خشایار رُخسانی
دولت اسلامی ترکیه و حکومت اشغالگر اسلامی در ایران در چند هفته-یِ گذشته با روی آوردن به یک سری از کردگان های (عملیات) رزمی گازانبری و هماهنگ، درهال کُشتار هم میهنان کُردِ ما در روستاهای کُردستان ایران و کُردستان اشغال شده-ی ترکیه در پیش دید جهان بوده اند، و جهان نیز با آسودگی تماشاگر این ددمنشی است بدون اینکه یک پَتکارش (اعتراض) برجسته ای از سوی کشورهای آزاد جهان برای پیشگیری از ادامه-ی این کُشتار انجام گیرد.
همانگونه که میدانیم هم میهنان کُرد ما از نژاده ترین (اصیل ترین) تیره های ایرانی هَستند که همانند دیگر تیره های ایرانی، ایران را میهن گرامی خود میدانند و به آن دلبستگی فراوانی دارند. و همچنین هم میهنان کُردِ ما در کنار پارت ها مُهمترین همبسته-ی پارس ها در سراسر دوران پُرشکوره تاریخ این کشور بوده اند. در سه دهه گذشته در ناسانی با بسیاری از اُستان های ایران که در برابر بیداد حکومت اشغالگر اسلامی سر فرود آوردند، کُردها یگانه تیره-ی ایرانی بودند که تا کنون مبارزه-ی آزادیخواهانه-ی خودشان را در برابر بیداد این حکومتِ اشغالگر جانانه ادامه میدهند.
با نگاهی به جنبش آزادیخواهی مردم لیبی در برابر خودکامه-ی پیشین این کشور معمر قذافی میتوان همانندی های فراوانی را میان ساختار حکومتی معمر قذافی و ساختار حکومتی علی خامنه ای رهبر حکومت اشغالگر اسلامی دید؛ مردم لیبی برای پایین کشیدن معمر قذافی از تخت فرمانروایی ناگُزیر به روی آوردن به یک جنگ سَلَهشورانه (مسلحانه) با جنگ ابزارهایِ گرم و دامن زدن به یک جنگ درون شهری شُدند، زیرا معمر قذافی برای نگهداری از «انقلاب سبز» خودش سوایِ برخورداری از یک ارتش سرکوبگر، مُشتی اراذل و اوباش را به نام گارد ویژه-ی انقلاب سازمان داده بود، که همانندی فراوانی با سپاه پاسداران و سازمان بسیج حکومت اسلامی داشت. از اینرو میتوان پیش بینی کرد که برای راندن علی خامنه ای از قدرت که دستگاه های سرکوبگر او برای نگهداری از انقلاب اسلامیش بارها گُسترده تر و ددمنشانه تر از گاردویژه-ی قذافی هَستند، آزادیخواهان ایران نخواهند توانست تنها با گردهمایی های خیابانی حکومت اشغالگر اسلامی را به کُرنش در برابر خواست مردم ایران وادار کُنُند؛ و آنها باید بپذیرند که بدون یک مبارزه-ی سَلَهشُورانه (مسلحانه) و جنگ درون شهری، این حکومت اشغالگر، قدرت را به مردم ایران پس نخواهد داد.
همانگونه که میدانیم جنبش مشروطیت ایران با جُنبش آزادیخواهانه-ی مردم آذربایجان به رهبری ستارخان و باقرخان آغازید که سپس آزادیخواهان با گشایش تهران توانستند خواسته هایِ مردمی خودشان را به حکومت قاجار بپذیرانند. از انجا که حکومت اسلامی که با پُشتگرمی به زور بر سرکار آمده است، روشن است که این حکومت اشغالگر بدون زور نیز میدان را برای آزادیخواهان تُهی نخواهد کرد، ازاینرو تنها راه بیرون راندن این حکومت اشغالگر یک خیزش سَلَشهورانه (مسلحانه) میباشد؛ اگر در یک سده-ی پیش جنبش سَلَهشورانه-ی مردم آذربایجان آغازگر جُنبش مردمی و فراگیر و دمکرات مشروطیت شد، چرا نباید امروز ایستادگی مردم آزاده-ی کُردستان در برابر بیداد حکومت اشغالگر اسلامی، آغازگر جنبش آزادیخواهانه و سَلَهشورانه-یِ (مسلحانه-یِ) همگی مردم ایران برای پایان دادن به سه دهه نکبت این حکومت اَنیرانی و اشغالگر شود؟
یکشنبه، 6 شهریور، مهرشید، 3749 دین بهی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر