خشایار رُخسانی
«مردمی که در جنگ با بیگانگان شکست خورده اند، تا زمانیکه زبان خودشان را از دست نداده اند، بختی برای رهاسازی خودشان از بندگی و دستیافتن به آزادی دارند.» مبارزه برای آزادیِ میهن، بدونِ مبارزه در راستایِ پاسداری از زبان و فرهنگ، کارساز و کامگار نخواهد بود. فرهیختگان و میهن دوستانِ آزاده ای که نگرانِ دربند بودنِ کشورشان و سرنوشتِ ناروشن آن هَستند، باید پاسداری از زبان پارسی را برابر با ایستادگی شهری گری و هم تراز با مبارزه در میدان کشورداری برای آزادی ایران بانگارند. زیرا ارزش مبارزه فرهنگی کمتر از مبارزه در میدان کشورمداری نیست، اگر بیشتر از آن نباشد؛ و اگر امروز مردم ایران در پاتَرم (ملت) عرب گُدازیده و ویتازیسته نشده اند (ذوب نشده اند) و هنوز تا اندازه ای کیستی (هویت) خودشان را نگه داشته اند، این فَرخُندگی را تنها وام دار کوشش هایِ گرانبهایِ فردوسی بزرگ هَستند که با هزینه کردن سه دهه از زندگی پُرمایه-یِ خودش، یکتنه در برابر نابودیِ زبانِ پارسی برخاست. آزَرمِش و بُزرگداشتِ فردوسی تنها از راه دُنبال کردن راه او باورکردنی و پذیرفتنی است، و نه از راه ستایش او بکمکِ وام واژگانِ انیرانی و بیگانه. یک ایرانی میهندوست، هیچگاه نباید در بکارگیری واژگانِ نژاده-یِ (اصیل) پارسی در زبانِ گفتاری و نوشتاری شَرم کند، زیرا هیچ شَرمی بدتر از ازدست رفتن کَتامی (هویت) و کیستی مردم ایران نخواهدبود.
فرستادنِ پیام به دنباله
فرستادنِ پیام به دنباله
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر