آن گُماشته-ی آتشنشانی هرگز سر و کارش تاکنون به «دوبرمن» نیفتاده بود و نمیدانست با این نژاد چه رفتاری باید داشت. زمان زیادی هم نمانده بود ... و او میبایست بر شک و دودلیش چیره میشُد. سرانجام آن امدادگر به سگ نزدیک شد و با مهربانی با آن سگ گفتگو کرد؛ و سپس آن را بغل کرده و از خانه بیرون بُرد.
به خیابان که رسیدند مرد خسته در گوشه ای نشست تا پیش از اینکه دوباره به درون خانه بازگردد چند دَمی نفس تازه کند.
در این میان نگاه های دراز مُدتِ سگ «دوبرمن» به آن گُماشته-یِ آتشنشانی از چشمان کُنجکاورِ رُخشگر (عکاس) روزنامه «آبزرور (Observer) » پنهان نماندند که در آن پیشامدگاه بود. او دید که چگونه آن سگ «دُوبرمَن» از جایش بلند شد و به سوی آن مرد رفت. رُخشگر (عکاس) شگفت زده این نماگاه (صحنه) را دنبال میکرد بدون اینکه به آهنگِ آن سگ پی برده باشد. هنگامیکه «دوبرمن» به آن مرد نزدیک شد، چهره-ی او را بوسید تا با این کار سپاسگزاریش را به نجات دهنده-ی خود نشان دهد.
...
با امید به مهربانی بیشتر ما به جانوران.
با امید به مهربانی بیشتر ما به جانوران.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر