیچ بر وی خافی نیست؛ ولکن ای محمد ما را گمان چنانست که این همه رحمان یمامه ترا می آموزد و تلقین میکند و ما به رحمان یمامه هرگز ایمان نخواهیم آوردن؛ و بدان ای محمد که بهر نوعی پیش رضای تو باز آمدیم و هرچه ما را بود از مال و جاه بر تو عرض کردیم، و تو هیچ از ما قبول نکردی و در بند رضای ما نشدی، و بهیچ نوع مراد ما نطلبیدی؛ اکنون ما إقامت (عذر) خود بنمودیم و ما را بیش از این طاقت تحمل نماند، و بعد ازین تدبیر آن کنیم که ترا هلاک کنیم یا تو ما را بهلاک آوری. چون این سخن بگفتند: یکی برخاست و گفت ای محمد ما فرشتگان میپرستیم و ایشان دختران خدا اند. دیگری برخداست گفت: ای محمد ما بتو ایمان نیاوریم تا تو خدای و فرشتگان بگواهی بیاوری و گواهی دهند که تو پیغمبر خدایی. و عبدالله بن ابی امیه که عمه زاده پیغمبر بود، برخاست و گفت، ای محمد، ما بتو ایمان نیاوریم تا آنگه که نردبانی بر آسمان نهی و بدان نردبان ببالا میروی و به آسمان روی و باز از آن جایگاه فرود آئی و با خود چهار گواه از فرشتگان بیاوری، تا گواهی دهند که تو پیغمبر خدائی، و چون این همه بکرده باشی مرا گمان چنانست که هم ایمان نیاوریم بتو. سید علیه السلام چون دید که قوم دست بغوغا آوردند و هریکی هرزهای آغاز کردند، دل تنگ شد و از پیش ایشان برخاست و بخانه بازرفت.»

براستی اگر کسی پیش شما بیاید و چنین داوش هایی (ادعاهایی) را بکند و چنین رفتاری را نشان دهد شما به جز اینکه بیاندیشید که آنکس دیوانه است، آیا به چیزی دیگر خواهید اندیشید؟

اما این نهاده (قضیه) به همین سادگی پایان نمیپذیرد، پیامبر اسلام افزون بر اینکه گفته هایِ دیوانگان را به زبان میآورده است و رفتاری دیوانه وار نیز داشته است، محمد بن عبدالله کمابیش همگی ویژگیهای کسی را داشته است که به سختی بیمار بوده و یک هالت روانی ترازمند (متعادل) نداشته است؛ پیامبر اسلام از اینکه او را دیوانه مینامیدند بسیار آزُرده بوده است و از افسردگی میخواسته است خود کشی کند، تاریخ تبری درباره-یِ این تلاش برای خودکشی اینگونه نوشته است:

«میخواستم به بالای کوه بلندی بروم و خود را به پایین پرت کنم، و با کشتن خود، خود را آسوده سازم. با این هدف به بالای کوه رفتم، وقتی که به میانه کوه رسیدم صدایی از آسمان شنیدم که میگفت “ای محمد تو رسول الله هستی و من جبرئيل‌ هستم.»

دیگر نَسک های (کتابهای) تاریخی همچون «سیرت رسول الله» نیز این نهاده (قضیه) را گزارش کرده اند، محمد بن عبدالله درست پس از دریافت نخستین «پیام آسمانی» آهنگ خود کشی داشته است، زیرا میپنداشته است که دیوانه شده است!

«پس من این بخواندم ، چون بخوانده بودم، جبرئیل علیه السلام، از پیش من برفت. من در حال از خواب باز آمدم و سورت اقرا تا آنجا که گفته بود از برداشتم و همچون نقشی بود که بر دل من کرده بودند. (حال در میان مخلوقات الله هیچکدام در نزد من از کاهنان و انسانهای دیوانه منفور تر نبودند، من حتی نمیتوانستم به آنها نگاه کنم. با خود اندیشیدم، نکند که من شاعر یا دیوانه ای باشم – مبادا که قریش هرگز چنین چیزی به من بگوید، من به بالای کوه خواهم رفت و خود را پایین خواهم انداخت تا کشته شوم و آرام گیرم، پس من رفتم و) بعد از آن من از غار برون رفتم و چون به میان کوه رسیدم آوازی شنیدم از جانب آسمان که میگفت “ای محمد توئی پیغمبر خدای و منم جبرئیل.»

آیا اگر کسی که آهنگ خودکشی داشته باشد و چندین بار تلاش برای خود کشی کرده باشد دچار گرفتاری های ژرف روانی نمیباشد؟ دیوانه به چه کسی گفته میشود؟ مگر سوایِ این است که در آن دوران مردم به کسانی دیوانه میگفتند که تراز روانی نداشتند و چنین رفتار هایی از آنها سر میزده است؟ امروزه کسانی را که آهنگ خودکشی دارند زیر پوشش درمانی و نگهداری هایِ ویژه پزشکی میگُذارند؛ این گرفتاری تنها به آهنگِ محمد بن عبدالله برایِ کُشتن خودش پایان نمیپذیرد، محمد بن عبدالله در هنگام دریافتِ «پیام آسمانی» از هوش میرفته است. اکنون دیرینه ترین گزارش تاریخی از شیوه-یِ دیدار نخستین محمد بن عبدالله با جبرئیل را درنگرید:

پیغمبر علیه السلام، حکایت کرد و گفت: «شب بیست و چهارم از ماه رمضان خفته بودم و چشم من به خواب رفته بود که جبرئیل، علیه السلام در آمد و نامه ای در پاره ای دیباج سبز پیچیده بود و آن نامه بیرون آورد و مرا داد و گفت: بخوان. من گفتم: نمیتوانم خواندن. آنگه دست مرا بگرفت و سخت بفشرد، چنانکه هوش از من برفت، و بعد از آن دست از من بداشت و دیگر مرا گفت: بخوان، این نوبت از ترس گفتم: چه بخوانم گفت… »

بیهوش شدن محمد بن عبدالله سوای اینکه او گرفتاری هایِ روانی داشته است و بیمار بوده است چه چیزی را میتواند نشان دهد؟ اینکه او دیوانه است! محمد بن عبدالله خود نیز همینگونه فکر میکرده است «کتاب الطبقات» ابن سعد بازنموده است (شرح داده است) که: محمد بن عبدالله پس از رسیدن به خانه اش، به خدیجه گفته است که گمان میکند دیوانه شده باشد.

«ای خدیجه، نورهایی را میبینم و صداهایی را میشنوم، میترسم دیوانه شده باشم. »

در بُنمایه های (منبع های) دیگری، رفتار محمد بن عبدالله در هنگام رسیدن به خانه پس از نُخستین « وَخش (وحی)» اینگونه زابانده شده است (توصیف شده است):

«سپس رسول الله با آنز وحی که دریافت کرده بود، بازگشت، ماهیچه های گردنش از رعب و وحشت میلرزیدند، سپس او به خدیجه رسید و گفت “مرا بپوشان، مرا بپوشان” آنها او را پوشاندند و ترس او فروکش کرد، او گفت “ای خدیجه، مرا چه شده است (مشکل من چیست)؟ سپس هر آنچه را بر او اتفاق افتاده بود، برای خدیجه گفت و سپس گفت: میترسم اتفاقی برایم افتاده باشد.»

محمد بن عبدالله خود نمیدانسته است که جبرئیل چیست و به او باورانده شد که جبرئیل یک فرشته است که وَخش (وحی) میآورد.

«جبرئیل علیه السلام به قاعده خویش فرود آمدی و سید علیه السلام، او را بدیدی و سخن وی بشنیدی، لکن سید را علیه السلام، هنوز یقین نمیشد، که وی جبرئیل است و او را اندیشه ای دیگر می افتاد و احوال خود با کس نمیگفت الا با خدیجه. یک روز از بس که متفکر بود پیش خدیجه رفت و گفت: یا خدیجه، من از این حالت خود میترسم و نمیدانم که این کیست که من او را میبینم؟ و این چیست که از وی همی شنوم؟ خدیجه گفت: ای ابن عم من، هیچ توانی که چون او پیش تو آید- یعنی جبرئیل، علیه السلام – تو ما را خبر دهی؟ سید علیه السلام گفت: بلی توانم و این بار که بر من آید ترا خبر دهم. پس چون جبرئیل علیه السلام، در آمد خدیجه را خبر داد و گفت: یا خدیجه، اینک صاحب من آید که برابر بر من می آید، یعنی جبرئیل. آنگه خدیجه گفت: ای پسر عم من، برخیز و بر زانوی چپ من نشین. سید علیه السلام، برخواست و بزانوی چپ وی نشست. خدیجه او را گفت : اکنون او را میبینی؟ گفت: بلی. خدیجه گفت: با زانوی راست من نشین. سید علیه السلام برخواست و با زانوی راست وی نشست. گفت: اکنون او را میبینی؟ گفت: بلی. خدیجه گفت: برخیز و بر کنار من نشین. سید علیه السلام، برخاست و بر کنار وی نشست و خدیجه مقنعه از سر بیفگند، و موی خود مکشوف گردانید، در حال که او موی خود مکشوف گردانید، جبرئیل علیه اسلام غایب شد. دیگر پیغمبر را، علیه السلام گفت: او را میبینی؟ گفت: نه. پس خدیجه آواز برداشت و گفت: یا محمد، دل خوشدار که آنچه تو آن را میبینی فرشته است نه دیو، و آنچه تو از وی میشنوی وحی رحمان است نه وسواس شیطان.»

گفته اند این آزمایش از اینرو بوده است که فرشته با دیدن موی برهنه-یِ زن شرم میکند و میرود، ولی دیو چون بی آبرو است موی برهنه-ی زن را نگاه میکند، از اینرو بوده است که خدیجه میخواسته است ببیند آنچه محمد بن عبدالله میبیند فرشته است یا دیو، هرآینه (البته) این شایش (امکان) هست که رویکرد (توجه) محمد بن عبدالله هنگامیکه خدیجه موهایش را افشان میکرده است، به موهای خدیجه کشیده شده باشد و از روی همین کیانش (تمرکز) باشد که او دیگر آنچه پیش از این میدیده است را ندیده.

به یک آدم نیمه دیوانه که در هالت بیهوش شدن، یاده های درهم برهمی بر ذهنش بجای مانده است، میتوان به سادگی باوراند که بابا جان، تو پیامبری! محمد خود نمیدانسته است که چه دیده است و چه شده است، به او از سویِ پیرامونیانش نیوشانده میشُد (تلقین میشُد) که به تو وَخش (وحی) میشود و آن چیزی که میبینی یک فرشته است! هر آینه (البته) خدیجه خود از وَخش (وحی) و جبرئیل و دیگر چیزها آگاهی نداشته است، این پسر اَپدر (عموی) خدیجه «ورقه ابن نوفل» بوده است که با پیامبری و وَخش (وحی) و دین هایِ سامی بخوبی آشنا بوده است، ورقه بگونه-ی جدی به محمد بن عبدالله میباوراند که او یک پیامبر است، پیش از اینکه ماجرایِ بالا روی دهد.

«چون ورقه حکایت از سید، علیه السلام، بشنید، سوگند خورد و گفت: ای محمد، به آن خدایی که جان ورقه در ید قدرت اوست که آنچه تو دیدی جبرائیل بود همچنانکه از نزد حق تعالی بر موسی می آمد بر تو آمد و تو آنچه از وی شنیدی وحی خدای بود و تو پیغمبر آخر الزمانی و بهتر عالمیانی.»

شاید پس از این نیوشِش ها (تلقین ها) بوده است که محمد نیمه دیوانه نیروی روانی بیشتری میگیرد و با اُستواری میگوید که:« آن آزمونی که او داشته است آزمونی الهی بوده است و او براستی یک پیامبر است.»

سوره نجم آیات 1 تا 10.

وَالنَّجْمِ إِذَا هَوَى؛ مَا ضَلَّ صَاحِبُكُمْ وَمَا غَوَى؛ وَمَا يَنطِقُ عَنِ الْهَوَى؛ إِنْ هُوَ إِلَّا وَحْيٌ يُوحَى؛عَلَّمَهُ شَدِيدُ الْقُوَى؛ ذُو مِرَّةٍ فَاسْتَوَى؛ وَهُوَ بِالْأُفُقِ الْأَعْلَى؛ ثُمَّ دَنَا فَتَدَلَّى؛ فَكَانَ قَابَ قَوْسَيْنِ أَوْ أَدْنَى؛ فَأَوْحَى إِلَى عَبْدِهِ مَا أَوْحَى.

«سوگند به آن ستاره چون پنهان شد؛ که، يار شما نه گمراه شده و نه به راه کج رفته است؛ و سخن از روی هوی نمی گويد؛ نيست اين سخن جز آنچه بدو وحی می شود؛ او را آن فرشته بس نيرومند آموزش داده است؛ صاحب نيرويی که استيلا يافت؛ و او به کناره بلند آسمان بود؛ سپس نزديک شد و بسيار نزديک شد؛ تا به قدر دو کمان ، يا نزديک تر؛ و خدا به بنده خود هر چه بايد وحی کند وحی کرد.»

بی شک ورقه ابن نوفل یکی از کسانی است که در پیامبری محمد نقش کلیدی را بازی کرده است، بخش فراوانی از سرگذشت پیامبری محمد زیر سر ورقه ابن نوفل است، او از دانشمندانِ زمانش بوده است؛ انجیل و تورات را به عبری مینوشته است، چند روز پس از اینکه محمد بن عبدالله داوش (ادعای) گرفتن نخستین وخَش (وحی) را میکُند، ورقه ابن نوفل میمیرد، و مرگ ورقه همزمان میشود با بُریده شدن وَخش هایِ (وحی های) « الهی»، محمد برای زمانی نزدیک به سه سال دیگر هیچ وَخشی (وحی ای) نمیگیرد، آیا این رویداد جای شگفتی نیست! اگر مرگ یک آدم سبب بُریده شدن وَخش (وحی) محمد شود، چه بازده-ی خَرَدمندانه ای میتوان از این پیشامد گرفت مگر اینکه سرچشمه-ی وَخش (وحی) در آن دوران همان آدم بوده است؟ محمد بن عبدالله در این زمان از بهر اینکه پیوندش با وَخش (وحی) بُریده شده بود، به اندازه ای افسرده و نگران بود که دوباره چندین بار آهنگ خود کشی داشته است، زیرا او میپنداشت که دیوانه شده است. محمد به بالای کوه رفت تا خود کشی کند ولی جبرئیل جلوی او را گرفت (!) و گفت محمد دلگیر نباش که تو پیامبر خدایی! شیخ صفی الرحمن المبارکپوری از برجسته ترین تاریخ دانان مسلمان اینگونه نوشته است:

«ابن سعد به اعتبار ابن عباس نقل کرده است که نزول وحی برای چند روز قطع شده بود [فتح الباری 1/27,12/360]». پس از پژوهش های موشکافانه، بنگر میرسد دُرُست ترین روایت این باشد که بُریده شدن پیوند محمد با وَخش (وحی) سه سال و نیم به درازا کشیده است، هرآینه (البته) برخی از دانشمندان با این روایت پَترنیده اند (مخالفت کرده اند) ولی روشنگری بیشتر در ایتجا مرز بُردباری خواننده را درخواهد نوردید.

در این زمان، محمد بن عبدالله به گونه ای از افسردگی همراه با سرگشتگی و سرشکستگی دچار شده بود. بخاری روایت کرده است:

«نزول وحی برای زمانی قطع شده بود و پیامبر بسیار ناراحت گشته بود، بنابر آنچه ما شنیده ایم، او چندین بار قصد داشت خود را از بالای کوه ها به پایین پرتاب کند و هربار که به بالای کوه میرفت تا خود را پایین بیاندازد، جبرئیل در مقابل او ظاهر میشد و میگفت “ای محمد! تو قطعاً رسول الله هستی!” بعد از آن قلبش آرام میگرفت و خود نیز آرام میشد و به خانه باز میگشت. هرگاه بین نزول وحی وقفه ای بلند می افتاد او باز هم، همینکار را میکرد، و جبرئیل بر او نازل شده و همان حرف را تکرار میکرد. [صحیح بخاری 2/340 ]»

هنگامیکه محمد بن عبدالله وَخش (وحی) میگرفته است یک هالت شگفت انگیزی به او دست میداده است، از داستان های بسیار گوناگون میتوان ویژگیهای این هالت را یافت، صحیح بخاری با ارزش ترین نَسک داستان (کتاب حدیث) مسلمانان وَخش (وحی) گرفتن محمد را بگفته-ی کسانی که گواه فرودآمدن وَخش (وحی) بر او بوده اند اینگونه زابانده است (توصیف کرده است): «محمد در هنگام وَخش (وحی) گرفتن، ناگهان به زمین می افتاد، پوشینه پنجم شماره 170

چهره اش سرخ میشد، پوشینه دوم شماره 610

به سختی نفس میکشید، پوشینه ششم شماره 507

آوایی همچون صدای زنگ میشنید، پوشینه چهارم شماره 438

خرناس میکشید، پوشینه دوم شماره 610، مانند شتر خرناس میکشید، پوشینه سوم شماره 17،

رویش را میپوشاندند، پوشینه دوم شماره 610

بدنش از آبدانه (عرق) خیس میشد، پوشینه دوم شماره 544، پوشینه چهارم شماره 95،

محمد بن عبدالله هرآینه (البته) شمار فراوانی از وَخش های (وحی های) خود را نیز در هنگام خواب میگرفته است، یا بهتر است بگوییم: میداویده است ( ادعا میکرده است) که در هنگام خواب بر او وَخش (وحی) شده است و رویاهای او رویاهای راستین بوده اند، ولی فراپُرسش (مئسله-ی) دلچسب این است که محمد با خواب هایِ خود سر عرب ها را نیز کلاه میگذاشته است، و به آنها دروغ میگفته است؛ برای نمونه در روزی که بنا بر این بود جنگ بدر پیش بیاید، محمد به مسلمانان میگوید که در خواب وَخش (وحی) گرفته است و الله شُمار دشمنان را کم اَنگاشته است (تخمین زده است)، محمد میدانسته است که عرب ها آماده نیستند با زبان خوش برای گزافه گویی های او با دشمنان اسلام که هم دُوتاکمان ها (قبیله ای ها) و هتا نزدیکان و خویشاوندانشان بودند بجنگند برای همین او ناگُزیر بوده است که با دروغ و روش های گوناگون آنها را گول بزند، هرآینه (البته) چند دَستک (سند) از این نهاده (قضیه) در خود قرآن آمده است، ولی از دیدگاه مسلمانان، این خودِ الله است که سر عرب ها را شیره مالیده است:

سوره انفال آیه 43

اذ يريكهم الله في منامك قليلا ولو اراكهم كثيرا لفشلتم ولتنازعتم في الامر ولكن الله سلم انه عليم بذات الصدور.

«در خواب، خدا شمارشان را به تو اندک نشان داد. اگر شمار آنها را بسیار نشان داده بود، از ترس ناتوان میشدید و در تصمیم به جنگ به مناقشه برمیخواستید، ولی خداوند شما را از دشمنان در امان داشت، که او به آنچه در دلهاست آگاه است.»

صدام حسین در دادگاه خود گفته-ی دلچَسبی را زد، او گفت اگر کسی دروغ بگوید، باز هم این شایش (امکان) هست که دروغ بگوید! بنابراین اگر آدم دروغی را از کسی میشنود، باید بیش از پیش گمان ببرد که آنکس باز هم دروغ بگوید، در قرآن مسلمانان نگاشته شده است که:« الله به برخی از مسلمانان دروغ گفته است تا آنها را به کار ویژه ای وا دارد؛» خود خدای اسلامگرایان نیز همچون خودشان فرومایه و تباهخوی است و «دروغ گُزینشی و بجا میگوید» (دروغ مصلحتی میگوید).» چه کسی میداند که این الله با پیشینه-ی بد، باز هم همان کار را بازکرد ندهد (تکرار نکند) و باز هم دروغ نگوید؟ گویا برای الله نیز هدف وسیله را توجیه میکند؛ اکنون به اَنگارید (تصور کنید) که پس از مرگ و در «جهان دیگر» الله به مسلمانان بگوید:« من با فرستادن قرآن میخواستم شما را آزمایش کنم، آنهایی را که تا این اندازه نادان بودند که به قرآن باور داشتند، به دوزخ خواهم فرستاد و آنهایی را که خردگرا بودند و قرآن را نپذیرفتند به بهشت خواهم فرستاد». چنین کارهایی را میشود از الله مسلمانان (اگر وجود داشته باشد) به رسایی (کاملا) پیش بینی کرد. اگر مسلمانان در چنین نهشی (وضعی) گرفتار آیند، چه خاکی به سرشان خواهند ریخت؟ شگفتا که چه جانوری است این الله! ریچارد داوکینز به درستی گفته است که:« خدای سامی بی پایه ترین موجودِ افسانه ای است که آدمی تا کنون در افسانه سازی هایش پدید آورده است.» آیا خدا به آدم دروغ میگوید؟

سوای این پارادُخش گویی هایی (تناقض گویی هایی) که محمد بیان میداشته است، او پیش از اینکه پیامبر بشود و داوش (ادعای) پیامبری کُند نیز همینگونه یاوه گویی میکرده است و دیگران گمان میکردند او دیوانه است، او گفته است: «هنگامیکه کودک بود کسانی با جامه-ی سپید آمدند و شکمش را پاره کردند و دلش را در آوردند،» وامانده-ی داستان را خود بخوانید،

این داستان از زبان حلیمه، دایه محمد نقل میشود:

«پس از آن سید، علیه الصلوه والسلام، چون زمانی گذشته بود، روزی، بیرون از چادر رفته بود، گله بزغاله میچرانید و خود بازی میکرد با برادر دیگر که شیر یکدیگر خورده بودند (برادر رضاعی بودند)، ناگاه دیدم که برادرش فریاد برآورد و میدوید و میگفت: «یا اماه، دو کس آمدند و برادر قریشی مرا خوابانیدند و شکم وی بشکافتند و تازیانه ای چند بر وی زدند و اینک افتاده است.» حلیمه گفت: «من و شوهرم بدویدیم و سید را، علیه السلام، دیدیم که افتاده بود و بترسیده بود و گونه رویش بگردیده بود. پس من او را بر گرفتم و بر سر و روی وی بوسه دادم و گفتم: جان مادر ترا چه افتاد؟» سید علیه السلام گفت: «ای مادر، این ساعت دو شخص آمدند که جامه ای سپید داشتند و من را بخوابانیدند و شکم مرا بشکافتند و چیزی چند ازان برگرفتند و چیزی چند باز جای نهادند، ندانم که چه برگرفتند و چه باز جای نهادند و دیگر شکم من باز دوختند و برفتند. و آنگاه آن دو کس جبرئیل و میکائیل بودند، اما سید علیه الصلوه و السلام، آنگاه نمیدانست.»

در اینجا باید درنگریست که برادر رضاعی محمد، این داستان را خود ندیده است ونکه (بلکه) و تنها آنچه را که محمد به او گفته است بیان داشته است. و این دلچسب است که حلیمه و شوهرش پس از این رویداد محمد را به مادرش آمنه باز میگردانند، زیرا پی بُرده بودند که محمد دیوانه شده است یا به گُفته-ی ابن اسحق «دیو بر وی راه یافته است»، و آنها نمیخواستند که اگر این دیوانگی بلایی سر محمد بیاورد آنها خُورتاکش (مسئولش) باشند.

«چون این هالت بر سید علیه السلام افتاد، شوهرم گفت: ای زن، پیش از آن که برای این پسر رویداد دیگری پیش بیاید، او را باز پیش مادر بر، که من میترسم که دیو بر وی راه یافته است. پس چون شوهرم چنین گفت، او را بر گرفتم و به مکه بردم پیش آمنه. »

سپس تر هنگامیکه محمد بن عبداالله بزرگ شُد این داستان را خود اینگونه بازگویی کرده است:

«من آنم که در قبیله بنی سعد شیر خوارگی کردم و در آن جایگه بپروردم و روزی بزغاله ای چند میچرانیدم، ناگاه دو شخص آمدند و جامه ای سپید داشتند، یعنی جبرئیل و میکائیل علیهما السلام، و در دست ایشان طشتی زرین بود و آن طشت پر از برف رحمت بود، آنگاه بگرفتند مرا و بخوابانیدند و شکم من بشکافتند و دل من بیرون آوردند و گوشت پاره ای سیاه از آن بیرون کردند و بیانداختند، و پس دل مرا در آن طشت نهادند و به آب رحمت بشستند و بعد از آن باز جای خود نهادند و شکم من باز دوختند و درست باز کردند.»

ترجمه کُننده سیرت، «قلب» عربی را به «دل» پارسی برگردانده است، این نکته درنگریستنی است که محمد بن عبدالله مینداشته است که «دل» بجایِ مغز او جایگاهِ اندیشیدن است و این فراپُرسش (مسئله) در قرآن نیز دیده میشود (12)، تبری تاریخ نگار نام آور و مسلمان از ابوذر بازگویی کرده است که:« آن دو فرشته پس از باز کردن سینه-یِ محمد بن عبدالله، دل او را در آوردند و آلودگی هایِ سرچشمه گرفته از اهریمن و آن لخته خونی را که در دلش بوده است در آورده اند، و پس از اینکه او را واگُذاشتند (ترک کردند) مُهری بر پُشت او زدند» (18)، محمد همواره از این مُهر که خالی میانِ دو کتفش بوده است برایِ اُستوانش (اثبات) پیامبریش بهره میبُرده است و این خال به مُهر پیامبری او پُرآوازه بوده است. محمد بن عبدالله هرآینه (البته) سپس تر ها نیز همان داستان را دوباره بازگویی کرده است، ولی اینبار جبرئیل سینه او را باز میکند و در آن خَرَد و ایمان میریزد!

صحیح البخاری؛ پوشینه اول ؛ شماره 354:

ابوذر بازگویی کرده است که:« محمد پیامبر الله ؛ اظهار داشت؛ هنگامی که من در مکه بودم؛ سقف اتاق خانه ام برداشته شد و جبرئیل در اتاق فرود آمد وسینه مرا پاره کرد و آنرا با آب زمزم شستشو داد. سپس؛ محتویات یک سینی طلایی را که پر از عقل و ایمان بود؛ در سینه من ریخت و پارگی آنرا بست.»

دیدارهای محمد با جبرئیل چگونه بود؟ محمد گاهی زمان ها جبرئیل را نشسته بر تختی میدید!

صحیح بخاری، پوشینه 6 شماره 447

«یکبار هنگامیکه که راه میرفتم، ناگهان سدایی از آسمان شنیدم. به بالا نگاه کردم و در شگفت شدم، همان فرشته ای را که من آنرا در غار حرا دیده بود دیدم. او بر روی یک تخت میان زمین و آسمان نشسته بود. من از او ترسیدم، به خانه آمدم و گفتم مرا بپوشانید، مرا بپوشانید.»

در گاهی زمان ها هنگامیکه محمد وحی میگرفت، خود را میپوشانید، به این چم (یعنی) که پارچه ای بر سر خود میکشید، در قرآن نیز به این نهاده (موضوع) اشاره شده است، سوره المدثر با «یا ایها المدثر» آغاز میشود، به چم (یعنی) «ای جامه به سر کشیده!» شاید باورکردنی نباشد ولی کُهن ترین نَسک های (کتابهای) تاریخی مسلمانان، به هنجار (معمولاً) جبرئیل را نشسته بر روی یک خر بازنمود میکنند (شرح میدهند)؛ در بسیاری از زمان ها جبرئیل سوار بر خر، بر پیامبر اسلام نازل میشده است، اگر پیامبر اسلام امروز میزیست، بیگمان او جبرئیل را نشسته در اتومبیل رولزرویز میدید!

«چون وقت نماز پیشین بود، جبرئیل علیه السلام بیامد و عمامه ای از استبرق در سر داشت و بر استری خنگ (خری سفید) نشسته بود و قطیفه دیباج (لباسی ابریشمی) برافگنده بود،»

عایشه همسر محمد بن عبدالله نیز فکر کرده بود که محمد دیوانه شده است، او فکر میکرد با زنانش همبستر شده باشد، درهالی که چنین نکرده بود. عایشه دیوانگی را با جادو و به جَنبل افتادن (طلسم شدن) بیان کرده است.

صحیح البخاری؛ پوشینه هفتم؛ شماره 658:

«عایشه بازگویی کرده است که مردی به نام لبید بن الاعصم از طایفه بنی زریق؛ محمد را افسون میکرد و او را وادار مینمود که گمان کُند که کاری انجام داده است که براستی آن کار از او سر نزده بوده است.»

صحیح البخاری؛ پوشینه هفتم؛ شماره 660:

عایشه بازگویی کرده است که:« پیامبر الله؛ گاهی زمان ها افسون میشُد و میپنداشت که با همسرانش همخوابگی کرده است؛ درهالیکه براستی به چنین کاری دست نزده بوده است….. او در چنین زمانی افسون شُده بوده است.»

صحیح البخاری؛ پوشینه هفتم؛ شماره 661:

عایشه بازگویی کرده است:« محمد پیامبر را چنان افسون میکردند که او میپداشت؛ کارهایی انجام داده که هیچگاه به آن کارها دست نزده بوده است.»

هنگامیکه محمد بن عبدالله در بستر مرگ بود و کاغذی خواست تا خواستنامه (وصیتنامه) بنگارد، عمر گفت:« به او فشار آمده است و هذیان میگوید، برایش کاغذ نیاورید،» از این داستان که به داستان «قرطاس» به چم (یعنی) «کاغذ» پُرآوازه است، در بُنمایه های (منبع های) تاریخی بسیار سخن آمده است.

برآیندِ سُخن اینکه نه تنها دُشمنانِ محمد بن عبدالله باور داشتند او دیوانه است، ونکه (بلکه) نزدیکان او و هتا خود او نیز میپنداشته است که دیوانه بوده است. فرنودها و گواهی های بَسنده-ی (کافی) تاریخی وجود دارند که نشان میدهند که محمد بسانِ دیوانگان رفتار میکرده است؛ اکنون پرسش این است که آیا عرب ها درست میگفتند؟ دکتر مسعود انصاری در نَسکِ (کتاب) نگاهی نو به اسلام، این ویژگیهایِ محمد بن عبدالله را به این گرفتاری بربسته است که او دچار بیماری ای به نام بیماری دیوزدگی (صرع) بوده است، دکتر انصاری اینگونه در باره-ی بیماریِ دیوزدگی (صرع) روشنگری کرده است:

«صرع یک بیماری روانی (عصبی) است که فرد بیمار گاه به گاه دچار تَنش هایِ اندرونی میشود. این تَنش ها که هالت لرزش در بیمار به وجود می آورد، برآیندِ ناروامند بودن (غیر عادی بودن) خیزآب هایِ (امواج) مغزی او است. تَنش های یاد شده بویژه برآیندِ کارها و کُنش های بیش از اندازه-یِ گروهی از یاخته های (سلول های) مغزی است. این تنش ها خودشان را با چهر هایِ گوناگون نشان میدهند که سخت ترین آنها با لرزش های سخت همراه بوده و هالت هایِ سَبُکِ آن، برخی دگرگونی هایِ ناچیزی در منش فردِ بیمار به وجود می آورند که برایِ دیگران درنگریستنی (قابل مشاهده) نبوده و تنها خود بیمار آنرا سُهِش خواهد کرد (حس خواهد کرد). بیماری دیوزدگی (صرع) دست کم نشانگر آنست که در هنگام تَنش های درونی، مغز از انجام کارهای روامند (عادی) باز ایستاده است. از آنجا که همگی کارها و رفتار آدمی از مغز او سرچشمه میگرد، میتوان گفت که در هنگام تَنش هایِ دیوزدگی (صرع)، اندیشه گری و منش آدمی به کاستی و بی سامانی خواهند گرایید. یکی از پژوهشگران مینویسد: بیماری دیوزدگی (صرع) با ناتوانی مغزی همراه بوده و در بسیاری از بیماران گرایش هایِ گُنی (جنسی) بسیار سخت پدید میآید و سبب خواهد شد که بیمار برایِ خُرسند کردن نیازهای گُنی (جنسی) خود به برخی کارهایِ گستاخانه دست بزند.»

شما نیز اگر محمد بن عبدالله را از نزدیک میدید و رفتار او را آنچنان که با ارزش ترین و کهن ترین نَسک هایِ (کتابهای) تاریخی گزارش کرده اند، میدید، که برخی از آنها دیرینه ای (قدمتی) بیش از هزار و چند سد سال دارند، شاید به همین بازده میرسیدید که او یک دیوانه بوده است، هرآینه (البته) این بستگی به این دارد که شما نیز آدم باهوشی باشید و یا اینکه مانند عرب های پیرامون محمد از نادانان و سبُک مغزان باشید. عرب هایِ آن دوران مانند امروز نمیتوانستند بگویند: «محمد وَرتَکی (انحراف) روانی دارد»، آنها به زبان خود میگفتند: «او افسون شده، دیو زده، جَنبل شده (طلسم شده)، کاهن و یا دیوانه است.» اسلام از زمان محمد بن عبدالله تاکنون از سوی کسانِ بسیار فراوانی از آگاهان به فقه گرفته و فرزانگان (فلسفه دانان) تا ادیبان و دیگران غنی سازی شده است. به همین فرنود (دلیل) است که مسلمانان چهره-یِ پنهان شده-یِ محمد بن عبدالله را در لابلای تاریخ آن نمیبینند و از شناخت تاریخی و موشکافانه-یِ پیامبرشان بیم دارند. آیا از دیدگاهِ شما اگر خداوند پیامبری را برگُزیند و بخواهد بدست او پیامی را به شما برساند، او کسی را برمیگُزیند که بسانِ دیوانگان رفتار میکُند؟ آیا یک کس دیوانه که دچار به بیماری دیوزدگی (صرع) است و پرت و پلا میگوید، میتواند پیام آور پَروَردگار کیهان باشد (اگر چنین گمان کنیم که وجود داشته باشد)؟ آیا شما از کسی که دیوانه بنگر میآمیده است، و نمونه هایِ تاریخی فراوانی بر دیوانگی او گواهی میدهند، پیروی میکنید؟ پاسخ این پرسش بر دوش شماست!

بُنمایه: آسمون ایران






http://www.myfatherlandiran.com/


یاداشت ها:

 

[1] افسانه گیلمش: افسانه هایی همانند توفان نوح و آدم و حوا که مردم میانرودان [نیمروز (جنوب) ایران و عراق امروزی) 3000 سال پیش از پیدایش دین های سامی به آن باور داشتند.



[2] شیتسوفرنیا و پارانویید: بیماری های روانی هَستند که در آن بیمار در یک جهان خودساخته زندگی میکند.

schizophrenia

noun any of several psychotic disorders characterized by distortions of reality and disturbances of thought and language and withdrawal from social contact









گرفتاری چاه کن در چاه خود



خَشایار رُخسانی

هم میهن گرامی ما آقای عیار منصور میگویند [1]:

 

«اثر اعتراضات پراکنده و موضعی ما در روزهای گذاشته و اتی چه می باشد؟و این اعتراضات بکجاباید ختم شود؟ آیا باید هربار چندین کشته و زخمی بدهیم و تعدای از هموطنان توسط این رژیم سفاک و سر کوبگر جانی زندانی و شکنجه شوند؟ بعد ما به خانه هایمان رفته و خانواده های اسیران و قربانیان را تنها بگذاریم؟ و بعد هم منتظر یک تظاهرات دیگر بمانیم ؟ ایا این کافی است ? و ما را به نتیجه دل خواه می رساند؟ ایا بهتر نیست مثل لیبی . مصر . و تونس با یک برنامه معین و با تظاهرات ممتد و اعتصابات سراسری حکومت را یکباره به زانو در اوریم؟

 

در پایین پاسخ مرا به ایشان میخوانید:

«هم میهن گرامی آقای عیار منصور

یکی از گرفتاری هایِ بسیار مِهَند (مهم) اپوزیسیون حکومت اسلامی این است که میخواهد این حکومت اشغالگر را سرنگون کُند بدون اینکه کمترین پیش بینی های نیازین و یا برنامه ای برای بُنیادگزاری یک دولت گُذرا (موقت) را انجام داده باشد که پس از سرنگونی حکومت اسلامی تُهیگی قدرت را پُر کند، از هرج و مرج پیشگیری کُند، آرامش و سامان را به کشور بازگرداند و از مرزهای کشور در برابر جدایی خواهان پاسداری کُند. کاری که هم اکنون اپوزیسیون حکومت اسلامی انجام میدهد همانند کار آن چاه کنی است که به اندازه ای سرگرم کار کندن چاه است که نمیداند دارد با اینکار، خودش را در یک دامی گرفتار میسازد. نگرانی شما از گردهمایی و راهپیمایی های بی هدف بسیار بجا است. با آنکه هزاران جوان آزادیخواه آماده-ی جانفشانی برای دستیافتن به آزادی هَستند، ولی با اینهمه آنها تنها برای این به خیابان ها میروند تا ناخُرسندی شان را از حکومت اسلامی نشان دهند و نه برای سرنگونی حکومت اسلامی. ولی حکومت اسلامی جوانان بسیجی را که شستشوی مغزی داده است تنها با هدف کشتن جوانان آزادیخواه به خیابان ها میفرستد. اگر هدف از گردهمایی های خیابانی نشان دادن بیزاری مردم از حکومت اسلامی است تا «شایستگی» این حکومت اشغالگر برای نمایندگی کردن از مردم ایران زیر پرسش برود، هم حکومت اسلامی از این نهاده (موضوع) آگاه است و هم همگی کشورهای جهان، پس دیگر هیچ فرنودی (دلیلی) نیست که برای آنچه که اشکار است جوانان با رفتن به خیابان ها دوباره خون و جانشان را بدهند و هربار شمار فراوانی از آنها زندانی و زیر شکنجه کشته شوند. و جای افسوس نیز اینجاست که این جنبش به اندازه ای بی در و پیکر و بی سازمان است که با آنکه دوسال از هستی آن میگذرد باز یک وبگاهی در تارکده (اینترنت) برای گردآوری نام دستگیرشدگان و کُرپانیانی (قربانیانی) که در گردهمایی هایِ تازه دستگیر میشوند، راه اندازه نشده است.

از دیدگاه من هم اکنون مبارزه-ی جنبش با حکومت اسلامی به یک بن بست رسیده است. راه شکستن ای بن بست دگرگون کردن شیوه-ی مبارزه است. یا باید جنبش راه نافرمانی شهریگری (مدنی) را برای مبارزه با حکومت اسلامی برگُزیند همانند سازماندهی ایستکاری ها (اعتصاب ها) و خودداری از پرداخت مالیات ها که یک راه دراز مدت ولی کم هزینه با کارایی فراوان برای از کار انداختن چرخ ترازداریک (اقتصادی) دولت کودتاست. و یا اگر جنبش میخواهد بدنبال یک راهکار کوتاه مدت برای سرنگونی حکومت اسلامی برود، باید که جنبش پیش از هزینه کردن نیروی خود بر گردهمایی های میلیونی و درگیری های خیابانی، در اندیشه-ی بُنیادگزاری یک دولت گُذرا باشد؛ یک دولت گذرا که همگی آزادیخواهان را در سازمان های مردمسالار و گیتیگرا (سکولار) نمایندگی کُند، میتواند تُهیگی قدرت را پس از حکومت اسلامی پر کرده و از هرج و مرج پیشگیری کند. یک فراخون از سوی چنین دولتی میتواند میلیون ها ایرانی آزاده را بدون نگرانی از آینده و آشفتگی در کشور و با هدف سرنگونی حکومت اسلامی روانه-ی خیابان ها سازد. بازه (فاصله-ی) زمانی میان بُنیادگزاری چنین دولت گذرایی و سرنگونی حکومت اسلامی بسیار کوتاه خواهد بود.

۱۳۸۹ اسفند ۸, یکشنبه

واپسین اُردنگی


خشایار رُخسانی

چکیده:

اگرچه «منشور ویرایش شده-ی سبزها» همه-ی خواست های سیاسی هواداران جنبش را نمایندگی نمیکند، و منشور سبزها انگیزه-ی خوبی برای را برای خُرده گیری از میرحسین موسوی بدست میدهد، ولی این منشور از بندهای مردمسالارانه ای نیز برخوردار است که دریچه ای بسوی آزادی و مردمسالاری میگُشاید. با آنکه منشور سبزها خواهان فروپاشی حکومت اسلامی نیست، ولی راهی را که این منشور میخواهد بپیماید، گام به گام به فروپاشی حکومت اسلامی خواهد فرجامید؛ هزینه-یِ فروپاشی گام به گام حکومت اسلامی برای مردم و کشور ایران بسیار کمتر از یک فروپاشی ناگهانی خواهد بود که به هرج و مرج و بی سامانی در کشور بیانجامد. تنها فرنودی (دلیلی) که سبب شده است که هستی ننگین حکومت اسلامی به درازا بکشد، نبود یک دولت گُذَرا (موقت) است که بتواند پس از سرنگونی حکومت اسلامی تُهیگی قدرت را پر کند، آسایش و سامان را به کشور بازگرداند و از مرزهای کشور دربرابر جدایی خواهان نگهبانی کند.

سرآغاز:

از آنجا که منشور ویراستار شده-ی جنبش سبزها خواست های سیاسی همگی هواداران آن و سازمان های سیاسی پُشتیبان آنرا نمایندگی نمیکند، این منشور سبب دامن زدن به اندکی شک و گمانه زنی ها در ادامه-ی همراهی با این جنبش یا خودداری از آن در میانِ سازمان های سیاسی و هواداران آن در برونمرز شده است. از روز 22 بهمن سال 88 روز آغاز جنبش سبزها روشن بود که جُنبش سبزها جنبش یکدستی نیست ونکه (بلکه) این جنبش از پَشک های (طبقه های) گوناگونِ همبودگاهِ ایران با امیدها و خواست ها گوناگون ساخته شده است. از آغاز پیدایش این جنبش اگر چه میرحسین موسوی در جایگاه رهبر نمادین این جنبش برگُزیده شد، ولی جُنبش سبزها هیچگاه از رهنمودهایِ میرحسین موسوی برای گُذر کردن از گُذرگاه های پُرپیچ و خم دورانِ هَستیش بهره ای نَبرد، نه هتا هنگامیکه او بر آرَنگِ (شعار) :«هم غزه، هم لبنان جانم فدای ایران» پافشاری کرد. ولی دیدیم که جنبش سبزها آرَنگ هایِ خودش را سرداد که: «نه غزه، نه لبنان جانم فدای ایران» و آن آرنگی (شعاری) که برای برپایی یک «جمهوری ایرانی» فریاد زده شُد هیچ نزدیکی با خواست میرحسن موسوی نداشت. ولی این گفته به هیچ وجه به این چم (معنی) نیست که میرحسین موسوی در جنبش سبزها از هیچ هواداری برخوردار نیست؛ بیگمان میرحسین موسوی نیز در میان جنبش سبزها از هوادارانی برخوردار است، ولی شمار آنها به آن اندازه نیست که بخواهد آرَنگ های (شعارهای) جنبش را نشاخت کُند (تعیین کُند). اگر امروز منشوری به نام «منشور جنبش سبز» بیرون آمده است که خواست های بخش بزرگی از هوادارانِ مردمسالار و گیتیگرای (سکولار) آنرا نمایندگی نمیکند، اینکار میرحسین موسوی اگر چه انگیزه ای برای سرزنش کردن از او بدست میدهد، ولی خُرده گیری از او در این پیوند نباید سبب خودداری از ادمه-ی همراهی با جنبش شود. زیرا اگر چه او در «منشور سبزها» آرزوی هواداران خودش را برپایه-ی «اجرای بدون کم و کاست دات های پایه ای (قانون اساسی)، خواستار شده است، ولی آنجا که این منشور از گُزیدمان (انتخابات) آزاد بدون دیدهبانی و بازرسی شورای نگهبان، رسانه های آزاد و هاگ های مردمی (حقوق بشر) و آزادی هَنگان ها (حزب ها) گفته به میان میآورد، دریچه ای را به سوی آزادی میگشاید که آزادیخواهان میتوانند در یک اِسپاش (فضای) سیاسی آسوده و بدون تَنش، بهترین بهره ها را از آن ببرند. ما آزادیخواهانِ مردمسالار و گیتیگرا (سکولار) مبیایست همچنان از جنبش سبزها پُشتیبانی کُنیم زیرا تا کناره گیری سید علی خامنه ای از قدرت ما با هواداران میر حسین موسوی یک هدف را دنبال میکنیم، ولی همراستا (موازی) با آن، ما باید به سازماندهی خودمان و همکاری باهم روی بیاوریم.

دیگر اینکه اگر چه «منشور سبزها» خواهان سرنگونی حکومت اسلامی نشُده است، ولی این راه به فروپاشی گام به گام حکومت اسلامی خواهد فرجامید که هزینه-ی آن در برابر سرنگونی ناگهانی حکومت اسلامی برای مردم ایران بسیار کمتر خواهد بود تا اینکه بخواهد این فروپاشی به دامن زدن هرج و مرج و برپایی یک جو آشفته و بی سامان در کشور بفرجامد. نگرانی من از به درازا کشیده شدن هَستی ننگین حکومت اسلامی نیست، زیرا من بیگمان هَستم که اگر افزایش فشارهای خیابانی و نافرمانی شهریگری (مدنی) سبب پس نشینی سیاسی سید علی خامنه ای تنها به اندازه-ی یک گام شوند، این ساختار خودکامه همانند یک خانه-ی کاغذی فروخواهد ریخت، و بختی برای میرحسین موسوی نخواهد ماند که بخواهد بندهای «منشور سبزها» را مو به مو اجرا کُند. همانند همان سرنوشتی که گُرباتچوف واپسین فرنشین دولتِ روسیه شوروی آزمود که آساویرایی (اصلاحات قوانین) او در کشور آنچنان به تُندی سبب فروپاشی روسیه شوروی گَشتند که هیچ ژایشی (فرصتی) برای او بدست نداد تا او بتواند برنامه های ویرایشگری (اصلاحی) خودش را دُنبال کُند.

نگرانی من از نبود یک دولتِ گُذرا است که بتواند با سرنگونی حکومت اسلامی بیدرنگ تُهیگی قدرت را پُرکند، آسایش و سامان را به کشور بازگرداند، از مرزهای کشور در برابر جدایی خواهان نگهبانی کُند و زمینه-ی برپایی یک گُزیدمان آزاد را فراهم آورد. شوربختانه هم اکنون نیروهای سیاسی برونمرزی دارای چنین بُرنایش (بُلوغ) سیاسی نیستند که بتوان به آنها اُمید داشت که با کنار گذاشتن پادیاری های (اختلاف های) شاخه ای شان دست از ناسازگاری ها و دشمنی بکشند و با نشستن در کنار هم یک منشور مردمسالار و گیتیگرا (سکولار) برای یک دولت گُذرا بنویسند. بدبختانه یکی از فرنودهای (دلیل های) به درازا کشیده شدن هَستی ننگین این حکومت اشغالگر اسلامی که امروز تنها لاشه ای از آن بجا مانده است، همین نبود یک دولت گُذار و مردمسالار بوده است که بتواند به نمایندگی از یک اپوزیسیون همبسته و مردمسالار پدید آید، تا با دادنِ اَپَستام (اطمینان) به مردم پُشتیبانی آنها را بدست آورد و به سیدعلی خامنه ای که یک پا در هوا لب پرتگاه نابودی ایستاده است، واپسین در کونی را بزند.

یکشنبه 8 اسفند، مهرشید، 7032 آریایی میترایی

 
فرستادنِ پیام به دنباله Donbaleh



۱۳۸۹ اسفند ۶, جمعه

نافرمانی شهریگری (مدنی) بهترین گُزینه برای گُذر از بختک حکومت اسلامی


خشایار رُخسانی

یکی از گرفتاری هایِ بُزرگی که میتواند با سرنگونی حکومت اسلامی گریبان مردم ایران را بگیرد، گرفتاری ما با جُدایی خواهانِ تُرک هست. هیچ از خودتان پُرسیده اید که چرا در دو سال گُذشته با آنکه جنبش سبز آزادیخواهی مردم ایران توانسته است ُپشتیبانی همگی شهر ها و اسُتان ها را در سراسر کشور بدست آورد، ولی استان آذربایجان هیچ پُشتیبانی از جنبش آزادیخواهی مردم ایران نکرده است و همچنان خاموش مانده است؟ از دیدگاه من این خاموشی رازگونه بیانگر آن هدف پنهانی است که جدایی خواهان در این اُستان دُنبال میکنند؛ زیرا آنها در پَژمَر (انتظار) یک بخت برای ازهم پاشیده شدن حکومت کُیانی (مرکزی) و از دست رفتن مهار بر مرز ها هَستند تا بتوانند بدون دردسر تکه ای از خاک ایران را از کشور جدا سازند. از اینرو من هرگونه مبارزه با حکومت اسلامی را که بخواهد به هرج و مرج و از دست رفتن مهار کشور بر مرزها به سرانجامد، بسیار سیجمند (خطرناک) برای نگهداری از یکپارچگی مرزی میدانم. سوای پورمَرگ (خطر) جدایی خواهان که میتوانند از یک هرج و مرج در کشور بهترین بهره را برای دستیافتن به هدفشان ببرند، از دیگر سیج ها (خطرها) میتوان از سیج (خطر) سازمانِ بُنیادگرای اسلامی مُجاهدین خلق نام بُرد که در بُنیادهایِ اندیشمندیش هیچ ناسانی با حزب الله و طالبان ندارد؛ این سازمانِ واپسگرای دینی که بخوبی میداند که در یک اِسپاش (فضای) آسوده و مردمسالار هیچ بختی برای روی کار آن ندارند، شانس خود را تنها در نهش (وضع) آشفته و هرج و مرج در کشور جُستجو میکند تا بتواند با نُخستین ژایشی (فرصتی) که بدست میدهد، 3000 از هواداران آموزش دیده-ی خودش را از پاداگان اشرف در عراق برای چنگ انداختن بر قدرت فرابخواند و دوباره خوان (بساط) خودکامگی دینی را ولی اینبار با خلافت مسعود رجوی در این کشور بگُستراند.

از اینرو تنها راه خَرَدمندانه که بتواند به سرنگونی حکومت اشغالگر اسلامی به سرانجامد و بدون اینکه یکپارچگی مرزی را به پورمَرگَد (به خطر بیاندازد) و یا از سیج (خطر) روی کار آمدَنِ دوباره-ی بُنیادگرایانِ اسلامی همانند سازمان مجاهدنی خلق پیشگیری کُند، مبارزه نافرمانی شهریگری است. در چهار چوب مبارزه شهریگری (مدنی) باید سازماندهی ایستکاری هایِ (اعتصاب های) سراسری و خودداری از دادن مالیات های آب، کهرُبا (برق) گاز، تلفن را دوباره در دستور کارخود بگذاریم. آزادیخواهان برونمرزی که از دستِ بازتری برخوردارند باید همگی نیرو و توانِ نوآفرینی خودشان را در پیشبرد این مبارزه هزینه کنند که هیچ هزینه-ی جانی برای جوانانِ آزاده و از جان گذشته-ی درون کشور ندارد، ولی از بالاترین کارایی برای ازکار انداختن چرخ ترازداریک (اقتصادی) حکومت اشغالگر اسلامی و یک دگرگونی ساختاری بی دردسر برخوردار است، یک دگرگونی بدون هرج و مرج و سیج (خطر) جدا شدن بخشی از خاک کشور بهترین گُزینه-ی پش روی ما خواهد بود. در این پیوند گُشایش یک تَپَنگوگ (صندوق) پولی برای پُشتیبانی از کارگرانی که به ایستکاری ها (اعتصاب ها) میپیوندند، بُزرگترین کُمکی خواهد بود که ایرانیان بُرنمرزی میتوانند به هم میهنان درونمرزی خودشان بکُنند.

ناهید شید، آدینه، 6 اسفند، 7032 آریایی میترایی



اشکانیان نخستین نوپدید آورندگانِ نیروی کَهرُبا (برق) در جهان



جیمز آبراهام


«پیل پارتی», گوهر گرانسنگ ایرانیان


چه ناآگاهند آنان که می پندارند , الکساندر ولتا پدیدآرنده پیل(باتری) بوده است, حال آنکه همچون بسیاری نوآوری های شگفت آور دیگر, در این زمینه هم ایرانیان پیشگام همه جهانیان بوده اند و با بهره گیری از خرد و نیک اندیشی خود, راههای پیشرفت را یک به یک می پیموده اند.
نزدیک به 2600 سال پیش, اشکانیان پدیده ای شگرف را دریافته و از آن برای شکوفایی کار و پیشه خود و همچنین بهبودی زندگی مردمانشان , بهره جستند. این یافته ارزشمند چیزی نبود جز "پیل پارتی" که سرانجام درسال 1936 بدست «ویلهلم کونیگ» در دهکده خوجوت بغداد و در نزدیکی شهر باستانی تیسفون گه زمانی بخشی از کیان شاهنشاهی اشکانیان بود, از دل خاک بیرون آمد.

ویژگی‌های پیل اشکانی

پیل یافت شده دربرگیرنده یک کوزه سفالی به بلندی ۱۴، تراگوش ۸ و دهانه ۳ / ۳ سانتیمتر است که یک میله آهنی به درازای ۵ / ۷ سانتیمتر در بخش میانی آن از جنس ورق نورد شده جای گرفته و نقش قطب منفی باتری (آند) را بر دوش دارد. پیرامون این میله آهنی یک استوانه مسی به درازای ۸ / ۹ و ستبرای ۶ / ۲ سانتیمتر جای گرفته که با قیر ,در جای خود استوار گردیده. در بخش دهانه ,از قیر برای آب بندی پیل بهره گیری شده‌است. استوانه مسي در برابر آب تراواست، ازین رو هرگاه كوزه با مايعي پر شود ميله آهني نيز در میان مايع ,جای مي‌گيرد. پر كردن اين كوزه با آب ليمو، آب انگور و سركه, زمینه ساز پیدایش واكنش الكتروشيميايي (نیروی برق) برابربا۵/۰ ولت میان دو فلز درون كوزه مي‌شده است.
در سال 1940يكي از مهندسان بخش برق فشار قوي جنرال الكتريك به نام اف.ام.گري ,"پیل پارتی" را بازسازي كرده و با به کارگیری سولفات مس نشان داد كه نزدیک نيم ولت برق از این دستگاه , فرآوری میشود.
با انجام بررسیهای دیگر ,کاربرد "پیل پارتی" در زمینه فرآوری نیروی برق، زراندودکاری و بهره گیری در درمان بیماریها با شوک برقی نیز پذیرفته شده است.
درسال 2003 هم روشن شد که پيدا نشدن سیم پیچ های دیگر درکنار "پیل پارتی" ، برای آن است که كه اين سیم پیچها يا بر اثر نازك بودن با گذشت هزاران سال ازمیان رفته‌اند و يا در همان روزگاران براي به کارگیری در ديگر پیلها , برداشته شده‌اند.
با نگاهی اندیشمندانه به این نوآوری خیره کننده اشکانیان در هزاران سال پیش, بار دیگر به این نکته می رسیم که از ایرانیان گرانمایه و با فر و هوش در همه زمانها کارهایی ساخته است که در مغز بسیاری از ناایرانیان و ایران ستیزان نمیگنجد و چندان دور نخواهد بود که با پدیدار شدن دوباره فروغ رستگاری در آسمان ایران زمین, فره ایزدی دیگر بار بر پهنه این سرزمین سپند , دامن گستر شده و همه زادگان "آریاویچ" را به سوی کامکاری و بهروزی رهنمون سازد.
برای دیدن چگونگی کارکرد "پیل پارتی" برروی نشانی زیر که برگه اصلی من میباشد, کلیک کنید.

 
http://www.facebook.com/profile.php?id=1749531102

 
فرزفت و فرجام یافت به کام یزدان ایران زمین

جاودان ایران پاینده مردم بهمنش ایران

اورمزدشید 5 اسفندماه سال 2569 ایرانی

جیمز آبراهام


فرستادنِ پیام به دنباله Donbaleh


پیوند میان ترس و فرمانروایی خودکامگان








کورش عرفانی


در پی تازش بیگانگان به ایران در چندهزار سال گذشته از اسکندر گُجَستک (ملعون) گرفته تا عرب ها و مغول های ددمنش و دست زدن آنها به کَشتار همگانی ایرانیان و برجای گذاشتن ویرانی های بیشمار، در همبودگاه ایران رفتاری ویژه گُسترده شده است که همراه آن فرهنگ و روانشناسی ترس را پدیدار و چیره ساخته است، ترسی که مردم ایران آنرا درخوذشان درونی کرده اند. این فرهنگ ترس از ایرانیان آدم هایی ساخته است «ناتوان کُش» که ایرانیان خوب آموخته اند که برای زنده ماندن به زاوری (خدمت) نیرومندان در ببایند ولی ناتوانان را به سختی کیفر دهند. قدرت حاکم نیز با آگاهی از این روانشناسی ترس در همبودگاه است که همیشه کوشش میکند که با دست زدن به کُشتارها و دارزدن های گُسترده، پیوسته بر دامنه-ی این ترس بیافزاید. و با اینکار همبودگاه را در یک «دایره-ی اهریمنی» از ترس و کُشتار و ستم» نگه دارد که همدیگر را پیوسته باززایش میکُنند. ولی در همبودگاه همیشه بخشی آگاه و فرهیخته، دادخواه و آزادیخواه هَستند که کمابیس 1% همبودگاه را میسازند، و میتوانند بر ترس درونیشان، چیره گردند و در برابر فرمانروایان بیدادگر ایستادگی کُنند و سر به واخواهی گذارند (اعتراض کُنند). ولی بیشینه-ی (اکثر) مردم با آنکه به سختی خشمگین از رفتار ستمگرانه-ی فرمانروایانشان هَستند، به شوند (علت) ترس درونیشان هیچگاه در این درگیری تازه میان این کمینه از دادجویان و آزادیخواهان دلاور با فرمانروایانِ بیدادگر اندر نمیشوند و خودشان را پیوسته از این درگیری به دور نگاه میدارند و تا بیگمان نشوند که ترازوی قدرت به سوی کدامین اُردوگاه سنگینی خواهد کرد هیچگاه در این مبارزه یارگیری نخواهند کرد؛ ولی اگر مردم تماشا کنند که در این مبارزه تنها اندکی سُمبه-ی آزادیخواهان پُرزورتر است، آنها نیز بیدرنگ به میدان مبارزه برای کمک به آزایخواهان خواهند شتافت.

در پیوند با حکومت اسلامی نیز با آنکه میلیون ها تن از مردم ایران ناخرسند و خشمگین از سه دهه بیدادگری این حکومت هَستند، باز آنها از بهر ترس درونیشان برتری خودشان را این میبینند که تماشاگر بادپروای (بیتفاوت) درگیری میان کمینه ای (حداقلی) از آزادیخواهان دلاور با حکومت بیدادگر اسلامی باشند تا بخواهند آسایش خودشان را به پورمَرگند (به خطر بیاندازند). در اینجا راهکار بازکردن این گرهگاه این است که آزادیخواهان بتوانند با نیروی نوآفرینی خودشان و با فرنودآوری (دلیل آوری) و فراراسانی (تبلیغات) گُسترده به مردم بادپروا (بیتفاوت) و تماشاگر بپذیرانند که در این مبارزه، پیروزی راستین از آن اُردوگاه آزادیخواهان خواهد بود و آزادیخواهان خواهند توانست پس از سرنگونی حکومت اسلامی به تُندی آسایش و سامان را به کشور بازگردنند و برتری مردم در پیوستن به آزادیخواهان خواهد بود تا با اینکار آزادیخواهان بتوانند ترس روانی و درونی را از مردم بگیرند و مردم را پُشتیابان خودشان سازند.
 





۱۳۸۹ اسفند ۳, سه‌شنبه

پَدافندی از کَتامی (هویت) ایرانی


خشایار رُخسانی

چکیده:

زبان پارسی اُستوان ترین دژ برای نگهداری از کَتامی (هویت) ایرانی بودن ما در درازای چند هزار سال گذشته بوده است. و حکومتِ تازی پرست اسلامی نیز با آگاهی از این نهاده (موضوع) زدنِ ریشه-ی زبان پارسی را هدف تیشه-ی کوردلی خودش کرده است. هر ایرانی آزاده که نگرانِ از دست رفتن کَتامی (هویت) میهنی و ایرانی بودنش در دوران سیاه حکومت اشغالگر اسلامی است، میتواند سهم بُزرگی در پاسداری از کیستی (هویت) ایرانی بودنِ خودش داشته باشد اگر او در چهارچوب یک مبارزه-ی نافرمانی شهریگری (مدنی) و برایِ دهن کژی به این حکومت بیگانه و تازی زاده-ی اسلامی به پاسداری از فرهنگ (آیین ها و جشن های) ایران باستان و پارسیگویی روی بیاورد.

 

سرآغاز:

کارهای بُزرگ با گام های کوچک میآغازند. همه-ی میهندوستان ایرانی که نگرانِ گرفتاریِ کشورشان در چنگ حکومت بیگانه و تازی پرست اسلامی هَستند، میتوانند سهم بُزرگی در مبارزه برای رهایی ایران داشته باشند اگر آنها به اندازه-ی توانشان در برابر هدف هایِ بدشگونی (شومی) که حکومت اسلامی در ایران دُنبال میکند، ایستادگی کُنند که حکومت اشغالگر اسلامی همگی سرمایه های داراکی (مالی) خودش را هزینه-یِ دستیافتن به آنها کرده است. یکی از برجسته ترین هدف هایِ پلیدِ حکومت اسلامی در ایران نابودی کَتامی (هویت) و کیستی ما ایرانیان است، زیرا کَتامی (هویت) ما ایرانیان اُستوانترین دژی است که توانسته است تاکنون کشور و مردم ایران را در برابر تازش بیگانگان در چهارده سده-ی گُذشته پابرجا نگهدارد. حکومت اشغالگر اسلامی نیز که بخوبی از این نهاده (موضوع) آگاه است، در سه دهه گذشته هدفمند با تیشه-یِ کوردلیش به جان ریشه-یِ کیستی ما ایرانیان افتاده است. کَتامی (هویت) ما ایرانیان بر سه ستون گُذشتهنگاری (تاریخ)، فرهنگ (آیین ها و جشن ها) و زبان پارسی اسُتوار شُده است. برای بُریدن پیوند مردم ایران با ایران باستان و گذشته-ی سرافرازشان پیش از تازش اسلام به این کشور، حکومت اسلامی با بیشرمی به دستکاری در گذشتهنگاری ایران روی آورده است. و در این پیوند یا بخش های مِهَند (مهم) تاریخ ایران را از نَسک های (کتاب های) تاریخی زُدوده است همانند برچیدن تاریخ دودمان هَخامنشیان از نَسک های آموزشی و یا آنجا که نتوانسته است بخشی از تاریخ ایران را پاک کُند به دستکاری در آن به سود هدف هایِ پلیدش روی آورده است. تا جاییکه امروز حکومت اسلامی به دانش آموزان میآموزد که :«نوروز را دین اسلام به مردم ایران ارزانی داشته است و ایرانیانِ پیش از اسلام مردمان بی فرهنگی بوده اند که دُخترانشان را زنده بگور میکرده اند. و یا مردم ایران از دست ستم فرمانروایانشان سلمان فارسی را به مکه فرستادند تا محمد بن عبدالله برای رستگاری مردم ایران و رهایی آنها از ستم فرمانروایانشان ارتش اسلام را به ایران گُسیل دارد.» از دیگر جُستارهایِ بیشرمانه در این دَغلکاری سامانمند (سیستماتیک) در تاریخ ایران این است که نویسندگان خودفروش و تازی پرست در نَسک های (کتاب های) آموزشی، گرفتار و بَرده شدن سدها هزار زن و بچه-ی آزاده-ی ایرانی بدست مسلمانان تازی را باژگونه (برعکس) گزارش کرده اند و با اینکار برده کردن مردم ایران را ماست مالی کرده اند که: «بُزرگترین مهری که اسلام به ایرانیان کرد این بوده است که مسلمانان هزاران زن بیوه-یِ ایرانی را به همراه فرزندانشان برای سرپرستی از آنها به عربستان بُردند، و اینها زنان بیوه ای بوده اند که مردانشان در جنگ های میان ایران و روم کشته شده بودند.»آنچه که تاکنون از ناپدید شُدن مردم ایران در «اُمت اسلام و عرب» پیشگیری کرده است، زنده بودن زبان پارسی بوده است. و از آنجا که حکومت اسلامی نیز خوب از این نهاده (موضوع) آگاه است که خمیرمایه و آگورهای (آجرهای) دژ اُستوان کیستی (هویت) ما را زبان پارسی با واژگان پالوده و نژاده-ی (اصیل) آن میسازد، این رژیم ریشه-ی زبان پارسی را هدف نوک تیز تیشه-یِ کوردلی خودش کرده است و دارد با اندرکردنِ تُندآبی (سیلی) از واژگان بیشمار عربی در زبان پارسی، این زبان زیبا و کُهن را که شناسه-ی ما ایرانیان است، نابود میسازد. برای مبارزه با این کابوس بدشگونی که حکومت تازی زاده-ی اسلامی برایِ نابودی کَتامی (هویت) ما ایرانیان دیده است، هر ایرانی میهندوست میتواند به اندازه-ی سهم خودش از برآورده شدن این آرزوی شوم حکومت اسلامی پیشگیری کُند. در این پیوند ایرانیان فرهیخته میتوانند با گُشایش وبگاه هایِ ویژه برای بازتابِ رویدادهایِ دست نَخورده-ی تاریخ ایران، این دَستک های (سندهای) تاریخی را از راه تارکده (اینترنت) به جوانان درون کشور برسانند و با یادآوری آیین ها و جشن هایِ مهم ایرانیان باستان به جوانان برای زنده نگه داشتن یاد آنها، سهم بزرگی را در این مبارزه داشته باشند. و دیگر اینکه همگی ایرانیان میهندوست میتوانند در چهارچوب یک مبارزه-یِ نافرمانی شهریگری (مدنی) به پارسیگویی و گُسترش فرهنگ ایرانی روی بیاورند. با آنکه نمیتوان این چشمداشت را از مردم ایران داشت که یک شبه هر ایرانی بتواند پارسی را سره و پالوده سُخن بگوید، ولی با بکارگیری هتا یک واژه-ی زیبا و نژاده-ی پارسی در زبان گفتاری در گفتگو با دوستان و خانواده و در زبان نوشتاری در نامه نگاری و نوشتن نوشتارها، بجای بکارگیری وام واژگان بیگانه و بدآوای عربی که حکومت اسلامی در گُسترش آنها میکوشد، هر ایرانی میتواند یک تیر آتشین و زهرآگینی با کمترین هزینه ولی با بالاترین هَنایش (تأثیر) بر دل دُشمن بزند؛ کارهای بُزرگ را با گام های کوچک میآغازند.



ایدون باد

‏سه شنبه‏، 2011‏/02‏/22

فرستادنِ پیام به دنباله Donbaleh





۱۳۸۹ بهمن ۳۰, شنبه

راهکارهای سودمند برای گردهمایی های یکم اسفند




کوشا فرزانه نهاوندی

چکیده:

 
با رویکرد (توجه) به آزمون چهلم جاویدنام ندا آقا سلطان، یاد گرفته ایم که بهترین شیوه-ی گردهمایی های کامگارانه،َ گردهمایی های پراکنده است. در آنروز برای نُخستین بار آزادیخواهان بدون اینکه از پیش برنامه ریزی کرده باشند، در گوشه های گوناگون شهر و گورستان بهشت زهرا پراکنده شده بودند؛ این پراکندگی سبب شُده بود تا اراذل و اوباش حکومتی سرگشته و هاج و واج شوند و در سرکوب آزادیخوهان ناکام بمانند. شکست کودتا گران در 25 بهمن سبب شده است که آنها برای پیشگیری از یک شکست دیگر، همه-ی نیروهایشان را از همه-ی شهرهای کوچک و روستا ها به شهرهای بُزرگ بکشانند. برای اینکه آزادیخواهان بتوانند آموزه-ی تلخ و شکست دیگری را به کودتاچیان دهند، باید آنها دوباره از روش گردهمایی های پراکنده بهره ببرند. برای اینکار نخست باید هسته ای از یک گروه دستکم بیست تنه که همدیگر را خوب میشناسند در یک گوشه از شهر به دادن آرنگ های پادحکومتی (ضد حکومتی) بپردازند؛ این آرَنگ ها (شعار ها) سبب خواهند شد که رهگذران با این هسته همراهی کنند و بدینسان بر انبوه مردم آرَنگ دهنده (شعار دهنده) و پَتکارش کُننده (اعتراض کُننده) افزوده گردد. ولی هنگامیکه نیروهای سرکوبگر بخواهند از راه برسند، آن هسته-ی نُخستین باید از راه هایی که شب پیش آنها را شناسایی کرده است، از جایگاه گردهمایی بگریزد و در جایی دیگر هسته-ی نخستین گردهمایی دیگر را بگذارد.
بُزرگترین کُمکی که مردم شهرهای کوچک و روستا ها میتوانند به شهرهای بُزرگ کُنند این است که آنها یک شب پیش از گردهمایی، با آرنگ نویسی (شعار نویسی) بر در و دیوار ساختمان های دولتی یک اِسپاش (فضای) نا امن برای حکومت اسلامی برپا سازند تا حکومت با ترس از ازدست دادن مهار خود بر شهرهای کوچک، بجای اینکه همه-ی نیروهایش را به شهرهای بُزرگ بفرستد، بخشی از آنها را در شهرهای کوچک برای گشتزنی نگهدارد.

سرآغاز:

 
در روز بیستت و پنجم بهمن، رویش دوباره جنبش سبز را جهانیان نگریستند و حکومتگران سخت از آن لرزیدند. اینبار کودتاچی ها که تاکنون در هراس از دستگیری موسوی و کروبی بودند راهی میانبر برای آن یافتند و آن زندانی کردن ایشان در خانه های خودشان بود تا هم به گفته-یِ «جنتی» از قهرمان شدنشان پیشگیری کنند و هم از شورش ناگهانی و توفنده مردم بگریزند.

ولی برپاد (بر خلاف) پیشبینی حکومتگران، موسوی، کروبی و...برای این سامه های (شرایط) تازه نیز بازی خود را از پیش اندیشیده بودند و آن برساختن «شورای سبز امید» و فرستادن یکی از مشاوران موسوی به بیرون از کشور بود. «شورای سبز امید» در کنشی خردمندانه راهپیمایی یکم اسفند را بدون گفتن نام میدان یا خیابان ویژه ای در یادبود جانباختن جاویدنام (مختاری و ژاله) به مردم پیشنهاد داده است تا حکومت بیش از پیش بداند جنبش سبز تنها موسوی و کروبی نیستند و با زندانی کردن اینان در خانه های شان نیز کار برنامه ریزی و هماهنگ کنندگی درون کشور بر زمین نمیماند. ولی با آنکه «شورای سبز امید» خیابان یا میدان ویژه ای را پیشنهاد نداده است، شاید برخی ندانند که هدف یا آماج این کار کشاندن گردهمایی ها به جایگاه های گوناگون یا همان گردهمایی هایِ پراکنده بوده است. اینگونه گردهمایی هایِ پراکنده اگر پیگیرانه انجام شوند مهار ناپذیرتر بوده، و نیروی سرکوب را آشفته تر خواهند ساخت. اگر شمار گردهمایی هایِ پراکنده بسیار و در راه های پر رفت و آمد انجام گیرند، شایمندی (احتمال) دستگیری آزادیخواهان هم بسیار کمتر خواهد بود و بر آسیب پذیری سرکوبگران خوهد افزود.

بر آگاهان پوشیده نیست که گردهمایی های 25 بهمن آنچنان برای کودتاچیان گران آمده است که آنها با بسیج همه-یِ نیروهایشان و با رو کردن همه-یِ آنچه در چنته دارند بکوشند از یک 25 بهمن دیگر در یکم اسفند پیشگیری کنند. 25 بهمن به اندازه بسنده در ریزش حکومتگران هَناینده (اثرگذار) بوده است که آنها همه-یِ کوشش خودشان را در پیشگیری از بازرکرد (تکرار) آن بکار گیرند. بنابراین، به نگر میرسد که کودتاچیان همانند 22 بهمن پارسال بیشینه نیروهای خود را از همه-یِ شهرهای کوچک به شهرهای بزرگ و از شهرهای بزرگ به تهران روانه سازند.



برای شکست دوباره-ی کودتاچیان چه می توان کرد؟



دو راهکار که از همه بیشتر کارایی دارند و بنگر میرسد که انجام این دو میتواند شیوه تازه ای از مبارزه با حکومت را بیافریند: انجام گردهمایی های پراکنده به جای گردهمایی های پیشین یکی از بهترین راهکارها بنگر میرسد. در این راستا در هر کوی برزن و پردیس دانشگاه و...شماری از کسانی یافت میشوند که پیشتر با هم به گردهمایی میروند؛ این کسان به آسانی می توانند با ساختن گروههای ده تا بیست تنه در روز یکم اسفند به میدانها و خیابانهای گوناگون شهرهای بزرگ بروند و هر جا که شماری از مردم رهگذر را دیدند آرنگ هایی (شعارهایی) را سردهند. در اینگونه زمانها برخی مردم با این گروه کوچک همراه خواهند شد و گردهمایی هایی توفنده و برق آسا آفریده می شود. هنگام نزدیک شدن سرکوبگران ،هسته-یِ نخستین این گردهمایی می تواند به آسانی به جای دیگر برود و کار خود را در جایی دیگر ازسر بگیرد. هموندهای هر یک از این گروه های کوچک می توانند نخست میان خود جایگاه هایی را از پیش برگزیده باشند که همگی پس از گریز از میدان درگیری بدانجا روانه شوند و گردهمایی هایِ توفنده و برق آسای دیگری را بیافرینند. بدینگونه به جای برگُزاری گردهمایی ها تنها در یک خیابان و یا در یک میدان از یک شهر بزرگ، این گردهمایی ها خودبخود به جاهای بسیار بیشتری زبانه خواهد کشید!

روش یادشده پارسال در چهلم ندا به گونه-یِ ناخودآگاه و خودبخود در اندازه کوچکتر انجام شد: برخی به بهشت زهرا رفته بودند و بسیاری از نیروهای سرکوبگر را با خود بدانجا کشانده بودند. بر پایه-یِ یک سرُت (شایعه)، گروهی از آغاز کار و برخی از راه بهشت زهرا به سوی نمازگاه رفتند و با اینکار واگن های مترو، میدان آرَنگ دهی (شعاردهی) شده بود. با آغاز آرَنگ دهی (شعاردهی) در یک آهنبان (قطار) کم کم شمار بیشتری از آهنبانان (قطارهای) مترو بدانها پیوستند. برخی دیگر با دیدن دربهای بسته-ی نمازگاه از راههای گوناگون به خیابان ولیعصر می آمدند و هر گوشه ای گروهی ایستاده بودند و گهگاه آرَنگ (شعار) سر میدادند. یادم هست که خودم و برخی از دوستانم نیز ازنزدیک ونک تا کمی بالاتر از میدان ولی عصر پیاده می آمدیم و هر کُجا که گروهی از مردم را میدیدم، آرَنگ دهی مان ( شعاردهی ما) گل می کرد و مردم که انگار نیازمند یک آییژَک (جرقه) و اخگر بودند همیاری می کردند. مردم برق آسا به ما می پیوستند و ما با رها کردن ایشان به خیابان پایین تر سپسین می رفتیم. با آنکه شمار مردم کمتر از 13 آبان و 16 آذر و...بود اما بسیجی ها و دیگر سرکوبگران گیج و ویج شده بودند. یادم هست در خیابان ولیعصر کمی بالاتر از زرتشت گروهی از سرکوبگران موتور سوار پشت ترافیک گیر کردند و در همان زمان گروهی دیگر از آنها که گیج و ویج شده بودند گاز اشک آوری پرتاب کردند که نزدیک موتور سواران فرود آمد و هالی بهشان داد و مزه اشک آور را چشیدند و من و دوستان می خندیدیم.

اگر کَردگان (عملیات) گفته شده فراگیر شوند، میتوانند آغاز گردهمایی های (تظاهرات) پیگیرانه گردند که بدون اینکه از پیش زمان آن ها به آگاهی همگانی رسیده باشد، مهار ناپذیر، برق آسا و توفنده انجام گیرند. شوربختانه چهلم ندا نتوانست این آموزه را به ما بدهد که آن را پیگیرانه گسترش دهیم، ولی شاید اینبار بگونه-یِ یکی از کنشهای وَسپُوهر (عمده) در آید که در درازای زمان میتواند به فرسایش بسیاری از نیروهایِ سرکوبگران بیانجامد.

برای کامیاب کردن گردهمایی های توفنده یا برق آسا در شهرهای بزرگ، مبارزان شهرهای کوچک می توانند بخشی بسیار سترگ از بار را بر دوش کشند: حکومت بسیاری از نیروی سرکوب خود را از شهرهای کوچک که هنوز امکان گردهمایی در آنها کم است به تهران و کلان شهر ها می آورد. اگر مبارزان شهرهای کوچک در نوشتن آرَنگ (شعار) در دیوارهای شهرها و روستاها و...پویاتر شوند، پیامد خودبخود آن زمینگیری بخش فراوانی از سرکوبگران در شهرها و برزنهای خودشان خواهد بود. بدین شیوه فشار بر شهرهای بزرگ به ویژه تهران کم و انجام همه گونه مبارزه به ویژه گردهمایی هایِ توفنده برای کلانشهرها آسان تر خواهد شد. یادم می آید سال گذشته در شهری کوچک در دانشگاه پیام نور در کار آموزش بودم؛ بچه های این شهر آرَنگ هایی (شعارهایی) را بر در و دیوارها از جمله دیوار دادگستری و برخی اداره ها، برخی مَزگَت ها (مسجدها) و...نوشتند. این کار از یک سو مایه زمینگیری و فرسودگی چند هفته ای بسیجیان این شهر شده بود که ناگزیر شُده بودند چند هفته ای را به گشتزنی شبانه در کوچه پس کوچه ها بگُذرانند و از سویی مایه خرسندی ما و مردم بومی و نیز داغ شدن گفتگوی جنبش سبز و ...در آنجا شُده بود.


پورمَرگ (خطر) سازمان مجاهدین خلق برای جنبش آزادیخواهی مردم ایران



خشایار رُخسانی


هُشدار به آزادیخواهان

 

پیشگفتار:

امروز مریم رجوی رییس جمهور برگزیده-ی سازمان مجاهدی خلق  به دُنبال پیامی مردم ایران را به ادامه-ی مبارزه با حکومت اسلامی  ایزانید (تشویق کرد).  سازمان مجاهدین خلق که سازمانی بدنام با گذشته ای پر از دغایش (خیانت) و دُشمنیاری است میخواهد با نزدیک شدن به جنبش آزادیخواهی مردم ایران این جنبش را از مسیر آزادیخواهی خودش به کژراه برده و در پَرَستَک (خدمت) هدف های بدشگون (منحوس) و پلید مسعود و مریم رجوی بکار بگیرد که همانا نگهداری ساختار ولایت فقیه در ایران و بازسازی دستگاه خلافت ولی اینبار با نام «اسلام ناب محمدی با ترازداری (اقتصاد) توحیدی» است. ولی در این هنگامه-ی سرنوشت ساز از جنبش آزادیخواهی مردم ایران، تنها چیزی که این جنبش نیاز ندارد، پُشتیبانی یک جریان سیاسی بدنام و خودکامه-ی دینی همانند سازمان مجاهدین خلق است که در واپسگرایی و خودکامگی هیچ ناسانی با برادر دوقلوی حزب الله ایش ندارد. با اینهمه سازمان مجاهدین خلق همیشه با بهانه کردن کرُپانیانی (قربانیانی) که حکومت اسلامی از این سازمان گرفته است، جنبش آزادیخواهی مردم ایران را ازآن خودش دانسته و در اندیشه-ی به کژراه بُردن آن بوده است. در پایین شما پاسخ مرا به این سازمان در پیوند با «پُشتیبانی» سازمان مجاهدین خلق از جنبش آزادیخواهی مردم ایران میخوانید.

سرآغاز:
خون دادن در مبارزه زمانی برای یک سازمان سیاسی ایرانی ارزش دارد که این خون برای آزادی شهروندان ایرانی، هاگ های مردمی (حقوق بشر) و برپایی یک ساختار مردمسالار در این کشور ریخته شده باشد؛ وگرنه خون آن بُنیادگرایان سازمان القاعده و طالبان که با خودکشی های انفجاری هر روز بر زمین ریخته میشود و با اینکار جان سدها آدم بیگناه را میگیرند، هیچ ارزش مینویی (معنوی) بر این سازمان ها نمیافزاید. با اینهمه با ارج گزاری بر روان پاک جعفر کاظمی و علی صارمی که به تازگی بدست حکومت اسلامی کُشته شدند، ما این جاویدنام ها (شیهدان) را هم کُرپانیان (قربانیان) ددمنشی حکومت اشغالگر اسلامی میدانیم و هم کُرپانی (قربانی) سازمان واپسگرای مجاهدین خلق که از خون آن دو تن و خون هزاران هموند ساده دل این سازمان به سود هدف های نامردمی و پلید مسعود رجوی سو استفاده کرده است که این هدف چیزی بجز نگهداری همین ساختار ولایت فقیه در ایران نیست ولی با ولایت و خلافت مسعود رجوی. به زبان دیگر شاید برخی از جاویدنام های (شهید های) کشته شده در سازمان مجاهدین خلق خون خودشان را برای آزادی مردم ایران داده باشند ولی از آنجا که سازمان مجاهدین خلق با سواستفاده از خون ریخته-ی آنها میخواهد دوباره دستگاه خلافت را با رنگ و زیور دیگر به نام «اسلام ناب محمدی با اقتصاد توحید» بار مردم ایران کند، شوربختانه این خون های ریخته شده-ی هواداران این سازمان بیهوده به هدر رفته اند. از دیدگاه ما آزادیخواهان میهندوست، هیچ ناسانی (تفاوتی) میان سازمان ترویستی و واپسگرای دینی مجاهدین خلق و حزب الله وجود ندارد، زیرا آبشخور اندیشمندی هر دو سازمان یکی است و آن ایدیولوژی خشک و واپسگرای دین اسلام. سازمان مجاهدین خلق خواهان ادامه-ی درآمیختگی دین در کشورداری است و این دیدگاه ادامه-ی همان ساختار حکومتی آخوندی است که در سه دهه گذشته از ایران ویرانه ای ساخته و آنرا به دوزخی بر روی زمین واگردانده است؛ در زمانیکه انگیزه-ی رستاخیز میهنی مردم ایران در برابر بیداد آخوندی جدایی راه دین از راه حکومت است، نارویکردی (بی توجهی) سازمان مجاهدین خلق به این خواست مِهَند (مهم) مردم ایران یک دهن کجی بُزرگ و هدفمند به آنهاست. از اینرو ما بر این باوریم که پشتیبانی این سازمان واپسگرای دینی از جنبش آزادیخواهی مردم ایران نه تنها کمکی به این جنبش نیست، ونکه هَستی ننگین این سازمان واپسگرا در کنار جنبش مردم ایران آسیب های فراوانی نیز به این جنش خواهد زد. بهترین کمکی که سازمان مجاهدین خلق میتواند به جنبش آزادیخواهی مردم ایران بکند، این است که این سازمان ازهم فروبپاشد و یا منشور سازمانی خودش را برپایه-ی پاسداشت هاگ هایِ مردمی (حقوق بشر)، گیتیگرایی (جدایی راه دین از راه کشورداری) و مردمسالاری بازنویسی کند.

‏‏شنبه‏، 2011‏/02‏/19