نُسکِ پارسی
دکتر کورش عرفانی (خودرهاگران)
کرامندیِ [1] مبارزه-یِ دمکراتیک برای دست یافتن به دمکراسی در ایران
از زمان جُنبش مشروطه تا کنون بیش از یک سدسال است که ما بدنبال دمکراسی هَستیم. فَرنود [2] دستنیافتن به دمکراسی را باید در برداشت هایِ نادرستی جُستجو کرد که ما از دمکراسی داریم، که از نهادینه شدن آن در ایران پیشگیری کرده اند.
دمکراسی پدیده ای دستیافتنی نیست، ونکه [3] باید که آن را ساخت. به چم [4] اینکه ما تنها با رفتار و ساز و کارهایِ دمکراتیک است که میتوانیم دمکراسی را بسازیم. همچنین ما این آزمون را داریم که با بکارگیری راه هایِ خودسرانه و غیر دمکراتیک، نمیتوانیم به دمکراسی برسیم.
در آزمون انقلاب سال 1357 ما روش ِرهبریِ فردی را پذیرفتیم و زمینه ای را فراهم آوردیم که رهبریِ فَردی پس از انقلاب 1357 نیز ادامه پیدا کرد. در آن دوره، مردم نگاهِ ویژه ای به رهبری داشتند که شَوه-یِ [5] این شد که انقلاب، بجایِ نهادینه کردن دمکراسی به باززایش خودکامگی فرجامید. در هنگامه-یِ پیش از انقلاب، مبارزان در فضایی نبودند که آنها را با دمکراسی آشنا سازد. و تنها فضایی هم که فراگیر بود، گرایش به بارآوریِ خودکامگی داشت. از اینرو پس از پیروزی انقلاب، همه-یِ هودهه هایِ [6] شهروندی همانند آزادی هایِ زنان، آزادی هایِ همبودگاهی، آزادی هایِ خودویژه [7]، آزادی هایِ رسانه هایِ گروهی..... در سایه-ی فضایِ خودکامگی قرار گرفتند و کُرپانی [8] شدند. این رویداد میتواند دوباره پیشآید، اگر که ما به نهاده-یِ بُنیادین [9] این گفتگو رویکردی نشان ندهیم [10].
با نگاهی به اپوزیسیون حکومت اسلامی میتوانیم ببینیم که یک فضایِ دُرُست و شَهَند [11] که بشود در آن میان گروهایِ گوناگون گفتگو برپا شود، به گونه-ی گُسترده وجود ندارد. تلاش هایِ پراکنده ای هم که در این راستا انجام میگیرند، به کُندی پیش میروند، زیرا در زیر سایه-یِ فضایِ خودکامگی ای قرار دارند که بر اپوزیسیون چیره است. هرگاه که بخشی از اپوزیسیون گامی را در راستایِ برپایی همبستگی فراگیر برمیدارد، می بینیم که با راهبندها و دُشواری هایی رو در روی میشود که آن را از ادامه-یِ راه باز میدارند؛ این دشواری ها و راهبندها ریشه در ناسازگاری در دیدگاه هایِ گوناگون یا ناسانی پَشکی [12] ندارند، ونکه سرچشمه در راهبندها و ناسازگاری هایِ فَرخویی [13] و پیوستیافتگی [14] دارند که از همبستگی فراگیر در میان اپوزیسیون پیشگیری میکنند.
اگر در راه مبارزه در برابر خودکامگی، ما از مَنِش و رفتار پادخودکامگی [15] برخوردار نباشیم، و در رفتار با دیگران، (سوایِ رفتار با برادر، دوست و آشنا)، با آنها که با ما دوسُخنی [16] میورزند، رفتار و برخورد دمکراتیک نداشته باشیم، در ادامه-یِ رسیدن به هدف ناکام خواهیم ماند.
در راه مبارزه برای آزادی، ما دو اُردوگاه در پیش رو داریم. نخست اردوگاه آزادیخواهان که خواهان سرنگونی حکومت اسلامی و پایان دادن به ادامه خودکامگی هَستند و دوم اُردوگاه کودتاچیان. ما آزادیخواهان باید بتوانیم که در اردوگاه خودمان یک فضا و فرهنگِ دمکراتیک چیره و فراگیر کَنیم. باید که بتوانیم کسانی را که در اندیشه و دیدگاه با ما یکسان نمیاندیشند، برتابیم و با آنها گفتگو کنیم. ما باید هتا با آن بخش از اُپوزیسیون که 180 درجه ناسازگاریِ اندیشمندی [17] با ما دارند ولی خواهان دگرگونی ساختاری میباشند، رفتاری دمکراتیک داشته باشیم. و با آنها وارد گفتگو شویم، و این گفتگو ها را با روندی سازنده به پیش ببریم تا بتوانیم نکته هایِ انباز [18] را در دیدگاه هایِ خودمان پیدا کنیم و آنها را پایه-یِ همکاری قرار دهیم. اگر دیدیم که چیزهایی، ما را از هم دور میسازند، نهاده [19] را از روزن دیگر نگاه کنیم تا شَوه-یِ جدایی ها، دُوسخنی ها و ناسازگاری ها را پیدا کنیم. اگر که شَوَندِ [20] دگرگُریزی و گُریز از دگراندیشان در خودمان نهفته باشد، باید که آنها را جُستجو کنیم. این شایش [21] هَست که با آنکه ما در باره-یِ فَرایِستِگی [22] رفتار دمکراتیک، نوشتارها بیرون میدهیم و سُخنرانی ها میکنیم، ولی در رفتارهایِ روزانه-یِ خودمان، و در برخورد با دیگران، رفتار دمکراتیک نهادینه نشده باشد، بدینگونه که بتوانیم به دیگران شایش سخن گفتن بدهیم، در باره-ی ایده ها بجُستاریم [23]، و بر پایه-یِ دیدگاه ها رَمِش اندیشه [24] کُنیم.
شوربختانه دیده شده است که در هنگام نشستِ گروه ها، به مَنِش و ویژگی هایی که ریشه در خودکامگی خودمان دارند بال و پر میدهیم، بگونه ای که نهاده-یِ بُنیادین را که هدف نشست بوده است، فراموش میکنیم و به فراپُرسش هایی [25] می پردازیم که بتوانیم به کمک آنها فشارهایِ روانی خودمان را آزاد سازیم. و برآیندِ اینچنین برخوردهایی نیز گُسستن نشست و انجمن میباشند. ما باید که در رفتار خودمان را بازنگری کنیم، تا شَوَندِ این گرفتاری ها را باز یابیم و تا بتوانیم با یکدیگر در یک فضایی از آزَرمِش رُوبارُو [26] و شَهَند [27] گفتگو کنیم.
پهرست واژگان:
1. اهمیت
2. دلیل
3. بلکه
4. یعنی
5. سبب
6. حقوق
7. خصوصی
8. قربانی
9. موضوع اصلی
10. توجه نکنیم
11. سالم
12. اختلاف طبقاتی
13. اخلاقی
14. ارتباطی
15. ضد استبدادی
16. اختلاف نظر
17. فکری
18. مشترک
19. موضوع
20. علت
21. امکان
22. مزیت
23. بحث کنیم
24. تبادل نظر
25. مسئله هایی
26. احترام متقابل
27. سالم
کرامندیِ [1] مبارزه-یِ دمکراتیک برای دست یافتن به دمکراسی در ایران
از زمان جُنبش مشروطه تا کنون بیش از یک سدسال است که ما بدنبال دمکراسی هَستیم. فَرنود [2] دستنیافتن به دمکراسی را باید در برداشت هایِ نادرستی جُستجو کرد که ما از دمکراسی داریم، که از نهادینه شدن آن در ایران پیشگیری کرده اند.
دمکراسی پدیده ای دستیافتنی نیست، ونکه [3] باید که آن را ساخت. به چم [4] اینکه ما تنها با رفتار و ساز و کارهایِ دمکراتیک است که میتوانیم دمکراسی را بسازیم. همچنین ما این آزمون را داریم که با بکارگیری راه هایِ خودسرانه و غیر دمکراتیک، نمیتوانیم به دمکراسی برسیم.
در آزمون انقلاب سال 1357 ما روش ِرهبریِ فردی را پذیرفتیم و زمینه ای را فراهم آوردیم که رهبریِ فَردی پس از انقلاب 1357 نیز ادامه پیدا کرد. در آن دوره، مردم نگاهِ ویژه ای به رهبری داشتند که شَوه-یِ [5] این شد که انقلاب، بجایِ نهادینه کردن دمکراسی به باززایش خودکامگی فرجامید. در هنگامه-یِ پیش از انقلاب، مبارزان در فضایی نبودند که آنها را با دمکراسی آشنا سازد. و تنها فضایی هم که فراگیر بود، گرایش به بارآوریِ خودکامگی داشت. از اینرو پس از پیروزی انقلاب، همه-یِ هودهه هایِ [6] شهروندی همانند آزادی هایِ زنان، آزادی هایِ همبودگاهی، آزادی هایِ خودویژه [7]، آزادی هایِ رسانه هایِ گروهی..... در سایه-ی فضایِ خودکامگی قرار گرفتند و کُرپانی [8] شدند. این رویداد میتواند دوباره پیشآید، اگر که ما به نهاده-یِ بُنیادین [9] این گفتگو رویکردی نشان ندهیم [10].
با نگاهی به اپوزیسیون حکومت اسلامی میتوانیم ببینیم که یک فضایِ دُرُست و شَهَند [11] که بشود در آن میان گروهایِ گوناگون گفتگو برپا شود، به گونه-ی گُسترده وجود ندارد. تلاش هایِ پراکنده ای هم که در این راستا انجام میگیرند، به کُندی پیش میروند، زیرا در زیر سایه-یِ فضایِ خودکامگی ای قرار دارند که بر اپوزیسیون چیره است. هرگاه که بخشی از اپوزیسیون گامی را در راستایِ برپایی همبستگی فراگیر برمیدارد، می بینیم که با راهبندها و دُشواری هایی رو در روی میشود که آن را از ادامه-یِ راه باز میدارند؛ این دشواری ها و راهبندها ریشه در ناسازگاری در دیدگاه هایِ گوناگون یا ناسانی پَشکی [12] ندارند، ونکه سرچشمه در راهبندها و ناسازگاری هایِ فَرخویی [13] و پیوستیافتگی [14] دارند که از همبستگی فراگیر در میان اپوزیسیون پیشگیری میکنند.
اگر در راه مبارزه در برابر خودکامگی، ما از مَنِش و رفتار پادخودکامگی [15] برخوردار نباشیم، و در رفتار با دیگران، (سوایِ رفتار با برادر، دوست و آشنا)، با آنها که با ما دوسُخنی [16] میورزند، رفتار و برخورد دمکراتیک نداشته باشیم، در ادامه-یِ رسیدن به هدف ناکام خواهیم ماند.
در راه مبارزه برای آزادی، ما دو اُردوگاه در پیش رو داریم. نخست اردوگاه آزادیخواهان که خواهان سرنگونی حکومت اسلامی و پایان دادن به ادامه خودکامگی هَستند و دوم اُردوگاه کودتاچیان. ما آزادیخواهان باید بتوانیم که در اردوگاه خودمان یک فضا و فرهنگِ دمکراتیک چیره و فراگیر کَنیم. باید که بتوانیم کسانی را که در اندیشه و دیدگاه با ما یکسان نمیاندیشند، برتابیم و با آنها گفتگو کنیم. ما باید هتا با آن بخش از اُپوزیسیون که 180 درجه ناسازگاریِ اندیشمندی [17] با ما دارند ولی خواهان دگرگونی ساختاری میباشند، رفتاری دمکراتیک داشته باشیم. و با آنها وارد گفتگو شویم، و این گفتگو ها را با روندی سازنده به پیش ببریم تا بتوانیم نکته هایِ انباز [18] را در دیدگاه هایِ خودمان پیدا کنیم و آنها را پایه-یِ همکاری قرار دهیم. اگر دیدیم که چیزهایی، ما را از هم دور میسازند، نهاده [19] را از روزن دیگر نگاه کنیم تا شَوه-یِ جدایی ها، دُوسخنی ها و ناسازگاری ها را پیدا کنیم. اگر که شَوَندِ [20] دگرگُریزی و گُریز از دگراندیشان در خودمان نهفته باشد، باید که آنها را جُستجو کنیم. این شایش [21] هَست که با آنکه ما در باره-یِ فَرایِستِگی [22] رفتار دمکراتیک، نوشتارها بیرون میدهیم و سُخنرانی ها میکنیم، ولی در رفتارهایِ روزانه-یِ خودمان، و در برخورد با دیگران، رفتار دمکراتیک نهادینه نشده باشد، بدینگونه که بتوانیم به دیگران شایش سخن گفتن بدهیم، در باره-ی ایده ها بجُستاریم [23]، و بر پایه-یِ دیدگاه ها رَمِش اندیشه [24] کُنیم.
شوربختانه دیده شده است که در هنگام نشستِ گروه ها، به مَنِش و ویژگی هایی که ریشه در خودکامگی خودمان دارند بال و پر میدهیم، بگونه ای که نهاده-یِ بُنیادین را که هدف نشست بوده است، فراموش میکنیم و به فراپُرسش هایی [25] می پردازیم که بتوانیم به کمک آنها فشارهایِ روانی خودمان را آزاد سازیم. و برآیندِ اینچنین برخوردهایی نیز گُسستن نشست و انجمن میباشند. ما باید که در رفتار خودمان را بازنگری کنیم، تا شَوَندِ این گرفتاری ها را باز یابیم و تا بتوانیم با یکدیگر در یک فضایی از آزَرمِش رُوبارُو [26] و شَهَند [27] گفتگو کنیم.
پهرست واژگان:
1. اهمیت
2. دلیل
3. بلکه
4. یعنی
5. سبب
6. حقوق
7. خصوصی
8. قربانی
9. موضوع اصلی
10. توجه نکنیم
11. سالم
12. اختلاف طبقاتی
13. اخلاقی
14. ارتباطی
15. ضد استبدادی
16. اختلاف نظر
17. فکری
18. مشترک
19. موضوع
20. علت
21. امکان
22. مزیت
23. بحث کنیم
24. تبادل نظر
25. مسئله هایی
26. احترام متقابل
27. سالم
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر