خشایار رُخسانی
ایرانیان میهندوست و آزاده! در راستای پیوندِ دوباره با کَتامی (هویت) سرافراز ایرانی بودنِ خویش بیایم برای بار نُخست پس از گذشت چهارده سده از خانواده های خود بخواهیم که قرآن ها را از سر سفره هایِ هفت سین بردارند و به جای آن شاهنامه-ی پردیسی (فردوسی) را جایگُزین کُنند و با نیایش نوروزی به زبان شیرین پارسی به پیشوازی از نوروز بروند:
گشت گرداگرد مهر تابناک، ایران زمین
روز نو آمد و شد شادی برون زندر کمین
ای تو یزدان، ای تو گرداننده-ی مهر و سپهر
برترینش کُن برایم این زمان و این زمین
همه-ی ما بارها از خود پُرسیده ایم که این نیایش عربی «یا مقلب القلوب و الابصار، یا مدبر اللیل و النهار...» که تا امروز سر سفره های هفت سین مشنویم، چه پیوندی با «نوروز پارسی» دارد!؟
نوروز یک جشن پُر پیشینه و به رسایی (کاملا) پارسی است و هیچ سرچشمه ای در آیین عرب ها ندارد. هرگز شایسته نیست که ما ایرانیان، این آیین ایرانی را با «نیایش های عربی» آنچنان که تا به امروز رسم بوده است، جشن بگریم، زیرا ما باید با خدای خود به پارسی سُخن بگوییم. چگونه آن الله ای که جز زبان عربی نداند، میتواند خدای من باشد؟
آن چکامه ای (شعری) که در بالا میبینید، یکی از برترین نیایش های پارسی است که پس از گذرکردن از نگرسنجی هایِ کارشناسانه میتواند بگونه-ی یک سروده بهترین جایگُزین برای آن «نیایش عربی» شود که برای چهارده سده آغازگر سالِ نویِ پارسی بوده است.
پاینده ایران
پنج شنبه، 19 اسفند، اورمَزدشید 7032 آریایی میترایی
فرستادنِ پیام به دنباله
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر