خشایار رخسانی
چکیده:
رمز پیروزیِ ما در مبارزه انجام کار گروهی و سازمانداده شده خواهد بود و نه کارتاری هایِ (فعالیت هایِ) یک تنه و جدا از هم. به شَوَندِ (علت) جانیافتادنِ فرهنگِ انجام دادنِ کار گروهی در میانِ ایرانیان، خیلی از کسانی که به تنهایی با حکومت اسلامی مبارزه میکنند، نتوانستند در سه دهه گذشته از دست آوردِ چشم گیری بهرهمند شوند. شوربختانه فرهیختگان و روشن بین هایِ کشور، بجای درانداختن برنامه و راهکارهایِ نو، فوری و کُنشیک (عملی) برای به پیروز رساندن جنبش، آنها خودشان را سرگرم کارهای تئوریک و بررسی رویدادهایِ گذشته-ی جنبش و فَراپُرسش هایِ (مسئله های) شاخه ای کرده اند. آنچه که جَنبش همکنون برای پیروز شدن به آن نیاز دارد، انجام کار گروهی برای ایستادگی در برابر سرکوب و گرفتن مَجد (قدرت) از دستِ کودتاچیان است که باید از راه برپایی هَسته هایِ ایستادگی ِدو تا پنج تنه در درون کشور دنبال شود، هَسته هایی که بتوانند در هماهنگی با یک ستادِ فرماندهی در برونمرز کار کنند.
سرآغاز:
دوستان گرامی، با آنکه بسیاری از ایرانیانِ آزاده و میهن پرست در سه دهه پیش شب و روز در تلاش بودند تا در مبارزه با حکومت اسلامی با کوشش هایِ خستگی ناپذیر و فراوانِ خود به سه دهه رنج هم میهنان شان در ایران پایان بدهند، ولی می بینیم که آنها در این میان دَستآوردِ چَشمگیری نداشته اند و کاری از پیش نبُرده ند؛ چرا کوشش هایِ آنها بدون بازده بوده است و حکومت اسلامی توانسته است همچنان به هَستی ننگین خود ادامه بدهد؟ یکی از این فَرنودها (دلیل ها) جا نیافتادنِ فرهنگِ انجام کار گروهی و سازمان داده شده در میان ایرانیان میباشد، از اینرو، همه-ی کُنشگران میخواسته اند که یک تنه تلاش و کارتاری کشورمداریک کنند (فعالیت سیاسی کنند) و هیچگونه همکاری با یکدیگر نداشته اند، و این درهالی است که رمز پیروزی انجام کار گروهی و سازمانداده شده میباشد. تنها از راه انجام کار گروهی است که میتوان با کمک گرفتن از توان و سرمایه هایِ مینویی (معنوی) هموندان در یک گروه، همچون پذیرفتن خویشکاری (مسئولیت) و سگالش (مشورت) و برخوردِ اندیشه ها بایکدیگر، چشم انداز دستیافتن به هدف را امید بخش ساخت. یکی دیگر از شَوَندهایِ (علت های) شکستِ نیروهایِ جایگُزین (اپوزیسیون) حکومت اسلامی، گرایش شگفت انگیز فرهیختگان و روشن بین ها به انجام کار تئوری است تا انجام کار کُنِشیک (عملی). با نگاهی گُذرا به سدها روزنامه-یِ تارکده ای (اینترنتی) همانند گویا، اخبار روز و ایران امروز ...، میتوانید انبوهی از نوشتارهایِ خَسته کننده و بدون درونمایه را پیدا کُنید که خود را با تئوری هایی سرگرم کرده اند که از رویدادهایِ راستینی که در ایران همکنون و هر روزه پیش میآیند فرسنگ ها بازه (فاصله) دارند. و بُزرگترین زیان این نوشتارها به جنبش، بُمباران کردن خوانندگان و هواداران جنبش با مُشتی فراپُرسش ها (مسئله ها) و دادهایِ (اطلاعات) شاخه ای و بدور از نیاز هَستند که میتوانند بیشتر به سردرگمی هواداران جنبش و ناروشن بودن نغش آنها در جنبش بفرجامند (مُنجر بشوند)، تا روشن کردن خویشکاری (مسئولیت) آنها در برابر آن. و با آنکه هشت ماه است که از رستاخیز و جُنبش سبز آزادیخواهی ایران میگذرد، و با آنکه هدفِ جنبش به رسایی روشن است که همانا برپایی یک ساختار دمکراسی، برپایه-یِ جدایی دین از حکومت، ولی با اینهمه می بینیم بسیاری از روشن بین ها بجایِ پیشنهاد دادنِ برنامه ها و راهکارهایِ کُنِشیک (عملی) برایِ به پیش بُردن جُنبش، تنها خود را سرگرم ژرف کاوی رویدادهایِ گذشته-یِ جُنبش میکنند. چیزیکه همکنون جنبش به آن نیاز دارد، ژرف کاوی رویدادهایِ گذشته-یِ آن در جهان هَستنما (مجازی) نیست، ونکه دراَنداختن برنامه هایِ نو، فوری ، کارشناسانه و کُنشیک (عملی) برایِ ایستادگی در برابر سرکوبِ ددمنشانه-یِِ مردم بدست کودتاچیان و بازستاندن و مهار مَجد (قدرت سیاسی) از دستِ آنها میباشد، تا مردم ایران بتوانند پس از سرنگونی دولت کودتا، سرنوشت کشورمداریک خود را در گُزیدمان های آزاد و همه پرسی نشاخت کُنند (تعیین کُنند). کارکردِ بسیاری از فرهیختگان و روشن بین ها در پیوند با گرفتاری مردم ایران همانند پزشکی میماند که بجایِ دادن یک پادزهر کارساز به بیماری که درهال مردن است، برایِ آرام کردن او تنها به واشکافی بیماریش بپردازد.
بتازگی دکتر کورش عرفانی که با دیدگاه هایِ او از راه تماشایِ ویدیوهایِ روشنگرانه اش آشنا هَستید، با برپایی گروهی با نام «خود رهاگران» در فیس بوک، بستری برایِ همکاری گُستردهِ ایرانیان آزاده و میهن پرست بوجود آورده اند تا آنهاییکه دغدغه-یِ آزاد سازی ایران، پاسداری از فرهنگ و شناسه-ی میهنی ایرانیان و نهادینه کردن یک ساختار مردم سالارانه برپایه-ی جدایی دین از حکومت را دارند، بتوانند بگونه-یِ گروهی و سازمانداده شده در فیس بوک باهم همکاری کنند.
سبزجامگان و آزادگان! روز سرنوشت ساز 22 بهمن دارد نزدیک میشود. پس از هشت ماه مبارزه هایِ پیوسته-یِ خیابانی، جنبش همکنون به اندازه ای آزمون بدست آورده است که بتواند با گردهمایی هایِ میلیونی در 22 بهمن کار رژیم را یک سره کند. ولی برای انجام اینکار نیاز به برپایی یک تورینه (شبکه) از گروهایِ کوچک و فراوانی است که بتوانند در یک همکاری هدفمند با یک ستادِ هماهنگی که در روزهای آینده برپا خواهد شد، روز 22 بهمن را بکمک یکدیگر به روز خُجسته-ی آزادی ایران فرارویانیم. برای برآوردن این آرزو به همکاری تک تک ایرانیان آزاده نیاز است تا با پذیرفتن خویشکاری (مسئولیت) و به اندازه-یِ توانشان ما را در این روز سرنوشت ساز یاری دهند.مُژده به شما دوستان که کار رژیم خوناشام آخوندی پایان یافته است، تنها برای وارد آوردنِ واپسین زخم کُشنده بر پیکر این اژدهایِ دَرَنده، همکاری شما در برپایی این تورینه (شبکه) همکاری و ستادِ فرماندهی، نغش کلیدی دارد.
با این پیام میخواستم شما را به بازدید از این وبگاه و همکاری با آن فرابخوانم
پاینده ایران
خشایار رخسانی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر