خشایار رخسانی
چکیده:
آزمون 22 بهمن نشان داد که برای ادامه-یِ یک مبارزه-یِ پیروزمند، جُنبش سبزها هیچ راهی بجز دگرگون کردن راهبُردِ (استراتژی) خود ندارد. مبارزه هایِ خیابانی میتوانند، آسیب روانی فراوانی به کودتاچیان بزنند، ولی بدون آراسته شدن جنبش به جنگ ابزار هایِ گرم، یا پیوستن بخشی از ارتش به آن، جُنبش از هیچگونه بختی در یک جنگ نابرابر، برخوردار نخواهد بود. این گره را تنها میشود از راه سازماندادن ایستکاری هایِ (اعتصاب هایِ) سراسری گشود. برای انجام اینکار مَهِین (مهم) نیز به سرمایه نیاز است. این سرمایه را میشود از راه هایِ گوناگون بدست آورد: 1) از راه بازکردن یک شماره بانکی بنام یک آدم خوشنام، 2) از راه زیر فشار گذاشتن ترکیه برای بازپس گرفتن شمش هایِ تلا به ارزش 18،5 میلیارد دلار به سود جنبش، 3) از راه آزاد سازی 24 میلیارد دلار از سرمایه هایِ داراکی (مالی) ایران به سودِ جنبش که بدست دولت آمریکا در بانک هایِ آن کشور یخ زده اند.
سرآغاز:
پس از ناکامی جُنبش سبزها در 22 بهمن، همکنون برایِ همه-یِ کسانی که نگران آینده-یِ جُنبش هَستند، روشن است که در کارزارهایِ آینده، بدون هَنداخ (طرح) یک راهبُردِ (استراتژی) تازه، جُنبش در نیمه-یِ راه شکست خواهد خورد و از هدفش بازخواهد ماند. مبارزه هایِ خیابانی میتوانند کودتاچیان را درگیر یک جنگ روانی کُنند و آنها را گرفتار بیماری پی (عصبی) سازند، ولی گردهمایی ها و درگیری هایِ خیابانی نخواهند توانست، بدون آراسته شدن جُنبش به جنگ ابزارهایِ گرم یا پیوستن بخشی از ارتش به مردم، زخم مرگبار را بر پیکر حکومت اسلامی وارد آورند. همکنون زمان برای سازمان دادن یک چکادِ (جبهه-یِ) تازه در مبارزه با کودتاچیان آغاز شده است؛ به چم (یعنی) چَکادِ (جبهه-یِ) ایستکاری هایِ (اعتصاب هایِ) سراسری. ولی از آنجا که دولت کودتا در سال هایِ گُذشته از پرداختِ بهنگام دستمزد خیلی از کارگران و کارمندان خودداری کرده است، آنها به اندازه-ی بَسنده پس انداز برایِ پایداری در دوران ایستکاری ها (اعتصاب ها) ندارند. در اینجا برپایی گنجه-یِ ایستکاری ها (صندوق اعتصاب ها) نیاز فوری است. برای گردآوریِ کمک هایِ داراکی به کارگران و کارمندانی که به ایستکاری ها خواهند پیوست، ایرانیان برونمرزی میتوانند، نغش بُزرگی را بازی کنند. برایِ رسیدن به این هدف من این چهار پیشنهادی را که در پی میآیند، به جُنبش میکنم:
1. با گُشایش یک شماره بانکی بنام یک آدم خوشنام و پُرآوازه برای نمونه دکتر کورش عرفانی یا شاهزاده رضا پهلوی و یا کسی دیگر...... و فرارسانی (تبلیغ) در تلوزیون هایِ ماهواره ای، تارکده (اینترنت) میشود در زمانی کوتاه سرمایه هایِ درخوری را به سود جُنبش گردآوری کرد.
2. همانگونه که در جریان هَستید، دولت ترکیه یک باری از شمش تلا را به ارزش 18،5 میلیارد دلار، که حکومت اسلامی میخواسته است از راهِ ناروامند (غیرعادی) به دست تروریست هایِ لُبنانی برساند، بازگرفته است (مصادره کرده است). اگر هواداران جنبش سبزها بتوانند به بکمک سازمان هایِ هوادار آشتی جهانی و سازمان هایِ پشتیبانِ هوده هایِ آدمی (حقوق بشر) یک کارزار جهانی به راه بیاندازند، میشود از راه گفتگو با پارلمان اروپا، دولتمردانِ کشورهایِ باختر، دولتمردان آمریکا و فرارسانی (تبلیغ) در تلوزیون هایِ ماهواره ای و اینترنت، پُشتیبانی مردم و همبودگاه جهانی را بدست آورد، تا با فشار آوردن بر دولت ترکیه این سرمایه-یِ آسیم (عظیم) مردم ایران به سود جنبش سبزها بازگرفته شود (مصادره شود) و با آن گنجه-ی ایستکاری ها (صندوق اعتصاب ها) را پر کرد.
3. دولت آمریکا بیش از 24 میلیاد دلار از سرمایه هایِ ایران را برای 31 سال است که بازگرفته و در یخ گذاشته است. با برپایی یک کارزار ِجهانی همانند آنچه که در بالا آمد، میشود دولتمردان آمریکا را خُرسند به آزاد کردن این سرمایه ها به سود جُنبش سبزها کرد.
4. هتا اگر جُنبش سبزها نتواند در آزاد سازی این سرمایه ها به سودِ خودش کامگار شود (موفق شود)، این تلاش هایِ جنبش در برونمرز دارای چند نکته و آزمون پُرارزش خواهند بود.
A) همه-ی جریان هایِ اندیشمندیِ گوناگونی که در جُنبش سبزها کوشا هَستند، همدل و بهم نزدیکتر میشوند و آزمونی که جنبش از این کارزار بدست خواهد آورد، زمینه هایِ انجام کارگروهی در جُنبش را گُسترده تر خواهد کرد.
B) از آنجا که سرنوشتِ آشتی و آسایش جهانی به پیروزی جُنبش سبزها گره خورده است، و همه-ی کشورهایِ باختر و آمریکا آن را بخوبی میدانند، کوشش هایِ همبسته-ی ما در برونمرز برای گردآوری پول، جهان آزاد را وادار خواهد کرد تا آنها فَراتُمی (اولویت) خودشان را در این ببینند، که بجایِ درگیر کردنِ خودشان در یک جنگ رَزمی با حکومتِ اسلامی، که میلیاردها دلار برای آنها هزینه دربر خواهد داشت، هزینه-یِ ایستکاری ها (اعتصاب ها) را بر دوش بگیرند. زیرا، نخست اینکه این چند میلیارد دلار کمکی که از سوی کشورهایِ سرمایه دار و تُخشاکی (صنعتی) ِباختر پرداخت خواهند شد، در سنجش با ریخت و پاش هایی که آنها سالانه برایِ پیشبرد پروژه هایِ رَزمی شان هزینه میکنند، به اندازه پرداختِ هزینه-یِ یکی از مهمانی هایی خواهد بود، که آنها در آخر هفته برپا میسازند. و دیگر اینکه با این پُشتیبانی خواهند توانست آسایش خودشان و آشتی جهانی را پایندان کنند (تضمین کنند).
چکیده:
آزمون 22 بهمن نشان داد که برای ادامه-یِ یک مبارزه-یِ پیروزمند، جُنبش سبزها هیچ راهی بجز دگرگون کردن راهبُردِ (استراتژی) خود ندارد. مبارزه هایِ خیابانی میتوانند، آسیب روانی فراوانی به کودتاچیان بزنند، ولی بدون آراسته شدن جنبش به جنگ ابزار هایِ گرم، یا پیوستن بخشی از ارتش به آن، جُنبش از هیچگونه بختی در یک جنگ نابرابر، برخوردار نخواهد بود. این گره را تنها میشود از راه سازماندادن ایستکاری هایِ (اعتصاب هایِ) سراسری گشود. برای انجام اینکار مَهِین (مهم) نیز به سرمایه نیاز است. این سرمایه را میشود از راه هایِ گوناگون بدست آورد: 1) از راه بازکردن یک شماره بانکی بنام یک آدم خوشنام، 2) از راه زیر فشار گذاشتن ترکیه برای بازپس گرفتن شمش هایِ تلا به ارزش 18،5 میلیارد دلار به سود جنبش، 3) از راه آزاد سازی 24 میلیارد دلار از سرمایه هایِ داراکی (مالی) ایران به سودِ جنبش که بدست دولت آمریکا در بانک هایِ آن کشور یخ زده اند.
سرآغاز:
پس از ناکامی جُنبش سبزها در 22 بهمن، همکنون برایِ همه-یِ کسانی که نگران آینده-یِ جُنبش هَستند، روشن است که در کارزارهایِ آینده، بدون هَنداخ (طرح) یک راهبُردِ (استراتژی) تازه، جُنبش در نیمه-یِ راه شکست خواهد خورد و از هدفش بازخواهد ماند. مبارزه هایِ خیابانی میتوانند کودتاچیان را درگیر یک جنگ روانی کُنند و آنها را گرفتار بیماری پی (عصبی) سازند، ولی گردهمایی ها و درگیری هایِ خیابانی نخواهند توانست، بدون آراسته شدن جُنبش به جنگ ابزارهایِ گرم یا پیوستن بخشی از ارتش به مردم، زخم مرگبار را بر پیکر حکومت اسلامی وارد آورند. همکنون زمان برای سازمان دادن یک چکادِ (جبهه-یِ) تازه در مبارزه با کودتاچیان آغاز شده است؛ به چم (یعنی) چَکادِ (جبهه-یِ) ایستکاری هایِ (اعتصاب هایِ) سراسری. ولی از آنجا که دولت کودتا در سال هایِ گُذشته از پرداختِ بهنگام دستمزد خیلی از کارگران و کارمندان خودداری کرده است، آنها به اندازه-ی بَسنده پس انداز برایِ پایداری در دوران ایستکاری ها (اعتصاب ها) ندارند. در اینجا برپایی گنجه-یِ ایستکاری ها (صندوق اعتصاب ها) نیاز فوری است. برای گردآوریِ کمک هایِ داراکی به کارگران و کارمندانی که به ایستکاری ها خواهند پیوست، ایرانیان برونمرزی میتوانند، نغش بُزرگی را بازی کنند. برایِ رسیدن به این هدف من این چهار پیشنهادی را که در پی میآیند، به جُنبش میکنم:
1. با گُشایش یک شماره بانکی بنام یک آدم خوشنام و پُرآوازه برای نمونه دکتر کورش عرفانی یا شاهزاده رضا پهلوی و یا کسی دیگر...... و فرارسانی (تبلیغ) در تلوزیون هایِ ماهواره ای، تارکده (اینترنت) میشود در زمانی کوتاه سرمایه هایِ درخوری را به سود جُنبش گردآوری کرد.
2. همانگونه که در جریان هَستید، دولت ترکیه یک باری از شمش تلا را به ارزش 18،5 میلیارد دلار، که حکومت اسلامی میخواسته است از راهِ ناروامند (غیرعادی) به دست تروریست هایِ لُبنانی برساند، بازگرفته است (مصادره کرده است). اگر هواداران جنبش سبزها بتوانند به بکمک سازمان هایِ هوادار آشتی جهانی و سازمان هایِ پشتیبانِ هوده هایِ آدمی (حقوق بشر) یک کارزار جهانی به راه بیاندازند، میشود از راه گفتگو با پارلمان اروپا، دولتمردانِ کشورهایِ باختر، دولتمردان آمریکا و فرارسانی (تبلیغ) در تلوزیون هایِ ماهواره ای و اینترنت، پُشتیبانی مردم و همبودگاه جهانی را بدست آورد، تا با فشار آوردن بر دولت ترکیه این سرمایه-یِ آسیم (عظیم) مردم ایران به سود جنبش سبزها بازگرفته شود (مصادره شود) و با آن گنجه-ی ایستکاری ها (صندوق اعتصاب ها) را پر کرد.
3. دولت آمریکا بیش از 24 میلیاد دلار از سرمایه هایِ ایران را برای 31 سال است که بازگرفته و در یخ گذاشته است. با برپایی یک کارزار ِجهانی همانند آنچه که در بالا آمد، میشود دولتمردان آمریکا را خُرسند به آزاد کردن این سرمایه ها به سود جُنبش سبزها کرد.
4. هتا اگر جُنبش سبزها نتواند در آزاد سازی این سرمایه ها به سودِ خودش کامگار شود (موفق شود)، این تلاش هایِ جنبش در برونمرز دارای چند نکته و آزمون پُرارزش خواهند بود.
A) همه-ی جریان هایِ اندیشمندیِ گوناگونی که در جُنبش سبزها کوشا هَستند، همدل و بهم نزدیکتر میشوند و آزمونی که جنبش از این کارزار بدست خواهد آورد، زمینه هایِ انجام کارگروهی در جُنبش را گُسترده تر خواهد کرد.
B) از آنجا که سرنوشتِ آشتی و آسایش جهانی به پیروزی جُنبش سبزها گره خورده است، و همه-ی کشورهایِ باختر و آمریکا آن را بخوبی میدانند، کوشش هایِ همبسته-ی ما در برونمرز برای گردآوری پول، جهان آزاد را وادار خواهد کرد تا آنها فَراتُمی (اولویت) خودشان را در این ببینند، که بجایِ درگیر کردنِ خودشان در یک جنگ رَزمی با حکومتِ اسلامی، که میلیاردها دلار برای آنها هزینه دربر خواهد داشت، هزینه-یِ ایستکاری ها (اعتصاب ها) را بر دوش بگیرند. زیرا، نخست اینکه این چند میلیارد دلار کمکی که از سوی کشورهایِ سرمایه دار و تُخشاکی (صنعتی) ِباختر پرداخت خواهند شد، در سنجش با ریخت و پاش هایی که آنها سالانه برایِ پیشبرد پروژه هایِ رَزمی شان هزینه میکنند، به اندازه پرداختِ هزینه-یِ یکی از مهمانی هایی خواهد بود، که آنها در آخر هفته برپا میسازند. و دیگر اینکه با این پُشتیبانی خواهند توانست آسایش خودشان و آشتی جهانی را پایندان کنند (تضمین کنند).
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر