خشایار رُخسانی
یکی از گرفتاری هایِ بُزرگی که میتواند با سرنگونی حکومت اسلامی گریبان مردم ایران را بگیرد، گرفتاری ما با جُدایی خواهانِ تُرک هست. هیچ از خودتان پُرسیده اید که چرا در دو سال گُذشته با آنکه جنبش سبز آزادیخواهی مردم ایران توانسته است ُپشتیبانی همگی شهر ها و اسُتان ها را در سراسر کشور بدست آورد، ولی استان آذربایجان هیچ پُشتیبانی از جنبش آزادیخواهی مردم ایران نکرده است و همچنان خاموش مانده است؟ از دیدگاه من این خاموشی رازگونه بیانگر آن هدف پنهانی است که جدایی خواهان در این اُستان دُنبال میکنند؛ زیرا آنها در پَژمَر (انتظار) یک بخت برای ازهم پاشیده شدن حکومت کُیانی (مرکزی) و از دست رفتن مهار بر مرز ها هَستند تا بتوانند بدون دردسر تکه ای از خاک ایران را از کشور جدا سازند. از اینرو من هرگونه مبارزه با حکومت اسلامی را که بخواهد به هرج و مرج و از دست رفتن مهار کشور بر مرزها به سرانجامد، بسیار سیجمند (خطرناک) برای نگهداری از یکپارچگی مرزی میدانم. سوای پورمَرگ (خطر) جدایی خواهان که میتوانند از یک هرج و مرج در کشور بهترین بهره را برای دستیافتن به هدفشان ببرند، از دیگر سیج ها (خطرها) میتوان از سیج (خطر) سازمانِ بُنیادگرای اسلامی مُجاهدین خلق نام بُرد که در بُنیادهایِ اندیشمندیش هیچ ناسانی با حزب الله و طالبان ندارد؛ این سازمانِ واپسگرای دینی که بخوبی میداند که در یک اِسپاش (فضای) آسوده و مردمسالار هیچ بختی برای روی کار آن ندارند، شانس خود را تنها در نهش (وضع) آشفته و هرج و مرج در کشور جُستجو میکند تا بتواند با نُخستین ژایشی (فرصتی) که بدست میدهد، 3000 از هواداران آموزش دیده-ی خودش را از پاداگان اشرف در عراق برای چنگ انداختن بر قدرت فرابخواند و دوباره خوان (بساط) خودکامگی دینی را ولی اینبار با خلافت مسعود رجوی در این کشور بگُستراند.
از اینرو تنها راه خَرَدمندانه که بتواند به سرنگونی حکومت اشغالگر اسلامی به سرانجامد و بدون اینکه یکپارچگی مرزی را به پورمَرگَد (به خطر بیاندازد) و یا از سیج (خطر) روی کار آمدَنِ دوباره-ی بُنیادگرایانِ اسلامی همانند سازمان مجاهدنی خلق پیشگیری کُند، مبارزه نافرمانی شهریگری است. در چهار چوب مبارزه شهریگری (مدنی) باید سازماندهی ایستکاری هایِ (اعتصاب های) سراسری و خودداری از دادن مالیات های آب، کهرُبا (برق) گاز، تلفن را دوباره در دستور کارخود بگذاریم. آزادیخواهان برونمرزی که از دستِ بازتری برخوردارند باید همگی نیرو و توانِ نوآفرینی خودشان را در پیشبرد این مبارزه هزینه کنند که هیچ هزینه-ی جانی برای جوانانِ آزاده و از جان گذشته-ی درون کشور ندارد، ولی از بالاترین کارایی برای ازکار انداختن چرخ ترازداریک (اقتصادی) حکومت اشغالگر اسلامی و یک دگرگونی ساختاری بی دردسر برخوردار است، یک دگرگونی بدون هرج و مرج و سیج (خطر) جدا شدن بخشی از خاک کشور بهترین گُزینه-ی پش روی ما خواهد بود. در این پیوند گُشایش یک تَپَنگوگ (صندوق) پولی برای پُشتیبانی از کارگرانی که به ایستکاری ها (اعتصاب ها) میپیوندند، بُزرگترین کُمکی خواهد بود که ایرانیان بُرنمرزی میتوانند به هم میهنان درونمرزی خودشان بکُنند.
ناهید شید، آدینه، 6 اسفند، 7032 آریایی میترایی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر